Colombia, 1994. Een groep studenten in Bogota besluit muziek te gaan maken. Samen schrijven ze de liedjes die ze opnemen op een vier-sporenrecorder bij een vriend thuis. De muziek moest spontaan en intiem zijn. Binnen een traditie, maar niet zonder constant de grenzen van die traditie te verkennen. In 2001 …
Schreef ik over American Idiot vorig jaar nog dat de houdbaarheidsdatum beperkt zou kunnen zijn; de waarheid bleek gelukkig anders. De ontoerekeningsvatbare leider van hun land heeft na zijn herverkiezing genoeg onheil over zich afgeroepen zodat de inhoud van Green Day‘s album alsnog hartelijk werd omarmd. Met als gevolg dat …
Alle takken dragen een laagje sneeuw in de binnentuin. En één meesje kan zo’n tak er ook nog wel bij hebben. Maar een tweede niet. Er ploffen allerlei hoopjes wit recht naar beneden, midden door de nog geluidloos dwarrelende plukken die uit de grijze lucht komen. De sneeuw is nog …
Mötley Crüe, daar spuwden we op. Ten eerste waren het ranzige apen (lees die biografie maar eens!) en ten tweede maakten ze ook nog eens verschrikkelijke – als in: om van te kotsen – muziek. Wat Nikki Sixx en zijn band ons lieten horen in nummers als “Shout At The …
Een van de leuke dingen van recenseren voor File Under is dat je in aanraking komt met heel veel muziek die je nog niet op de grote grijze iPod in je hoofd hebt opgeslagen. Om in het favorietenlijstje terecht te komen moet een plaat echter wel iets bijzonders hebben. Volgens …
Mijn roots lagen in een klein dorp aan de Duitse grens. De wijk waar ik opgroeide stond er net een paar jaar toen ik al schreeuwend op aarde kwam. Aan de lange rustige weg waar mensen alleen kwamen als ze er iets te zoeken hadden was het goed toeven. Op …
Ik ben niet echt een fijnproever maar meer een soort alleseter. Ik vind de smaak van veel dingen gewoon aangenaam. Of het nu om een super decadent hapje bij Oud Sluis gaat of een avondje spareribs eten bij het Wapen van Ilpendam, ik geniet van allebei. Met muziek is het …
Ik had gehoopt dat Barry Miles boek over Zappa net zo weg zou lezen als het boek dat Zappa met Peter Occhiogrosso over zichzelf geschreven heeft. Toen ik in Het echte Frank Zappa Boek eenmaal begonnen was moest ik er in verder lezen. In een paar dagen tijd was het …
Ik wil graag bio’s bij de plaatjes die ik moet recenseren. Niet dat ik ze altijd gebruik, sommige plaatjes laten zich heel goed zonder recenseren, maar soms vind je daarin net de aanknopingspunten die nodig zijn om een recensie te starten. En als voormalig student Marketing vind ik het wel …
Mopperdemopper. Eigenlijk zat ik helemaal niet te wachten op een live-cd waarmee Killing Joke haar vijfentwintigste verjaardag viert. Ik wilde na ruim twee jaar eindelijk wel eens een opvolger voor de ijzersterke comeback-cd. Maar nee hoor, Killing Joke-opperhoofd Jazz Coleman ziet dat anders en probeert me zoet te houden met …
Op het hoesje van Candy Ass, het nieuwe album van Mark Eitzel, staat zo’n grijpding waarvan er altijd een hele zwik op de kermis staat. Hiermee werpt de American Music Club-frontman meteen een hele fijne metafoor zo in mijn schoot. Het probleem van zo’n apparaat geeft namelijk precies aan wat …
Larkin Grimm maakt er op haar debuutalbum geen geheimpje van dat ze een voormalig lid is van The Dirty Projectors, een band wier albums op File Under in het verleden genuanceerde woorden als “een praktisch onbeluisterbare CD” en “Bah! Kutplaat.” losmaakten. Geheel volgens Projectors-trademark schuiven zang en muziek overal op …
De grootste gemeenplaats die gedebiteerd zal worden over de nieuwe plaat van Spinvis (‘langverwachte’ zal ik weglaten) is dat de verrassing er af is. Niet alleen is een deel van de tracks al te horen geweest tijdens de theatertournee Lotus Europa of via de single “Het voordeel van video”, maar …
Dingen die ik mooi vind: blaadjes die naar beneden dwarrelen als de wind aan ze trekt, de zon die doorbreekt op een regenachtige dag en de foto die ik maakte boven op een berg. Ontdekken dat de tweede cd van een dubbel-cd mooier kan zijn dan de eerste en dat …
Het is op zich een knappe prestatie: bijna in je eentje in vijf jaar tijd vier cd’s afleveren en er voor zorgen dat deze eigenlijk stuk voor stuk ook nog eens van prima kwaliteit zijn. Devon Graves, het brein achter Deadsoul Tribe, lijkt het met hetzelfde gemak te doen als …
‘Die eighties-revival brengt net die dingen terug die ik toen verafschuwde.’ In een betere, eerlijkere wereld zou Steve Wynn een begrip zijn. Zijn naam zou in een adem worden genoemd met Neil Young, Lou Reed en Bruce Springsteen. Met zijn eerste band Dream Syndicate stond hij namelijk aan de basis …
Als ze nog maar één woord gezongen heeft ben ik weer net zo verliefd op haar als de eerste keer dat ik “Strange Machines” hoorde. ‘It has always been in the back of my mind’. Maak van ‘It’ ‘She’ en hier geldt: damn right she was! Het was in mijn …
God is een DJ. God is een groot podium met een overdonderende lichtshow. God is een stoere, geile toetsenbabe die haar sonische pulsen op een uitzinnige menigte loslaat. God is een innemende donkere man met grote fonkelende kinderogen. God is een goed geoliede, retestrakke band. God is een nog-meer-modder-dan-moddervet basgeluid. …
Vorig jaar rond deze tijd schreef ik over de eerste van Castanets. Het was mistig buiten en dat paste wonderwel bij de muziek vond ik. Nu is er First Light’s Freeze, de tweede, en verdikkie, op het moment dat ik er over wil schrijven is het weer mistig! Het moet …
Drie keer was hij dit jaar te zien in Nederland. Op Lowlands trad Will Oldham aka Bonnie Prince Billy in een vijfmansband met onder meer Matt Sweeney op en een paar dagen daarvoor in dezelfde bezetting in een uitpuilend Paradiso. Eerder deze zomer speelde hij met een andere bezetting in …
Daar waar we de vrijdag nog onbevangen konden zappen, was de zaterdag een avond van hard werken. De heren/dames van Crossing Border hadden wederom voor een sterk programma gezorgd, dus er liepen we ons weer de benen onder ons gat vandaan. De aftrap was klokslag half acht, alwaar de grijsbehaarde …
Natuurlijk dacht niemand dat de persoon waar Melissa Etheridge tegen zong in “Like The Way I Do” een vrouw was. Ze zong immers ‘Tell me does she love you, like the way I do’. Dat zong ze tegen een man, dat kon niet anders. Enige jaren later bleek dat verre …
Piepklein en rokerig. Je verwacht ze er al lang niet meer, maar natuurlijk waren ook zij daar eens. Misschien niet per se daar, maar toch wel in kleine zaaltjes, met een klein publiek en maar een paar mensen die alle teksten meezingen. “Tell her tonight” in Pianos in New York. …
