Sereen. Dat is het gevoel van de dag. Sereen, dat moment dat je van de Vuurboetsduin naar het Sportveld loopt en dat een fazant oversteekt. Kijk, dat gebeurt dus niet als je van de Alpha naar de Bravo loopt. Dat je ondertussen ook de teken van je af moet kloppen is een ander verhaal, maar dat nemen we voor lief! Into The Great Wide Open, dus, op Vlieland. Uw favoriete festival, als u van festivals houdt waar je over de kinderen struikelt. Maar daar waar de organisatoren nog liefde hebben voor muziek.
mij=door: Gr.R.
Muziek zoals We Were Evergreen. Een Frans trio dat even denkt dat Vlieland een Duits eiland is. Maar kom toch, we zijn niet op Texel! De bassist, althans diegene die het vaakste de basgitaar vast heeft, want dat wisselt nogal bij We Were Evergreen, corrigeert het al snel. Dank je wel klinkt toch beter dan Danke wohl. We Were Evergreen is eigenlijk een van uw lievelingsfestivalbandjes. Fris knisperend, met een akoestische touch, zoals Friska Valjor. Ideaal om al ontkaterend uw festivaldag te beginnen. Alleen waren we nog maar net begonnen!. Toch leuk. De vrijdag van Into The Great Wide Open moet nog even op gang komen. De focus ligt duidelijk op de zaterdag. Dat weerhoudt Anne Soldaat er niet van om als tweede act wel het hoogtepunt van de dag te zijn. Soldaat presenteert zijn nieuwe plaat – heel toepasselijk Anne Soldaat geheten – op Vlieland voor het eerst en we zijn onder de indruk. Het eerste wat me te binnen schiet als ik Soldaat hoor is Neil Young, maar verder op schiet me de naam Wilco te binnen. Grote namen, hele grote namen, maar Soldaat maakt het waar. Vooral ook omdat Soldaat wat vertrouwder op het podium lijkt dan een Jeff Tweedy, waardoor het optreden wat meer ontspannen is en wat minder een afgespeeld riedeltje. Dit is heel erg goed!
Into The Great Wide Open heeft een nieuw podium: de Vuurboetsduin. Een prachtig podium, aan de andere kant van Oost-Vlieland, maar dat is meteen het nadeel. Het is ver weg van het festivalterrein en eigenlijk vooral leuk voor de fietsenverhuur. Want het optreden van Case Mayfield wordt daardoor bijna gemist. Al vergoedt de al eerder genoemde fazant veel. Sereen. Case is wel op zijn plek op de Vuurboetsduin. Ook hij presenteert een nieuwe plaat, 10, en een beetje schuchter presenteert hij zijn nieuwe liedjes. Dit lijkt in niets op de man die volgens zijn twitteraccount pornosterren kan herkennen aan de piemel. Het is wel heel erg goed. Alweer! En dan moet het nog donker worden! Het nadeel van de Vuurboetsduin is ook een voordeel, want als je er eenmaal bent, dan blijf je er ook. Daar heeft men aan gedacht en het eten, bij dat podium, is geweldig. Een verse makreel, op de huid gebakken, kom daar maar eens om bij de gemiddelde gaarkeuken die een willekeurig ander Nederlands festival voorschotelt!
Al net zo min laf als Gabby Young & The Other Animals. Gabby is wat we noemen een extraverte persoonlijkheid en dat is wat de Vuurboetsduin nodig heeft op het moment dat we aan het uitbuiken zijn. Er is afstand tussen haar en het publiek (we liggen in eerste instantie lekker in het zonnetje op de duin) maar ze weet ’m binnen mum van tijd te overbruggen met haar theatrale folkpop. De overtuigingskracht van Florence (van de Machine) en de aanhaakfactor van Katzenjammer, aldus het festivalgidsje. Ik ga niet eens proberen om iets anders te verzinnen, want het klopt. Als een zwerende vinger.
Dat is meteen mijn einde bij de Vuurboetsduin, want zoals gezegd, leuk, maar te ver weg. Vooral als je het festival zonder fiets wilt doen. Tussen de Vuurboetsduin en het Sportveld ligt Naar Buiten. Naar Buiten is wellicht het allermooiste festivalpodium in de geschiedenis van de festivalpodium. Intiem, in het bos en tegen de duin. Ben Caplan is duidelijk onder de indruk van dat podium. Caplan, slechts 25, maar met een baard die de heren van ZZ Top van schaamte doet gloeien en een stem die cokes kan kloppen, geeft alles. Zijn muziek schuurt tegen de Americana aan, maar is een ietwat diverser, ook hier komt Wilco weer om de hoek kijken. Folk, country, pop, alles komt langs in het bescheiden edoch krachtige oeuvre van deze jongeling. Of Tom Waits alvast een stukkie op wil schuiven.
Ook The Deep Dark Woods laat zich helemaal gaan op Naar Buiten. Wederom in americana gedrenkte muziek – Into The Great Wide Open is voor de oudere jongere – die op het podium een stuk uitbundiger is dan op de plaat. We mogen zeggen dat het bijna een feestje is, met deze normaal ingetogen Canadezen. Maar wellicht is dat ook de werking van Naar Buiten. De staande bas resoneert in ieder geval prachtig in de duinen. Op het hoofdpodium speelt op dat moment Franz Ferdinand. Op zich best bijzonder, een band die de Alpha kan vullen op een bescheiden podium, maar dat is de werking van Vlieland. Maar Franz Ferdinand beklijft wat minder dan Anne Soldaat of Ben Caplan. Of misschien is de verrassing gewoon weg. Het is goed, de voetjes gaan van de vloer bij de eigenwijze britpop van Franz Ferdinand, maar als het afgelopen is dan is het weg. Als afsluiter van de eerste dag staat Spinvis. Ik heb er hier en op andere digitale gremia wel eens prijs van gegeven dat ik op zijn zachtst gezegd geen fan van de man ben en op hier op Vlieland moet ik mijn mening wat nuanceren. Want slecht is het niet, maar Spinvis met band kabbelt vooral. Eigenlijk een typisch festivalbandje. Even nababbelen met je nieuwe festivalvrienden, terwijl op de achtergrond Spinvis kabbelt. Vervelend is het niet, maar spannend ook niet. En ik weet niet of Erik de Jong dat zo bedoeld heeft.
Ondertussen draait men in de Bolder Wilco. Ik denk dat ik toch Anne Soldaat prefereer…
4 reacties