Het is meer een EP, zo kort is de titelloze plaat die Hush Arbors eind vorig jaar uitbracht. Aan het lijstje met links op de homepage van dit project van Keith Wood kun je al zien waar je hem moet plaatsen: Akron/family, Current 93 (waarvan hij een los-vast bandlid is) …
Het klassieke powertrio is natuurlijk net zo uit de tijd als het spijkerjasje met opgenaaide emblemen, het lange sluike haar met middenscheiding en de druipsnor. Als drie Italianen – die er stuk voor stuk uitzien alsof Blue Cheer nog steeds de grootste band van het moment is – besluiten dat …
Zullen we maar eens stoppen met zeuren over Robert Pollard? Over hoe goed Guided by Voices ooit was en hoe jammer het dus was dat ze in het vaarwater van de goed geproduceerde stadionrock terecht kwamen? Hoe kort zijn liedjes zijn, hoe kort zijn albums? Hoezeer de kwaliteit moet lijden …
Het oorspronkelijke idee was het maken van een tv-special rond Alison Krauss. A Hundred Miles or More, de verzameling niet eerder op een cd gezette songs uit 2007 was een mooie aanleiding. Deze keer mocht haar begeleidingsband Union Station wel mee doen, maar ook de gastmuzikanten-van-naam werden de studio ingelokt. …
Wat is dat toch met die jongens van The Strokes? Als ze bij elkaar zijn maken ze agressieve, arrogante, bij tijd en wijle furieuze, maar in elk geval altijd lekker schurende New Yorkse rock. Gaan ze solo aan de slag, dan veranderen ze in vooral relaxte liedjesschrijvers. Eerder bewees gitarist …
Een stief jaar nadat we hier in Europa het voortreffelijke Songs For Bright Street in de platenbakken zagen verschijnen, verschijnt hier alweer de vierde plaat van Amy Speace en haar begeleidingsband The Tearjerks. In de VS schijnen ze The Killer In Me pas in maart te mogen horen. Da’s jammer …
Oostenrijk is geen land met een grote traditie als het gaat om popmuziek. Sterker nog, hoeveel bands van enige importantie komen er uit de Alpen? Ik geef je er eentje: A Life, A Song, A Cigarette. De Sachertorte die dit Weense sextet tot hun tweede plaat heeft gemaakt, bestaat uit …
Eerst maar een misverstandje uit de wereld helpen: we hebben het hier niet over Johnny Casino & The Gamblers, het jaren ’50-orkestje dat in de film Grease optreedt. Met The Secrets of zijn eerdere begeleidingsband Easy Action, de Australiër Johnny Casino waar we het hier over hebben, is er eentje …
De reeks telt nu zeventien cd’s. Dat betekent dat we nu ongeveer een derde gehoord hebben van de reeks exploraties van reissuelabel Gear Fab Records naar verborgen gebleven schatten uit de jaren zestig. Het nieuwste deel staat in het teken van garagebandjes uit Wisconsin. De bekendste zoon van deze staat …
Weird folk, freak folk: wat voor naam je het beestje ook geeft, in de definitie zal altijd de naam Devendra Banhart blijven vallen. Ook als zijn muzikale ingevingen hem naar Megapuss brengen, waar stonede hippieflauwekul een goed huwelijk aangaat met zijn speciale gevoel voor humor. Ga maar na: de naam …
1.The Gutter Twins – Saturnalia 2. Bonnie ‘Prince’ Billy – Lie Down In The Light3. The Last Shadow Puppets – The Age of the Understatement4. Barry Adamson – Back to the Cat5. Nick Cave & The Bad Seeds – Dig!!! Lazarus, Dig!!!6. Silver Jews – Lookout Mountain, Lookout Sea7. Jefferson …
Twee liveplaten binnen een jaar. Er moet wel een heel speciale reden zijn om dat te doen. Ik kan er twee bedenken. De eerste is dat de tour die Bonnie ‘Prince’ Billy met het Schotse Harem Scarem en drummer Alex Neilson maakte zo bijzonder was, dat ‘ie gedocumenteerd moest worden. …
Officieel is dit nummer 0 in de Performance Series, een soort parallelle reeks platen die de ooit vast nog te verschijnen Neil Young Archives begeleiden. Deel 2 en 3 zijn al verschenen. Dat waren het mooie Live At The Fillmore East 1971 en het verstilde Live at Massey Hall 1973. …
