Een verschrikkelijke late-pass van File Under. Masshysteri is op deze website alleen met een foto vertegenwoordigd: een vinnige rockchick met raggitaar, ramonesbroek en flannel blouseje. Daar moeten we het mee doen. Onterecht! Want Masshysteri serveert de garage net zo rammelend doch smakelijk als mijn favorieten The Black Lips, The Hex …
Bands die bedanken voor een plekje op Noorderslag (showcase voor de cr�me de la cr�me van de Nederlandsche muziek/muzak) maken mij altijd nieuwsgierig. Backfire! (limbo/eurocore) deed het ooit en The Devils Blood uit Tilburg doet hetzelfde. Onder de radar en over de hoofden van alle popdeskundigen heen, werkt dit satansgebroed …
Echoes is al een tijdje uit en Hooghwater lijkt wat voet aan de grond te krijgen bij het alternatieve pop/rockpubliek van Nederland. Eigenlijk raar dat het zo lang heeft moeten duren. Deze uitgesponnen maar nooit saaie, en originele maar nooit gezochte multirock (wát een vies woord) is waarachtig goed en …
1. Hooghwater – Echoes 2. Devils Blood – T.T.O.N.T.E.M. 3. Mastodon – Crack The Skye 4. Baroness – The Blue Album 5. De Staat – Wait For Evolution 6. Masshysteri – Var Del Av Stan 7. The Hex Dispensers – Winchester Misery House 8. Reigning Sound – Love And Curses …
Die albumtitel Hash And Pornography, ja dan ga je toch even opletten. Wie kiest er in hemelsnaam nou zo’n naam? Wel, een band met een gitaargeluid dat klinkt naar een slecht afgestelde Chevy-motor van een jaar of twintig oud. Opgenomen vanachter een berg smoezelige matrassen. Whatever, het klinkt als Kyuss. …
“Hey guys, Tim Armstrong op je voicemail! Ik ben meerdere malen door verschillende mensen getipt, en verdomme, ik heb naar jullie tunes geluisterd en ik zou jullie graag laten tekenen op mijn label Hellcat Records. You know, jullie klinken precies zoals mijn bands Operation Ivy en Rancid en, nee, dat …
Bloodsucking Zombies From Outer Space is zo’n psychobillyband die prima begrijpt hoe je het bloederige kunstje moet verpakken: vooral niet te moeilijk of vernieuwend. Want die psycho’s zien er geweldig uit met hun kuiven, make-up en leipe kleding. Hun scene is eveneens geweldig, commercieel succes kan ze niet verdommen, en …
Het label Visible Noise heeft een neusje voor Brits talent. Nu is talent heden ten dage natuurlijk een relatief begrip. Want als talent = succesvol, dan houdt de term talent niet alleen in dat de band begaafd is. Ze moeten ook begrijpen dat vernieuwing niet te veel moet worden overdreven. …
Goede bandnaam, dat ten eerste. Metalbands waarvoor je het Latijns woordenboek en de encyclopedie erop na moet slaan om enige clue te krijgen van de betekenis van naam en de songtitels vallen bij mij eigenlijk per definitie af. Moeilijk- en interessantdoenerij is dit naar mijn mening. Wees het gerust oneens. …
Die naam doet vermoeden alsof we hier te maken hebben met een stel veertigers die er in hun tweede jeugd nog een paar Stevie Ray Vaughan covers uitpersen. Mis! We hebben te maken met drie landgenoten die ergens midden tussen Peter Pan Speedrock, Motörhead en 69 Charger een verschrikkelijk fijne …
Nooit van gehoord, van deze Hybrid Children. Vreemd, want deze plaat schijnt al de achtste release van deze Finnen te zijn, sinds 1993. Er zijn bands die voor minder de pijp aan Maarten geven… Het mooie aan Scandinavische rockbands is dat ze zo vaak zo verdomd goed zijn. Raadsel waarom, …
Dit is zo’n band die eeuwig in de marge zou blijven ploeteren wanneer-ie geen ‘legendarisch’ bandlid had gehad. In dit geval Todd Youth, voormalig gitarist van Danzig en D Generation. Deze band zal daarom altijd ‘die band met Todd Youth, jeweetwel, van Danzig’ blijven. Ik denk dat ze er zelf …
