Op tijd vertrekken we richting Den Haag. We zijn er veel te laat. Files. Dat we op onze telefoon kunnen zien waar die files staan, maakt zelfs dat we bijna omdraaien, maar toch zetten we door. Bekenden sms’en waar we blijven. Wij zijn al lang blij dat we om negen uur dan toch ons polsbandje hebben. Frightened Rabbit, Ra Ra Riot en Alela Diane (met orkest) hebben we dan al gemist. Frightened Rabbit schijnt leuk geweest, Ra Ra Riot een andere versie van Los Campesinos! (en dus vind ik het jammer dat ik ze gemist heb) en Alela Diane was er met band. Wij stormen binnen bij Jaap Robben om nog naar een paar van zijn gedichten te luisteren, maar we zijgen pas echt neer als we ons in een overvolle schouwburg klaarmaken om naar Van Dyke Parks en Inara George te gaan luisteren.
Gelukkig voor Jnnk liep ze niet alleen op op Crossing Border en stond er toch al iemand om 19:00 voor de poorten. Want je moest toch maar eens bang zijn dat je iets mist en en de roem was Cass McCombs reeds vooruit gesneld. Enerzijds hoorden we dat ook wel. Goede liedjes, dat wel, in een genre tussen Americana en rockabilly, maar ze mogen nog wel wat oefenen op de podiumpresentatie, want het was allersaaist. En de afstemming die de band constant zocht, tussen te nummers verhoogde de snelheid ook niet. En daar had RaRaRiot helemaal geen last van. Deze piepjonge band is een soort van Wombats met een viool- en een cellomeisje en dat voegt aardig wat toe aan het geluid. De energie spat eraf en dat compenseert dat de band nog wat moet groeien in het songschrijven. De mededeling dat het Amerikanen waren verraste mij, want veel Engelser zal een bandje niet gaan klinken. Engels is wel weer Rachel Unthank & The Winterset. Vier dames die heel diep de folk in duiken en daarmee soms een haast religieus sfeertje op riepen. De zaal, met opvallend veel dames op leeftijd, lag aan hun voeten, ik besloot om maar snel naar Alele Diane te gaan. Ook hier opvallend veel dames, maar Alele is aanmerkelijk beter te pruimen. Haar Amerikaanse folk is wat muzikaler en diverser, al speelde hier de stageperformance de groep ook parten. Vier man, met de drummer erachter op een helverlicht verder leeg podium doet de sfeer niet ten goede komen. Na Alele was er nog tijd om naar Rick de Leeuw te gaan luisteren. Ook hier een zaal vol dames die ademloos naar Rick keken. Hij wordt grijs, krijgt een bolle kop, maar heeft nog niets van zijn aantrekkingskracht verloren. Een amusant verteller is het, een interviewer is eigenlijk niet nodig.
Ja, Van Dyke Parks is een legende. Ja, Van Dyke Parks is al oud. Die twee dingen zorgen voor veel echte fans op leeftijd. Neemt niet weg dat ik – jong! – Van Dyke Parks ook ken en zijn debuutplaat in huis heb, maar dat ik bijvoorbeeld weet dat hij deels verantwoordelijk is voor het succes van favoriet Joanna Newsom, ook meegewerkt heeft aan de door Danger Mouse geproduceerde plaat van Shortwave Set en enkele arrangementen deed voor Rufus Wainwright. Voor mij is dat genoeg om met open mond dit optreden in te gaan, ook al had ik het nooit zo met The Bird & The Bee, waar Inara George de vrouwelijke helft van is. En ook al overtuigt de stem van Inara George niet echt (technisch sterk, maar saai in de uitvoering), wat het duo samen met Mondriaan Extended – hoera, strijkers en blazers! – op het podium doet, is waanzinnig mooi. De arrangementen van de meester doen denken aan vrolijke Disneyfilms en opgewekte zomerdagen. Ik fluister: “Als je dit soort muziek maakt, dan heb je echt een leuk leven gehad.” Het plezier straalt er dan ook vanaf. Het wiegende middel van Van Dyke als hij het orkest dirigeert, zijn korte beentjes als hij de piano bespeelt. Inara en Van Dyke hebben samen een album gemaakt en dit spelen ze integraal, maar als ze daar doorheen zijn, dan zien we pas echt hoe goed ze op elkaar zijn ingespeeld. Samen zingen ze vrolijk liedjes, als waren ze familie en was het kerstavond. Niet erg, ik geniet en ik vind het niet erg om om deze reden Stef Kamil Carlens die Bob Dylan doet te missen.
Dead Stereo is een nieuwe Haagse band en net als bij alle andere Haagse bands lijkt de zanger weer eens op een van de leden van Di-Rect. Al gauw zien we dat onze grap nergens op slaat, maar Dead Stereo maakt niet heel erg originele poprock, en de zaal doet niet heel leuk mee. Jammer, ik zou graag overtuigd worden, maar dat lukt dus niet. Rest ons niets anders dan de laatste band van het program van donderdag te gaan bekijken: Death Cab For Cutie. Het is er erg druk en erg warm. De band, die al stadionproporties aanneem in Amerika, is heel wat gewend. Misschien is deze zaal (waar vermoedelijk toch 1000 man in kunnen) zelfs wel klein voor Ben Gibbard (qua uiterlijk een stuk vooruitgegaan in vergelijking met zijn Postal-Serviceperiode) en zijn mannen, want ze doen een grote-bandtrucje dat in deze zaal, waar het nog intiem zou kunnen worden, niet werkt. Weinig contact met publiek, en grootse, theatrale uitvoeringen van liedjes die ook klein kunnen zijn. Ze hadden misschien toch gewoon de zomerfestivals moeten meepikken. Het optreden is mooi, maar ook een beetje afstandelijk.
Hoewel het optreden van Van Dyke, Inara en Mondriaan Extended het absolute hoogtepunt was van deze donderdag, viel de avond voor ons in verband met files een beetje in het water en zagen we festivalgewijs wat weinig. Vanavond zullen we meer zien en ook meer missen, want vanavond zijn er, zoals ik al voorspelde, bijna alleen maar goede dingen. Zin in!