Lowlands 2009 – Napret dag 1

79305. Het getal torent weer magisch boven de ingang uit. Als altijd schrik ik van de drukte op de eerste dag. Er zijn zo veel mensen. Het was al druk onderweg: niet voor niks was het mobiele frietkot Pitstop Bamiblok langs de weg gaan staan. Druk ook voor de ingang van het terrein. Kan dat niet eerder open? Voor de mensen die er al op donderdag zijn? De rijen staan nu tot op de campings. De bedoeling was om nog een stukje van Asher Roth, Roosbeef of Stijn mee te pakken, maar voor mij begint Lowlands 2009 bij La Roux.

mij=Door jnnk. Foto's: Dennis
Even weten we niet of we nu met een man of een vrouw te maken hebben: de eerste liedjes gaan met vervormde stem en de outfit doet wat androgyn aan. Androgyn uit de eighties. De frontvrouw van La Roux is een kruising tussen Jimmy Sommerville en Annie Lennox. Net zo hoog als de eerste, minder zuiver en krachtig dan de tweede. Alles aan La Roux ademt zoveel jaren tachtig dat er maar weinig jaren nu overblijft. Bovendien wordt het na een paar liedjes toch ook echt een beetje saai. Het is een wat eentonig optreden dat hoopvol begint, maar toch erg inzakt.

The Tallest Man on Earth legt in zijn eentje het hele terrein bij de Lima – want ook de Lima is, net als de Charlie een saddlespan, een open tent, ik mis de dichte bol – het zwijgen op. Deze leuke singer-songwriter maakt erg mooie luisterliedjes, maar ik kan in tegenstelling tot veel andere mensen het geduld niet opbrengen om er lang bij stil te blijven staan. Naar Bon Iver. Al snel blijkt dat de tent veel te groot is voor de break-up songs van Bonnie Prince Iver (niet zijn liedjes, maar wel zijn uiterlijk). Hij reikt met band tot net na het eerste vak, maar daar wordt al veel te veel over de muziek heen gepraat. Die komt met festivalarrangementen nog wel over, maar doet vooral verlangen naar een klein hok – dat gemiste concert in de bovenzaal van Paradiso bijvoorbeeld – en meer drama. Ook een breed uitgesponnen cover van Talk Talk kan Bon Iver niet redden, al bewijst hij wel dat zijn muziek prachtig is. Dubbel gevoel.

Iets later gebeurt bij Beirut juist het tegenovergestelde. Waar ik niet had verwacht dat de indiemariachi het zou redden in zo’n grote tent overtuigt Beirut onmiddellijk. Maar ik hou dan ook met heel mijn hart van trompetten. En blazers. En lieve jongens. Af en toe en precies op de juiste momenten leent een liedje zich voor meeklappen en stampen en dat blijkt te werken. Onverwacht toch een fijn optreden, alleen had Beirut hier natuurlijk al veel eerder moeten staan.

Bomba Estéreo is volgens het programmaboekje een feest, ik was ook al benieuwd en nu bevestigt een kennis ook nog de favorietenrol: zij was afgelopen winter in Bogota en zag deze cumbia-band live. Onweerstaanbaar dansbaar, onweerstaanbaar goed, zo zegt ze. Er zijn meer mensen die vinden dat het feest moet worden: een bezoeker deelt ballonnen uit aan het publiek en al snel wordt ook een confettikanon afgeschoten. Er moet feest gebracht worden, maar het sleept een beetje voort, ondanks de energie van frontvrouw, of eigenlijk het frontvrouwtje, Li Saumet.
De tocht naar de Alpha is er een die me steeds verder richting podium voert. Lily Allen kickt ass. Lily Allen blijkt het stiekeme hoogtepunt van de dag. Ergens is er nog even schaamte, maar dat is nergens voor nodig: Lily zingt zich moeiteloos een weg door de Alpha heen, tot het einde van de tent, terwijl ze vrolijk op haar decimeter hoge naaldhakken op en neer staat te springen en te dansen. Het is echt een bijzonder optreden, een aaneenschakeling van hits, maar heel goed gedaan. Twee jaar geleden zegde ze af, nu maakt ze dat dubbel en dwars goed. En dat in de Alpha. Ik sta niet alleen versteld van Lily, maar ook van de euforie bij mezelf. Later blijken veel mensen over Lily te praten of voor zich uit “Fuck You” te zingen. Zelfs vanochtend op de wc’s en toen ik hier de perstent binnenkwam, was “Fuck You” het mantra. Het zat wellicht drie dagen doorklinken. En ik denk dat niemand het echt gewild heeft, maar dat ook niemand eraan ontkomt.