Hear, hear: we hebben er weer een genreversmelting bij: hedendaagse Britse hardcore (genre-aanvoerders: Gallows) meets Britse seventies pop (genre-aanvoerders: natuurlijk deze jongens). Toegeven: deze sharply dressed lads doen het verdienstelijk. De hardcore schuinestreep rock is hard, de dub is scherp en swingend. Ik zei trouwens niet zomaar ‘sharply dressed’. Deze …
Al voordat The Gaslight Anthemmet hun ruwe bolster blanke pitpunk de wereld veroverde (en inmiddels zelfs Bruce als fan mag rekenen) timmerde de band The Loved Ones al flink aan de weg. De GLA-hype anoniem vanachter de laptop veroordelen is natuurlijk gemakkelijk en ik zal er vanaf zien. Ook al …
Vrienden van mij vinden de band Airbourne gaaf. Ik niet. Airbourne is een band die zich niet laat inspireren door, maar gapt van AC/DC en Rose Tattoo. ‘Goede nummers, toch?’, hoor ik die vrienden dan roepen. Ja, klopt, maar dan nog overheerst bij mij de afkeer die het schaamteloze gapwerk …
Een prachtig vormgegeven cd en booklet in je handen gedrukt krijgen is een stuk leuker dan een schamel kopietje met daarop een grote ‘warning!’ copyrightsticker. Het oog wil ook wat… De Damn Seagulls hebben wat dat betreft al een streepje voor. Het prachtige artwork kent een soort van Alaska-noir sfeertje, …
De invloed van Rancids meesterwerk And Out Come The Wolves is nog altijd merkbaar. Die rauwe stem, die teksten vol emotie, de punk die flirt met ska en reggae, de meezingbare refreintjes en de fenomenale basgitaar die het geheel laat swingen. Heartbreak Stereo weet waar het de mosterd haalt en …
Waarom Scandinaviërs niet alleen patent hebben op de meest zieke en toegewijde black metal is wel te verklaren: waar is het klimaat deprimerender en de natuur indrukwekkender dan daar? Maar waarom hetzelfde gebied patent heeft op de meest ruige en soulvolle punkrock (of ‘rawk’) is me een raadsel. Het intrigeert …
Powergarage met orgel en de juiste mate van vuigheid: ik ben er wel voor in beweging te krijgen! C.A.P.S. doen mijn oren dan ook spitsen na de eerste noten. Ook het blufferige promopaginaatje dat standaard bij een cd’tje mee wordt gestuurd, belooft voor de verandering eens veel goeds. Een bijdrage …
Ik fiets in de ochtend en aan het einde van de middag van en naar mijn werk. Dan luister ik de cd’s die de beste Storm me in al zijn goedheid heeft gestuurd. Deze week luister ik niets anders dan Fake Problems. Onbewust schrijf ik dan al delen van de …
Hot, dat zijn deze vier boefjes uit Atlanta – Georgia. Hot bij meisjes met strakke skinny jeans, oversized t-shirts, hoekige danspasjes en MySpace-poppenoogjes. Maar ook gekoesterd door ouwe rotten die The Gories en The Oblivians in de platenkast hebben staan. Gewaardeerd door de trendsetters en de kenners, dus. Maar verworven …
Ik vraag me weleens af: wat zou er overblijven van een artiest wanneer 1) papa niet beroemd zou zijn, 2) je vorige band(s) geen succes had(den) gehad, 3) je debuut niet briljant was geweest of 4) wanneer je jezelf eens een tijdje buiten de gossipcamera’s zou houden. Bepaal het voor …
Vier gasten van 30+ in een band. En die band maakt melodieuze punkrock. Dat kan snel fout gaan; ‘ouwe’ lui die zich aan een ‘jong’ genre wagen. Ik noem een vroegtijdige midlifecrisis, buitensporige melodramatiek of een overheersende ‘oh was ik maar weer jong’ saus. Maar nee. Deze vier heren zien …
Wat vriend Fat Mike met deze release wil bewerkstelligen ontgaat me in z’n geheel. Dat hij verder kijkt dan de poep, pies en snotjes punk die hij onder andere zelf de wereld in helpt was al duidelijk: er ook heel wat ‘serieuze’ en steengoede punk uit op zijn label Fat …
Als het op drie-akkoordenpunk aankomt, ben ik de laatste die gaat zeggen dat de zwakte van het genre ‘m erin zit omdat ‘het gemaakt wordt van maar drie akkoorden’. In de eenvoud toont zich niet zelden de schoonheid, zo ben ik van mening. Schoonheid bij benadering, welteverstaan, aangezien die term …
