Categorie: ForestSounds

Progressieve rock met een zware symfonische inslag uit Nederland. Hoe vaak hoor je dat nou? Niet echt vaak, en dat alleen al is een reden om The Gift of Tears van Ulysses te koesteren. Dat heb ik dan ook met heel mijn hart geprobeerd, maar helaas, het is me niet …

Vooroordelen. Hoezeer je ook probeert ze buiten de deur te houden, het lukt gewoon niet altijd. Een van mijn eigen muzikale vooroordelen is de volgende: als een band een belachelijke naam nodig heeft om zichzelf te onderscheiden van andere bands, zal de muziek ook wel van een geforceerde flauwekullerigheid zijn. …

Mijn favoriete depri-folk cd is ongetwijfeld Chinatown van The Be Good Tanyas. E�n van die Tanyas, multi-instrumentaliste Trish Klein, speelde destijds ook in een bandje genaamd Po’ Girl. Vandaar dat deze Canadese formatie al geruime tijd op mijn ‘nog eens rustig uitzoeken lijstje’ stond. Daar zijn ze nu van af, …

Ik had al zo’n vermoeden na het verschijnen van hun vorige cd The Ladies’ Second Song, maar nu weet ik het zeker: Laïs is volledig de weg kwijt. Verloren in hun zelfgebouwde labyrint van vernieuwingsdrang en experimenteerdrift. Ja, ik weet het, pretentieuze taal, maar dit is dan ook de meest …

Hé met mij. — Heb je hem al gehoord? — Ah, gisteren geluisterd. En? Heftig, hè? — Sneller kan het niet, nee. Hoeft ook niet, Yngwie is nu al stinkend jaloers. — Tuurlijk was dat niet het uitgangspunt, maar… — Wat zeg je? — Ach, je weet toch hoe graag …

Blood is het derde album van OSI (Office of Strategic Influence), een project rond Jim Matheos and Kevin Moore. Die laatste is wellicht het meest bekend als ex-toetsenist van Dream Theater, hetgeen waarschijnlijk ook verklaart waarom Mike Portnoy op de trommels sloeg op de eerste twee cd’s van OSI. Op …

Freddie Mercury en Mike Portnoy in een liefdevolle omhelzing; ziet u het voor u? Ach, hoe eng het idee ook is, er kunnen wel mooie dingen uit voortkomen… Mijn theorette van de week is dan ook dat deze relatie daadwerkelijk heeft bestaan, want als ik ooit een liefdesbaby van Queen …

Over het algemeen ben ik een vrolijk, positief ingesteld persoon. Kredietcrisis? Ik zeg: uitgeven dat geld en genieten maar! Ook ben ik compleet allergisch voor alles dat naar negativisme en treurigheid neigt. Mijn glazen zijn altijd minstens halfvol. Kortom, ik ben een echte Positivo! Behalve in muziek: daar kan ik …

Stoer kijkende ruige mannen met lang haar, badend in een zee van vuur. Dat kan maar één ding betekenen: Burning Point! Of willekeurig elke andere melodieuze metalband uit Scandinavië, maar dat geeft niet zo’n leuke openingszin. Hoe dan ook, met hun vierde cd Empyre levert Burning Point een hardrock-cd af zoals …

Er is veel op de muziekindustrie aan te merken, en dat geld vaak een grotere rol speelt dan kunst staat zeker in deze tijd als een paal boven water. Maar dat het zo’n 35 jaar geleden ook al niet best gesteld was met de integriteit van sommige platenmaatschappijen bewijst een …

Gitaarspelen heb ik geleerd van mijn zwager Henk Tillemans, toen hij nog zanger-gitarist was bij Cannery Row. Jawel, ook ik heb mijn ‘claim to fame’. Geen echt knallende binnenkomer, maar ik zal het ermee moeten  doen. Ik heb veel aan hem moeten denken bij het beluisteren van Diana and James …

