Een typisch geval van ruwe bolster blanke pit, dat is Brian Fallon, bekend als zanger van The Gaslight Anthem. Met zijn zwaar getatoeëerde lichaam en soulvolle en ruige stemgeluid oogt en klinkt hij als de verpersoonlijking van de rock and roll hero. Dat is hij ook als frontman van The Gaslight Anthem, maar Fallon heeft ook een introverte kant. Samen met goede vriend en Gaslight Anthems gitaartechnicus Ian Perkins vormt hij The Horrible Crowes met wie hij Elsie heeft gemaakt, een melodieuze soulplaat over de donkere kant van de liefde. De naam The Horrible Crowes komt van het zeventiende-eeuwse gedicht Twa Corbies. In het gedicht gaat een ridder dood waarop zijn vrouw wegrent en twee kraaien kijken toe en overleggen hoe ze het lichaam van de ridder op zullen eten. Het staat volgens Fallon voor de strijd die iedereen in zijn leven voor zijn kiezen krijgt. Uiteindelijk worden we allemaal verlaten en eindigen onder de grond. De sound is minder rechttoe-rechtaan rock dan The Gaslight Anthem door rijkere arrangementen en meer aandacht voor het liedje zelf. “Beyond The Hurricane” en “Mary Ann” komen nog het dichtst bij de rock die we van Fallon gewend zijn. Het tempo ligt bij het gros van de nummers een tandje lager en Brian Fallon zingt dan mooi en soulvol zonder ruig randje. In “Sugar”, “Cherry Blossoms” en “Black Betty And The Moon is dat vooral heel fraai gelukt. Liefde, verlies, dood, wanhoop, het zijn zware thema’s die op Elsie bezongen worden. The Horrible Crowes geeft daar vertrouwen, hoop en kracht als antwoord op zodat Elsie geen zwartgallige plaat is geworden maar een collectie persoonlijke en emotionele songs.
mij=SideOneDummy / Suburban
… en dus blijven we nog steeds wachten op het moment dat het te veel wordt. Dat de grens bereikt is. Dat de emmer overloopt. Dat de altijd redelijke Janineka haar schoenen uitschopt, de ramen opengooit en naar buiten schreeuwt: NU IS HET GENOEG!. Dat er eindelijk eens een plaat níet in goedgekozen woorden en fraai lopende zinnen geprezen wordt, zoals de vorige 37 Americanapareltjes. Dat er een rant volgt die alle andere rants overbodig maakt. Ik weet zeker, ze heeft het in zich. Go, Janineka!
(nb: deze wat saaie plaat had bv. de aanleiding kunnen zijn)
Haha Rick, ik ben gewoon een mild persoon. 😉 Ik geloof dat ik de plaat van The Elected voor mijn doen redelijk afgekraakt heb. 😉 Het moment waar jij op hoopt gaat vast nog wel eens komen. Want als ik iets niet goed vind… Misschien weet je er een geschikte kandidaat voor?
Mijn eigen favoriete Americanaplaat van dit jaar is de nieuwe live dubbel-cd van Slaid Cleaves, Sorrow & Smoke. Slaid is een vriendelijke, sympathieke, melancholieke singer songwriter met Knol-esque rode appelwangetjes. Ik zou zeggen: hak er maar in.
Maar wat nu als ik dat een mooie plaat vind? 😉
Janineka: dan is de uitdaging des te groter… 😉
Maar we zijn er toch niet op uit om platen af te kraken?
Nee, natuurlijk niet. Het was ook maar een geintje. Anderzijds: die enkele keer dat ik de behoefte voel om een plaat met de grond gelijk te maken, doe ik dat ook met enig plezier…
Dan moet de File Under baas mij maar eens een vreselijke plaat geven om te recenseren. 😉
Storm: we hebben een kandidaat voor Blackmore’s Night en Asia!
… en dus blijven we nog steeds wachten op het moment dat het te veel wordt. Dat de grens bereikt is. Dat de emmer overloopt. Dat de altijd redelijke Janineka haar schoenen uitschopt, de ramen opengooit en naar buiten schreeuwt: NU IS HET GENOEG!. Dat er eindelijk eens een plaat níet in goedgekozen woorden en fraai lopende zinnen geprezen wordt, zoals de vorige 37 Americanapareltjes. Dat er een rant volgt die alle andere rants overbodig maakt. Ik weet zeker, ze heeft het in zich. Go, Janineka!
(nb: deze wat saaie plaat had bv. de aanleiding kunnen zijn)
Haha Rick, ik ben gewoon een mild persoon. 😉 Ik geloof dat ik de plaat van The Elected voor mijn doen redelijk afgekraakt heb. 😉 Het moment waar jij op hoopt gaat vast nog wel eens komen. Want als ik iets niet goed vind… Misschien weet je er een geschikte kandidaat voor?
Mijn eigen favoriete Americanaplaat van dit jaar is de nieuwe live dubbel-cd van Slaid Cleaves, Sorrow & Smoke. Slaid is een vriendelijke, sympathieke, melancholieke singer songwriter met Knol-esque rode appelwangetjes. Ik zou zeggen: hak er maar in.
Maar wat nu als ik dat een mooie plaat vind? 😉
Janineka: dan is de uitdaging des te groter… 😉
Maar we zijn er toch niet op uit om platen af te kraken?
Nee, natuurlijk niet. Het was ook maar een geintje. Anderzijds: die enkele keer dat ik de behoefte voel om een plaat met de grond gelijk te maken, doe ik dat ook met enig plezier…
Dan moet de File Under baas mij maar eens een vreselijke plaat geven om te recenseren. 😉
Storm: we hebben een kandidaat voor Blackmore’s Night en Asia!
Eeeeh Prikkie, er zijn grenzen hoor! 😉