‘Wat je van Matthew Dear vindt, hangt waarschijnlijk ervan af hoe je precies met hem kennismaakt’, schreef Stonehead in zijn recensie van Matthew Dears vorige album Asa Breed uit 2007. Welnu, mijn kennismaking met deze via Michigan naar New York verhuisde techno-Texaan was kort geleden pas, toen ik Black City …
Als groot liefhebber van de triphop van Portishead was ik natuurlijk ook erg nieuwsgierig naar Beak>, het nieuwe speeltje van Portisheadlid Geoff Barrow. De solo-cd van zijn collega Beth Gibbons (met Rustin’ Man) was me goed bevallen namelijk. En hoewel ik wel weet dat Barrow vooral de man is van …
‘Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand, wie zingt het mooiste in ons land?’ Als ik deze vraag zou stellen dan weet ik zeker dat ik mijn eigen naam niet te horen krijg. Helaas. Ik weet ook zeker dat ik de naam van Adrian Crowley niet te horen krijg, want Crowley woont …
Ooit was ik in Montréal in de winter en het was koud. Niet een beetje lullig koud zoals nu in Nederland, maar gewoon echt extreem koud. Zo koud dat je eigenlijk het liefst lekker binnen zou willen blijven. Dat doen de inwoners van Montréal dan ook massaal in de vele …
Toen het nieuwe album van WHY? bij me op de mat viel, dacht ik alleen maar: �Dat is snel.’ Ik merkte dat ik niet per se zin had in alweer een nieuw WHY?-album. De charismatische frontman Yoni Wolf vond echter dat hij na het in 2008 uitgebrachte Alopecia nog te …
Wie nog nooit van ze gehoord heeft zal zich vast afvragen welke band zich in hemelsnaam Fuck Buttons noemt. Andrew Hung geeft toe dat de naam wel een beetje een obstakel is, maar dat is niet anders. De twee hadden ook nooit verwacht zo veel met hun muziek bezig te …
Harmony in Ultraviolet is een van mijn favoriete platen binnen het ambient-genre. Op deze plaat uit 2006 weet de Canadees Tim Hecker een geluid te creëren dat wringt. Het is niet van die minimale ambient die tegen de New Age aanhangt, maar ook niet van die krassende teringherrie waar je …
Je werk proberen te doen met de nieuwe cd van Mono die via je hoofdtelefoon je hoofd binnendringt, dat is niet altijd even gemakkelijk. De instrumentale, filmische en atmosferische postrock van het Japanse viertal is bij vlagen lieflijk en zacht en op die momenten voelt het als een zachte arm …
One-man-bands zijn er altijd geweest en zullen er ook altijd zijn. Solo-artiesten die het even niet kunnen vinden in een bandje en in hun uppie op ontdekkingstocht gaan. Fijn dat er dan even primaire en even onverwoestbare muzikale vormen als blues en rockabilly zijn om te exploreren. Ty Segall, voorman …
