Het lijkt een steevast terugkerende opening van mij te worden… In 1996 speelden ze hun duizendste concert en dat was een mooi moment om ermee op te houden. Echter, in het jaar waarin ongeveer elke afgeschreven indie-band terugkomt met een nieuwe plaat duikt plotseling ook Alice Donut weer op. Sterker …
Blijkbaar kan een band ook verstikkend of beperkend werken, aangezien veel artiesten besluiten om naast hun normale band ook (solo)projecten te ondernemen. Of ze kunnen er in ieder geval niet genoeg van hun eieren in kwijt. Blijkbaar heeft Andy Kuntz, bekend als frontman van de progressive metal band Vanden Plas …
Zowaar een metal-cd, dacht ik toen dit schijfje van Outlie op mijn bureau plofte. Of werd ik een beetje op het verkeerde been gezet door de vormgeving van de hoes? Enig researchwerk leverde me meer informatie op: de nieuwe band van Luke Pabich, gitarist van punkrockband Good Riddance. Goh. Omdat …
Hazes is dood. Het gebeurt onverwachts, maar er zal niemand zijn die echt verbaasd is dat dit gebeurt. Ik weet ook niet of ik er rouwig om ben. Op de één of andere manier heb ik al jaren het gevoel gehad dat Hazes doodongelukkig was. Volgens mij wilde Hazes wilde …
Ooit de rockmockumentary This is Spinal Tap gezien? In deze film werd een rockband neergezet met alle clichés die er te vinden waren. Het kan bijna niet anders of Saxon is een van de grootste inspiratiebronnen geweest. Spandexbroeken, lange haren, teksten over motoren en veldslagen en keer op keer hetzelfde …
Kijk zo zie ik het nou graag! Twee bandjes waarbij de vormgeving in ieder geval piekfijn voor elkaar is. Het Limburgse Klick stopt haar 3-track in een opvallend formaat hoesje en Zeal doet het nog beter. Die stoppen hun cd in een fraai vormgegeven kartonnen doosje en kleedt haar site …
De echte rooie rakker herkent de volgende tekst: “Makkers! Ten laatste male, tot de strijd ons geschaard, en de Internationale, zal morgen heersen op Aard’,” In de voormalige Sovjet-Unie zal de tekst van de Internationale vaak geklonken hebben. De idealen van het communisme van Marx waren mooi. Toch heeft het …
Dit dubbel-album Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus is gewoon te goed om afgerafeld te worden in een paar regeltjes. Met veel tempowisselingen en hier en daar achtergrondkoortjes à la Cohen liggen de nieuwste geesteskinderen van Nick Cave erg goed in het gehoor. Muzikaal is er veel afwisseling en, zeker vergeleken …
Vraag me niet waarom, als ik aan Willy DeVille denk, wat niet heel vaak voorkomt, denk ik aan Limburg. En als ik aan Limburg denk, denk ik aan fietsen en als ik aan fietsen denk, denk ik aan het aangename gezelschap tikkie oudere mannen met wie ik dat met enige …
Dear fucking Oasis, Fuck Noel Gallagher! Fuck Liam Gallagher! Ja, jullie! Fuck Oasis! Staan jullie van te kijken hè, dat ik dat durf. Definitely Maybe op DVD – nogmaals – uitbrengen in 2004, da’s alles wat er nog gebeurt. Fuck man! De nieuwe Oasis-plaat zou dit jaar verschijnen, maar noppes …
Mijn pijn in m’n hart en tegensputterende typvingers moet ik hier bekennen dat Super D van Ben Folds de eerste mindere release is die de man ooit heeft uitgebracht. De reden is dat twee van de vijf nummers niet leuk zijn om naar te luisteren en dat is gewoonlijk onmogelijk …
We zaten in de auto, op de weg terug van een weekendje fietsen in Limbabwe. Vlak voor we bij mij thuis aan zouden komen was er dat aanstekelijke poppunk/emo-plaatje op de radio dat zich genadeloos nestelde in mijn geheugen. Ik wist zeker, dat zat er eerder ook al. Maar verdomd, …