Spinnerette valt vervolgens volledig in het niet. Je mag dan wel de vrouw van Josh Homme zijn, dat betekent nog niet dat je ook meteen zo groot bent als Josh Homme. Wel wordt je misschien gemakkelijker geboekt voor Lowlands, want het rockt hier wel chick, maar niet veel meer dan middelmatig. Via de donkere klanken van Opeth – sorry, ik durf echt niet naar binnen – vlucht ik even naar een stoel. Stoelen zijn ondergewaardeerd op Lowlands. Over Faith No More hoor ik vervolgens verschillende verhalen. Ik concludeer: een show vol greatest hits, maar een stoïcijnse en enigszins opgefokte Mike Patton, die – volgens een kenner – onder de coke wat moeizaam contact met het publiek maakt, niet in de laatste plaats omdat hij twee keer riep het fijn te vinden op Pukkelpop te zijn. De gitarist moest hem redden en werd toegejuicht door het publiek. Aan de andere kant kennen we Mike Patton niet anders en wordt er gelachen om de mensen die hij slaat als ze zijn teksten niet kennen. En, met een glitterwandelstok opkomen en zingen 'reunited en it feels so good' getuigt natuurlijk wel van enig relativeringsvermogen, terwijl over de aankleding van mannen en show ook goed is nagedacht.

Het wordt koud. Als ik me even wat warmer ga kleden, speelt Kasabian in de Grolsch. Voor de hoeveelste keer nu al wel niet? En is dat nu echt zo’n goede band?

Bij Grizzly Bear kun je door de tent rennen, want als zij beginnen, begint ook The Prodigy. Iedereen lijkt daar. Collega Blink is er ook:

Het lijkt net alsof alle Lowlandsbezoekers door de smalle ijzeren hekjes geperst moeten worden om in het voorste vak bij The Prodigy te komen. Onmenselijke druk wordt uitgeoefend en het is een wonder dat er geen slachtoffers vallen. De podium-setup is indrukwekkend te noemen, met enorme lichtinstallaties en natuurlijk alle speeltjes van Liam Howlett in het midden. Meteen bij het eerste nummer reageert het publiek sterk op de ophitserij van Keith Flint en Maxim Reality. Alle 'Lowlands-people' en 'Voodoo-people' worden opgeroepen om toch vooral hun fucking hands in de fucking lucht te doen omdat ze anders allemaal motherfuckers zouden zijn. Het is natuurlijk een spelletje en inmiddels compleet voorspelbaar, maar het werkt absoluut. Tot ver achter in de Alpha-tent en zelfs erbuiten weten de diepe basklanken van The Prodigy vreemde oerdriften in het publiek los te maken. Een geweldige afsluiter van een eerste dag Lowlands.

Voor mij sluit Grizzly Bear af. Een prachtig sereen optreden. Wel staat het geluid te hard – en zeker in het begin wat slecht (of vreemd) afgesteld – en heb ik het idee dat de band iets eerder op de dag beter tot zijn recht zou zijn gekomen. Ik blijf het vooral erg mooi vinden, maar ik zie om me heen dat het niet overal wordt gewaardeerd. Toch is ook dit een hoogtepunt voor mij. Grizzly Bear zien is voor mij ultiem Lowlands: bands van nu ook nu live kunnen aanschouwen. Er zouden meer van dit soort bands moeten zijn, maar ik besef dat ik Micachu, The Temper Trap, Selah Sue, The Gaslamp Killer en The Juan MacLean heb gemist. En dat voel ik ook.