Tot mijn verbazing is het concert dat Alexi Murdoch geeft de dag voor zijn optreden op Motel Mozaique geeft in Bitterzoet uitverkocht. Die verbazing is niet zo zeer gestoeld op het ontbreken aan kwaliteit in de muziek die Murdoch maakt als wel dat de groei van zijn publiek blijkbaar gegaan …
Menig huis-aan-huis blaadje heb ik in de brievenbus geschoven met Dusk van The The. Wekenlang zat deze in mijn walkman, een prachtalbum van een meester liedjesschrijver met een scherpe wereldvisie. Daarop volgde Hanky Panky, met enkel covers van Hank Williams, en NakedSelf nog, maar toen werd het stil. Althans op …
Op de een of andere manier hebben veel van mijn favoriete singer/songwriters tegenwoordig allemaal een baard. Er lijkt zelfs bijna te gelden dat hoe langer de baard, des te mooier ik het vind. Ray LaMontagne heeft een aardige baard, die van Scott Matthew en William Fitzsimmons is nog een stuk …
Het jonge Nieuw Zeelandse vijftal The Naked And Famous (TNAF) is inmiddels wereldwijd doorgebroken met de hitsingle “Young Blood”. Hoewel het gevoel dat ik de nummers op het debuut Passive Me, Aggressive You eerder heb gehoord blijft overheersen, laat deze band zich moeilijk in een bepaald genre stoppen. Voor TNAF …
Remixes, in het algemeen begrijp ik er weinig van. Die mening had ik al in mijn pubertijd toen de 12” inches op de markt kwamen. Toch zijn er ook wel geslaagde staaltjes, zoals “A Little Less Conversation” waar Junkie XL (oftewel Tom Holkenborg) met het Elvis Presley-nummer zelfs een grote …
Het hoesje belooft niet veel goeds: een stijlvolle foto van een jongen en een meisje geleund tegen een muur, twee meter ruimte tussen hen in en iets van elkaar wegkijkend. Er ligt een zweem geel over de afbeelding, maar de meeste schade wordt toegebracht door de belettering: zware schreefloze letters …
Niemand weet precies of Stereolab in 2008 met Chemical Chords hun laatste album heeft uitgebracht. Veel zal afhangen van het al dan niet slagen van de solocarrière van Laetitia Sadier. Haar album werd vorig jaar wel goed ontvangen, maar verdween eigenlijk redelijk snel in de vergetelheid. Tijdens de sessies voor …
We kunnen bijna al spreken van een nieuw fenomeen in het Nederlandse festivalland: hoe beroerder de site, hoe beter het festival. Alleen Motel Mozaïque breekt met deze trend. De site is redelijk navigeerbaar en het festival uitstekend, met zeker dit jaar een erg sterk programma. De blokkenschema’s zijn gepubliceerd dus …
Geloof mij: in januari 2012 krijgt Jungle By Night de Popprijs. Kan niet anders. Het rumoer rond de negenmansband uit Amsterdam zwelt maar aan, ze gaan zich deze zomer drie slagen in de rondte spelen op de festivals (van klein tot groot) en hun album krijgt louter enthousiaste, positieve recensies. …
Sinds John Travolta in 1978 op een schommel luidkeels het vertrek van Sandy betreurde, ben ik verzot op De Snik. Zo nu en dan kwam ik De Snik nog wel eens tegen. Robert Smith van The Cure had hem en ook Morrissey liet hem bij tijd en wijle horen. Nu …
Het verhaal achter het Zweedse Friska Viljor is achteraf voor ons maar gelukkig. Muziek bleek het ideale afreageermiddel op vriendinnen die met de relatie kapten. Het handelsmerk van Daniel Johansson en Joakim Sveningsson, het duo achter Friska Viljor, werd de tegenstelling tussen droevige relationele teksten voorzien van vrolijke klanken. Hun …
Popmuziek lijkt steeds meer entertainment te worden, waarbij het gaat om zo mooi mogelijk zingen in de X-Factors van deze wereld. Vooruit, je moet ook nog iets aan uitstraling hebben, maar met een stylist kom je al ver. Aan creativiteit wordt van de zangertjes en zangeresjes weinig meer gevraagd. Als …
Afgelopen week draaide ik weer eens de ijzersterke Themes-reeks van Simple Minds. Goed man. Als kind van de jaren tachtig heb ik dan ook helemaal geen moeite met de vele bandjes die op het moment in het openbaar dwepen met acts uit die tijd. Cheesy synthesizers, tikkie bombast, beetje overdreven …
When All Life Ends pakt het grootser aan dan de skyline van Rotjeknor. The Eye Devours is deathmetal. Punt. Geen moeilijkdoenerij, maar lompharde, snel hakkende riffs, oergrunts die de hoge C nooit zullen halen en drumwerk dat oprecht staccato genoemd mag worden. Een verademing in vergelijking met God Dethroned. When …
Aviv Geffen is in het land om de nieuwste plaat van Blackfield, Welcome To My DNA te promoten. Blackfield is het volgroeide breinkind van Geffen en Steven Wilson, die menig progrock-liefhebber kent als frontman en producer van de Britse band Porcupine Tree. Geffen is nog nauwelijks ingecheckt in het Dylan …
The first cut is the deepest. Dientengevolge is de muziek waar ik als zoekend puber mee begonnen ben, ook de muziek waar ik het meest op terugval. Niet dat ik als kind van de jaren tachtig ga roepen dat de jaren tachtig de beste waren, maar toch, het komt dus …
Cass McCombs is bepaald geen blije bobo op zijn nieuwste langspeler Wit’s End. Aju prima donna’s, aju droommeisjes die echt bestaan. De schuchtere Californische singer-songwriter trekt zich verder terug, op weg naar een desolate, afgeschermde plek ver van een maatschappij die hem naar eigen zeggen zo moeilijk begrijpt. De Wilco-achtige …