Iets meer dan een half uur doen de twee broers Sander en Ewout Brinks erover: je te laten vergeten dat je naar een bandje uit Drenthe aan het luisteren bent. Natuurlijk, de uitspraak van het Engels verraadt heus wel dat de tweeling niet uit Kentucky komt, maar hun liedjes klinken …
Het jaar is 1969 en ergens in een studio in de buurt van Los Angeles is ene Robert J. Ott liedjes aan het opnemen. Hij weet zich gesteund door vier meer dan bekwame sessiemuzikanten met c.v.’s die bol staan van hele grote namen (Elvis, The Doors). De sessies leveren een …
Het is onvermijdelijk bij tributeplaten: ze zijn zo onevenwichtig als de pest. De ene muzikant eert zijn of haar held door zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven, uit angst, eerbied of onkunde. Een ander denkt: aan dat origineel kan ik toch niet tippen, onder het motto ‘een eigen …
In theorie moet het een geweldige plaat opleveren: folky rock met een stevige dosis country, gespeeld met de heftigheid van een punkband. Het kosmische gevoel van Gram Parsons, de pastorale speelsheid van Belle & Sebastian, gespeeld met de power en de popfeel van The Clash. Heel veel beter kunnen je …
Er hangt om verzamelaars als deze altijd de sfeer van onterecht vergeten of nooit eerder gehoorde goudklompjes – de naam Nuggets kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Toch stonden zelfs op de box die het genre muntte hits. Veel hits. En op Where You Gonna Go? Motor City Garage …
In de hoogstpersoonlijke wereld van Robert Pollard is er niks geks aan een bruine onderzeeër, dus we zullen maar niets achter de bizarre titel van deze plaat zoeken. Boston Spaceships is gewoon het nieuwste project in de oneindige reeks die de hardest working man in rock ‘n’ roll al op …
I Kid U Not: in Italië wordt uitstekende rockabilly en honky tonk gemaakt. The Starliters heet het combo en nee, ze hebben niets met Joe Dee te maken. Het Spaanse El Toro bracht tussen alle fijne re-issues ook Stop Kiddin’ van The Starliters. Een vluchtige blik op de cover en …
Ooit speelde hij in Jason & The Scorchers. Hun furieuze versie van countryrock was opzwepend, adrenalineverhogend en gaf het doorgesnoven genre een stevige schop onder de kont. De master of the Telecaster die Jason Ringenbergs reputatie hielp vestigen was Warner P. Hodges. Na het uiteenvallen van The Scorchers verleende hij …
Geinig: zou het succes van The Pipettes nu een stroom van in fraaie retrojurkjes geklede damesgroepen oproepen? Het Scandinavische Those Dancing Days heeft zojuist haar debuutplaat afgeleverd en roept wel erg duidelijk de vergelijking met het Engelse trio op. De vrolijk stemmende kwaliteit van We Are The Pipettes haalt In …
Er zijn van die types waar je werkelijk alles van kunt verwachten: van briljante oprispingen via middelmatige vingeroefeningen naar armetierige probeersels en weer terug. Ryan Adams is één van die muzikanten die deze omschrijving past als een handschoen. Twee briljante soloplaten, Heartbreaker en Gold, gevolgd door veel middelmatigs, een paar …
Zo langzamerhand hebben The Legendary Pink Dots het eerste deel van hun bandnaam waar gemaakt. Na vijfentwintig jaar en een output om u tegen te zeggen hebben ze hun plek in de popgeschiedenis wel veroverd. Niet dat een grote en opvallende plek is. Een donkere hoek is een beter woord. …
Het is geen schande als je nog nooit gehoord hebt van Roy Brown. Wel zonde. Want hij is één van die vele jump-bluesgiganten, bluesshouters en rhythm & blueshelden die vrijwel niemand zich nog herinnert. Platenmaatschappijen zaten blijkbaar op grotere sterren te wachten (Elvis moest zijn status nog veroveren). Bovendien hadden …
