Auteur: George

Als u nou deze recensie leest en daarbij Brother’s Keeper vervangt door Aura, dan zet ik ‘m nog een keertje op.

Het Duitse drietal Born To Hula is vernoemd naar een song van Queens Of The Stone Age. Het geeft in elk geval aan wat er te verwachten is. Lastiger is dat de songs allemaal akelig binnen de desert rock-lijntjes blijven. De groove staat voorop, de gitaar klinkt gruizig, de zang …

Twee jaar geleden sloeg Milan Polak nieuwe paden in met zijn eerste niet-instrumentale album Straight. Fijne nieuwe paden, want het was een ijzersterk album. Goede melodieën, sterke zang en fenomenaal gitaarwerk. Het album eindigde dan ook in mijn jaarlijstje. Het werd niet de gehoopte doorbraak voor Polak, zodat toeren beperkt …

Met nostalgie is niets mis. Gisteravond nog heb ik mateloos zitten genieten van de Classic Albums-dvd van Iron Maiden‘s The Number Of The Beast. Diezelfde nostalgie is de reden dat ik heb genoten van Sanction-X‘s The Last Day. Een band die zich in de bio zowaar bijna perfect omschrijft: ‘The …

Lars Eric Mattsson is een van de eigenaren van Lion Music, het label dat zo’n beetje alle Scandinavische shredders uit de B-divisie onder contract heeft. Een daarvan is Mattsson zelf. Via de legendarische Mike Varney kwam hij ooit omhoog borrelen en in 1988 debuteerde hij. Het vervolg daarop was het …

Vorig jaar werd ik danig verrast door de instrumentale rock van het Franse gezelschap Mörglbl (spreek uit: Morgulbal). Fraai gitaarwerk van gitarist Christophe Grodin, een ritmesectie die heel wat meer doet dan de maat aangeven (Ivan Rougny nog steeds op bas en de nieuwe drummer Aurélien Ouzoulias) en dat in …

Otitis media met effusie, zo is de dure benaming. Vocht achter het trommelvlies is de benaming in gewone-mensen-taal voor dezelfde aandoening die er voor zorgde dat ik maandenlang mono hoorde. Afgelopen week werd er een buisje geplaatst en bleef mijn oor een paar dagen leeglopen en inmiddels hoor ik weer …

‘Gut, een album over mij!’, grijns ik even inwendig als ik de titel Pray For Calm… Need The Chaos zie. Niet alleen in m’n gewone leven, ook bij m’n muziek is dat wel van toepassing. Nergens kalmeer ik zo lekker van als Motörhead of The Mars Volta op hoog volume. …

“Imitatie is de ultieme vorm van bewondering”, zo wordt wel eens gezegd. In de muziekwereld is dat niet geheel vanzelfsprekend, met plagiaatzaken tot gevolg. Een andere vorm van imitatie is echter imitatie van de stijl van een andere artiest of band. Dat mag gelukkig, want iedere muzikant zal dingen oppikken …

Vrijwel elk jaar is er zo’n plaat die me gaandeweg helemaal omverblaast. Vorig jaar was dat Birds of Avalon‘s Bazaar Bazaar en in iets mindere mate hun Outer Upper Inner EP, maar hun nieuwe album Uncanny Valley kan me tot nu toe niet zo bekoren. Gelukkig zijn er dan ineens …

Als je op de foto afgaat zou je bijna denken dat Paul Shortino en James Christian dezelfde stylist hebben. Lange, iets te duidelijke geverfde haren – als het geen pruik is – en zwarte kleding om de in de loop der jaren toegenomen tailleomvang te maskeren. Maar gelukkig heeft hij …

Met drie woorden kan ik dit plaatje samenvatten: Euro (spreek uit: Oiro) Power Metal. Okee, ik kan er nog wel wat meer gebruiken, maar heel veel zal het niet toevoegen. Het is melodieuze metal zoals je die vooral in de Duitse en Italiaanse metalscene tegenkomt. Stevige gitaarpartijen, een drummer die …