Alles heeft een begin. En hoe verder in het verleden dat begin ligt, hoe meer het tot de verbeelding spreekt. Neem nou het oeuvre van Klaus Schulze. Dat is bijna onmenselijk groot, groeit nog steeds met beangstigende snelheid, en lijkt voorlopig nog niet aan zijn einde te komen. En nu, …

Bij de meeste recensie-cd’s die wij toegestuurd krijgen, zit een papiertje met biografie en andere informatie over de artiest en het werk dat wordt aangeboden. Zelden lees je hierin iets écht nuttigs dat je voor je recensie kunt gebruiken, maar vermakelijk is het echter vrijwel altijd. Zo lees ik dat …

Even heb ik met de gedachte gespeeld om deze recensie al te schrijven voordat ik de cd binnen had. Dan zou ik na het beluisteren van de muziek kijken wat er nog moest worden aangepast. Ik verwachtte eerlijk gezegd niet dat ik veel had hoeven te veranderen. Uiteindelijk heb ik …

Soms word je door een speling van het lot opeens op een plezierige manier gedwongen eens iets geheel anders te doen. Zo ook toen Hard to Look at, Easy to See per abuis tussen mijn recensie-cd’s terecht kwam in plaats van in de brievenbus van DubbelMono, voor wie het eigenlijk …

Zombi is een uit Pittsburgh afkomstig duo bestaande uit een drummer en een bassist/toetsenist. En die toetsen zitten dan voornamelijk op oude, analoge synthesizers. Da’s toch bijzonder te noemen voor een hedendaagse band. Hun geluid is zo retro (hé, hoor ik daar geen Mellotron?) dat ik bij de eerste keer …

Yagya is een IJslandse muzikant die met zijn nieuwste cd Rigning een instrumentaal werk heeft afgeleverd waarin hij in tien vrijwel identiek klinkende stukken pulserende synthesizerbeats over regengeluiden afspeelt. En eigenlijk is daarmee alles wel gezegd over deze muziek. En ik heb écht mijn best gedaan om open te staan …

Naast symfonische- of progressieve rock en vrijwel alles met akoestische gitaar luister ik graag en veel naar klassieke muziek. En hoewel het overgrote deel van de releases in mijn muziekverzameling jonger dan vijftig jaar is, schuren mijn grootste favorieten toch altijd direct of indirect tegen het klassieke genre aan. En …

Hoe progressief kun je nog zijn in een genre waarin al jaren de een na de andere band elkaar naspeelt? Voor iedere band die het label ‘progressieve metalband’ opgespeld krijgt, zal dit een vervelende vraag zijn. Bij veel bands vertaalt ‘progressief’ zich vaak in nog langere nummers, nog complexere maatsoorten, …

Sommige zaken zijn niet te combineren: zure haring met appelstroop, Rita Verdonk met politieke integriteit, en Middeleeuws liedmateriaal met piepjonge, brutale poppy zangeressen die voornamelijk furore hebben gemaakt in het coverbandcircuit. Toch waagt Three-ality de sprong. De drie uit Friesland afkomstige zangeressen werden door producer Onno Krijn ingelijfd om een …

Ik ben verliefd. En wanhopig, of had ik dat al gezegd? Al dagenlang loop ik afwezig voor me uit te staren, denkend aan datgene waar ik zo naar verlang, maar wat op dit moment niet in mijn bereik ligt. Het is niet Judith Owen zelf die me zo van slag …

Soms zit het verschil tussen ‘mwah’ en ‘wow’ in hele kleine dingen, en ik heb hiervan in jaren geen beter voorbeeld gehoord dan Robert Berry‘s nieuwe solo cd The Dividing Line. Berry heeft een behoorlijke staat van dienst in allerlei rockgroepen en als ingehuurde kracht, maar is nooit een echt …

Zelden heb ik mijn mening over een cd zo mooi verwoord gezien op de officiële site van de betreffende band als in het geval van Impetus van de Oostenrijkse headbangers Ecliptica: ‘WANTED! NEW FEMALE/MALE SINGERS’. Tsja, ik vermoedde al zoiets… Wat een vlakke, ongeïnspireerde, en ronduit onzuivere zang laat de …