Auteur: fuc
The Get Up Kids – There Are Rules
Ik weet het niet zo goed met There Are Rules. Ik begrijp dat Matt Pryor van The Get Up Kids zeven jaar lang niet geweten heeft wat hij moest doen. Ik kan me voorstellen dat hij zich enorm afkeerde van een emo-genre waar hij absoluut geen deel van wilde uitmaken. …
Wye Oak – Civilian
Het album begint met wat op gezellig gekeuvel op een goedbezochte receptie lijkt. Maar zodra de ietwat lijzige stem van Wye Oaks gitariste/zangeres Jenn Wasner begint, is het wel afgelopen met het feest. De titel en tekst van de opener “Two Small Deaths” maken ook meteen duidelijk dat het nog …
Nausica
Architects – The Here And Now
Hoeveel schreeuwlelijkerds in het screamo-genre kun je nog een platencontract aanbieden? De Architects uit Brighton hebben de afgelopen jaren bewezen dat ze er nog steeds toe doen in het wereldje van de grind-, math- en emocore. Met vallen en opstaan. Ze hebben het poppy wereldje verkend, ze zijn met een …
Nausica
The Union – The Union
The Union is de nieuwe band van Luke Morley. Zo, gerontorockers zijn zojuist even wat rechtop gaan zitten. Logisch, want Luke Morley is de man die de sound van Thunder bepaalde met zijn heerlijke gitaarwerk. Zijn kompaan is deze keer Peter Shoulder, een mij tot nu toe onbekende zanger. Maar …
William Basinski – A Red Score In Tile
De meester der vergankelijkheid. Zo moet William Basinski wel genoemd worden na inmiddels talloze albums met opnames van piano- en orkestloops op desintegrerende tapes. Gevonden ergens in zijn archief speelt Basinski de oude tapes weer af, waarbij niet zozeer de loop/riff zelf centraal staat alswel de mate waarin de tape …
Barbarella
Needle And The Pain Reaction – Stains
Soms blijven platen bijna net zolang op de stapel liggen als dat er aangewerkt is in de studio. Zo ligt het Belgische Needle And The Pain Reaction al sinds de afgelopen zomer te wachten op 200 woorden. Niet zo’n best teken. Nu begint Stains geenszins vervelend. Het trio hangt hier …
Kytecrash – Kytecrash
Wie ben ik om iemand anders zijn pleziertje te ontzeggen? Als je als muzikanten de aandrang voelt om eens diep in elkaars naveltje te loeren, alle knopjes in te drukken van de effectenapparaten en een doorgeblowde rapper eens lekker te laten schuddebuiken in de microfoon: doen! Die rapper mag van …
Sean Riley & The Slowriders – Only Time Will Tell
Na een eerste release in hun eigen land in 2009, zagen we afgelopen zomer een tweede versie van Only Time Will Tell opduiken. (Waarbij dit album door File Under schandalig genoeg werd genegeerd.) Nu, een half jaar later, krijgen Sean Riley & The Slowriders zelfs een derde kans en kunnen …
Darkest Hour – The Human Romance
Darkest Hour doet zijn ding. Ik moet zeggen dat ik me een tijd lang heb verzet tegen de band die naar mijn idee teveel dweepte met Iron Maiden, Judas Priest, twin-solo’s, geijkte black-metal en semi-klassieke Keltische riedeltjes. Steeds meer en steeds bruter komt naar voren dat Darkest Hour een Amerikaanse …
Benedictum – Dominion
Dat Benedictum een zangeres heeft, zou je aan het begin van Dominion nog wel eens kunnen missen. Veronica Freeman is niet van de engelachtige zang. Ze legt in opener “Dominion” een power en rauwheid aan de dag die heel wat mannelijke collega’s graag zouden willen hebben. Maar ook in het …
Low Vertical – I Saw a Landscape Once
Prachtig stadje, dat Brugge. Vooral ‘s avonds is het historische centrum een lust voor het oog en wie nog nooit een pintje heeft genuttigd op de Grote Markt heeft niet geleefd. Als je tussen zoveel moois opgroeit, dan moet dat wat met je doen. In ieder geval past de muziek …
Bad Habit – Atmosphere
– Zo jongens, wat zeggen jullie ervan? Zullen we weer eens een plaat maken? – Alweer!? We hebben net een verzamelaar uit! – Tuurlijk, maar daar stonden al een paar nieuwe nummers op. – Och ja, da´s waar. Hoe heette dat ene nummer ook alweer? – Geen idee, we schrijven …
The Dears – Degeneration Street
Ik draai hem nog steeds vaak: No Cities Left, het tweede album van The Dears. Romantisch melodieuze britpop-noir uit Canada, met zanger Murray Lightburn wiens chocoladebruine stem veel weg heeft van een croonende Damon Albarn. Met hun lang uitgesponnen nummers met subtiele arrangementen wisten The Dears een melodramatische sfeer in …
The Phantom Band – The Wants
Ik heb twee jaar geleden het debuut van The Phantom Band beschreven op File Under, een mooi album met donkere en lange nummers. Nu komen ze met opvolger The Wants, en ik zal niet beginnen met het cliche ‘het moeilijke tweede album’. Wat in dit geval ook totaal niet opgaat, …
Sleepy Sun
Wie dacht dat hippies geen ruzie kunnen maken heeft het goed mis. Wanneer ik de psychedelische rockers van Sleepy Sun backstage op Lowlands de slappe hand schud, is er behoorlijk wat frictie binnen de band. Wat blijkt namelijk? Er is te weinig tijd voor zanger Bret Constantino om alle interviews …
Beady Eye – Different Gear, Still Speeding
Natuurlijk zat er uiteindelijk maar slechts één echt muzikaal talent in Oasis. Waar vrijwel altijd alle eer uitging naar Noel Gallagher werd het geluid van Oasis vooral bepaald door de prachtige sneerstem van zijn rebelse jongere broertje Liam. Zonder Liams stemgeluid was Wonderwall een middelmatig nummer geworden, zonder zijn extraverte …
Malachai – Return To The Ugly Side
Voordat je verder leest: op de website van platenlabel Domino kun je een track downloaden van Malachai’s nieuwe plaat. Met deze track weet je in ene wat je in huis haalt. Triphop (duh, het duo komt uit Bristol), maar dan met een onvermijdelijke sixties feel. Weerbarstige maar dansbare ritmes die …