Steadlür, met heavy metal umlaut. Waar heb ik dat eerder gezien? O ja, bij Mutlie Kruu. En jawel, deze jongens uit Atlanta brengen stadionsleaze ten gehore, geheel binnen de lijntjes, compleet met noisegates op de drumklappen. Zanger Philip Steadlur heeft een wat rauwere stem dan Vince Neil en ook muzikaal …

Slough Feg wist me met het vorige album Hardworlder te verrassen door de opmerkelijke mengeling van stijlen. Die mengeling is op opvolger Ape Uprising! minder nadrukkelijk aanwezig. Het is nu vooral Iron Maiden goes doom wat je hoort. Veel twinsolo’s, veel ritmewisselingen, maar dan wel met een loodzwaar geluid. Het …

Een goede coverband is bepaald geen straf om naar te luisteren. Maar ik kan me voorstellen dat je op enig moment toch de kriebels krijgt en eigen dingen wilt proberen te maken. Zo kon het gebeuren dat de coverband Rubber inmiddels cd’s met eigen tracks uitbracht en dat hun toetsenist …

Het duurt ongeveer twee seconden voor ik bij dit album de eerste associatie heb. Joe Stump gaat namelijk furieus van start met een stukje dat zo op Yngwie Malmsteen‘s debuutalbum Rising Force had kunnen staan. Verderop in het nummer zijn er wel wat verschilletjes te horen, maar “Chasing The Dragon” …

In 1990 vestigde Thunder in een keer haar naam met het briljante album Backstreet Symphony. In 2009, bijna twintig jaar later, houdt het weer op. Rond de eeuwwisseling waren er al een paar Thunderloze jaren, maar nu lijkt het definitief. Voor de Europese fans komt er nog een extraatje uit …

Bai Bang laat er geen misverstand over bestaan in welke hoek je ze moet zoeken. Stoere mannen met lange haren maar tegelijkertijd een paar randjes make-up staan op een promotiefoto voor een motorembleem-achtig logo met een schedel als middelpunt. Inderdaad, Bai Bang brengt glamrock ten gehore, ergens tussen Mötley Crüe …

Er zijn weinig gitaristen die me zo sympathiek voorkomen als Paul Gilbert. Naast dat hij een waanzinnig goede gitarist is heeft hij bakken met zelfspot en relativeringsvermogen, zoals op zijn site blijkt. Daarnaast duikt hij op bij allerlei leuke projecten en bands. Zo was naast zijn solowerk afgelopen jaar een …

Met Tabula Rasa (onbeschreven blad) begint Bloodbound inderdaad aan een nieuw hoofdstuk. De zanger van het eerste album is teruggehaald en er is een keuze gemaakt voor shreddermetal met een randje neoklassiek. Keuzes maken is altijd goed, maar over hoe dat voor deze heren gaat uitpakken heb ik mijn twijfels. …

Tjonge, da’s best knap: een bandnaam verzinnen die in geen enkele taal goed bekt. Het is deze heren gelukt. Tlön mag dan voorkomen in een verhaal van de Argentijnse schrijver José Luis Borges, als bandnaam kan het niet veel onuitspreekbaarder. Het is het bandje van Christian Van Lacke, zoon van …

Voor mijn werk krijg ik regelmaat met projectorganisaties te maken. Die functioneren soms goed, vaak redelijk en akelig vaak ook voor geen meter. Datzelfde zie je in de muziek. Projecten zijn soms leuk, vaak behoorlijk doorsnee en erg vaak lamlendige aanfluitingen. Project A is echter geen project, maar een echte …

Na dertig jaar moest Saga plots op zoek naar een nieuwe zanger. Uiteindelijk werd Rob Moratti aangetrokken, een Canadees waar ik eerder het een en ander van gehoord had op een album van Final Frontier. Alleen was dat een vreselijk dertien-in-een-dozijn-AOR-werkje, waar Moratti een modale AOR-galmer was, weliswaar met een …