Ik lees de titel, zie de toevoeging The Romantic Collection en hap even naar adem. Dat worden alras koude rillingen als ik in de bio lees “We call this record our wedding album, because friends and fans have told us that they play these songs as background music at weddings.” …
Begin januari 2003 kocht ik in een Amsterdamse platenzaak per ongeluk Danse Macabre van The Faint. Ik wilde van een bepaalde band een album hebben, maar ik kon me de naam niet meer herinneren. In de nieuwe cd-bak zag ik het album van The Faint liggen. De naam kwam me …
FileUnder is niet vies van het aanboren van nieuwe (muzikale) markten. Zelfs niet als dat in een voor de meesten niet verstaanbare taal is. Nynke Laverman heeft namelijk een cd met friestalige Fado opgenomen. Een viertal jaren geleden kwam de portugese Cristina Branco met het initiatief om een aantal van …
File Ûnder is net fys fan it oanboarjen fan neie (muzykale) merken. Sels net as dat yn in foar sawat nimmen te fersteane taal is. Nynke Laverman hat nammentlyk in cd mei frysktalige Fado opnommen. In fjouwertal jierren werom kaam de portugeeske Cristina Branco mei it ynisjatief in pear fan …
Justin Vollmar bracht zijn vorige cd uit onder de naam Justin Vollmar. Dat is niet raar, zo heet hij immers. Maar bij zijn nieuwe en tweede cd 13 or so people who need chances kiest hij er voor om de zes letters van zijn voornaam maar te schrappen. In zijn …
De tv -kijker wordt tegenwoordig verwend door alle die tv-kanalen waaruit gekozen kan worden. Ik had als kind de keuze uit twee Nederlandse en drie Duitse zenders. Duitsland bracht Maja de Bij en Heidi, maar ook de films naar boeken van Karl May: Winnetou en Old Shatterhand. Deze twee helden …
“The storm is coming, I hope it turns your life upside down” Opperdespoot Storm heerst hier. Hij laat ons zweten en af en toe schrijft hij zelf ook een stukje. Soms zijn dat in en in gemene stukjes. Dan probeert hij mensen om zeep te helpen met woorden. En soms …
Toen de naam van mij mijn eerstgeborene uitlekte kreeg ik van een kenner van mijn muziekcollectie gelijk een mailtje: “Gefeliciteerd! Het wordt vast een muzikaal mannetje, want je hebt hem vast vernoemd naar al die muzikale helden van je die ook Ben heten. Wat een aap ben je toch ook.” …
En hop, alweer een emocore band die op zoek is naar haar 15 minuten. Emery debuteert met deze schijf op het befaamde Tooth And Nail Records en maakt niet geheel toevallig typische Amerikaanse Emocore in het straatje van labelgenoten als Further Seems Forever en Dead Poetic. Dat betekent dus melodieuze …
Ik zal een mannetje van een jaar of 15 geweest zijn toen ik voor het eerst in aanraking kwam met Henry Rollins. Iemand duwde me End of Silence in de klauwtjes en droeg mij op (want dat doen Rollins adepten nu eenmaal) dit plaaike volledig tot mij te nemen. Het …
Het nieuws verraste me wel een beetje in maart. Op twee manieren zelfs. Ten eerste was ik verrast dat Benjamin B überhaupt nog bestond en ten tweede was ik verbaasd dat ze afscheid zouden nemen van Excelsior . En deze platenmaatschappij, waarvan ik altijd dacht dat deze hen op het …
Hoe verrast waren we toen haar debuut Solex vs. The Hitmeister verscheen. Een eigenaresse van een platenzaak die van de winkeldochters uit haar schappen een volkomen nieuw geluid wist te boetseren. Samplepop: fris, nerveuzig en zelfs uitgebracht op het Amerikaanse Matador in plaats van op een Nederlands label. Na haar …
Al jaren zit ik te wachten op een album van David Bowie dat kwalitatief in de lijn ligt van Hunky Dory (1971) of Ziggy Stardust (1972). Hij bracht nadien genoeg uit, maar het is allemaal in mijn ogen minder. Al jaren zit ik te wachten op een nieuw album van …
