Randy Newman heeft zich sinds eind jaren ’80 vooral op de filmmuziek geconcentreerd (een familietrekje). Gelukkig verblijdt hij zijn fans af en toe toch nog met een nieuwe pop-release. Nonesuch contracteerde hem een aantal jaren terug, wat één regulier album opleverde (het fraaie Harps and Angels) en een heus songbook, …
We hadden al Seasick Steve, een excentriekeling die op een gammele driesnarige gitaar speelt, maar daar zou Steve Marion echt geen genoeg aan hebben. Hij is met wat fantasie een heuse shredder. Begint hij daar nou aan het Amerikaanse volkslied? Een vrolijke pielemans in elk geval, wat dat betreft had …
De Duitsers van Bodi Bill weten verdraaid goed What? ze doen. Schoot hun langspeelplaatdebuut Two In One nog wild alle kanten op, dit nieuwe album is gevuld met hippe indiedancepop. Als dat al een genre is. Verraderlijk catchy liedjes, uiterst koeltjes maar funky gespeeld, zoals Erlend Øye dat ook zo …
Ben Ottewell, die naam zei me niks. Maar dat duurde niet lang, zodra Ottewell zijn mond opendoet gaan de gedachten terug naar zomervakanties van lang geleden, waar we in de auto meeblèrden met een tape van het album Liquid Skin. Een van de leukste platen van Britse bodem, wat mij …
Marcel Brand. Het is alweer twee jaar geleden dat de zanger van Club Diana overleed. Als ik mijn platenkast inloop valt mijn blik al snel op het rijtje cd’s van zijn hand. Het wordt wat mij betreft tijd voor een mooi cover/compilatie tribute op dubbel-cd. Deze week was Brand weer …
Ondanks de lichte titel tastte ik lang in het duister over de nieuwe Asobi Seksu. En dat terwijl ik hoogmoedig dacht bij de eerste tonen te kunnen horen wat het ging worden. Zou de band terugkeren naar het harde geluid van het fantastische Citrus, of zou men de nieuwe toegankelijke …
Het kostte me vorig jaar moeite een gematigd positieve recensie over The Way Out te schrijven. Vergeleken met het briljante eerdere werk stelden The Books toch wat teleur. Gelukkig staat er nu een uitstekende vervanger klaar, die in precies dezelfde artpop-stijl opereert. Zonder dat de Fransen van Gablé overigens in …
Het kostte me vorig jaar moeite een gematigd positieve recensie over The Way Out te schrijven. Vergeleken met het briljante eerdere werk stelden The Books toch wat teleur. Gelukkig staat er nu een uitstekende vervanger klaar, die in precies dezelfde artpop-stijl opereert. Zonder dat de Fransen van Gablé overigens in …
Jaren terug zag ik de Belgische contrabassist Joris Vanvinckenroye onder de wat flauwe naam Basta! een solo-concert geven, waar hij door middel van live opgenomen loops een heel orkest wist op te roepen met dat ene instrument. Technisch fenomenaal gedaan, maar op de langere duur begon er iets te ontbreken. …
Geen idee meer wie het nou precies zei, maar in een interview met een avant-garde componist las ik ooit over diens afkeer van elektronische simulaties van echte instrumenten. Waarom zou je een viool na gaan doen als violen al bestaan, en je bovendien met elektronische middelen juist klanken zou moeten …
Toch handig, zo’n zij-project. Bij de vorige release van Sin Fang (toen nog Sin Fang Bous) grapte ik zuinigjes dat het wel eens de b-kantjes van Seabear konden wezen. Nu biedt dit alias juist een mogelijkheid tot revanche, nadat We Built A Fire toch een wat saaie indruk achterliet. En …
Het Britse label Cold Spring mag klein zijn, hun liefde voor folkmuziek is groot. Voor de tweede keer komt men met een even rijkgevulde (150 minuten!) als smaakvol samengestelde collectie liedjes onder de (vermoedelijk) zelfverzonnen Dark Britannica-paraplu. Natuurlijk mét uitgebreide liner notes. Een muzikale viering van het eeuwenoude Britse muzikale …
Daar gaat je toer door China. Falun Gong is de debuut-lp van Milligram Retreat, waarachter Maurice Hermes (audio) en Ren�e van Trier (video en performance) schuilgaan. Ze stonden ook al op Kamp Holland, de betrekkelijk recente verzamelaar van het Nederlandse label Enfant Terrible, en tonen zich hier eigenlijk net zo …
Stoere bandnaam, agressieve albumtitel en dan zulke kekke voetjes van de vloer-muziek maken. Een beetje raar is het wel. The Magnificent Brotherhood is zo retro als maar zijn kan. Het eerste wat in hun psychedelisch garagepop opvalt is het onweerstaanbare orgeltje. Eric Haegert scheurt op zijn Farfisa door de tracks …
Hiphop en stevige rock heb ik altijd een moeizame combinatie gevonden. Denk alleen al aan de gitarenversie van Run’s “Walk This Way“, wat mij betreft een soort stand up comedy. Een lollige sfeer lijkt sowieso onvermijdelijk in deze genreblender, zie ook Dog Eat Dog, Bloodhound Gang (let op de hoes …
Het is altijd vervelend om een avant-garde release niet te snappen. Alsof de muzikant je te slim af is. Het helpt niet als het hippe Pitchfork met een hoog cijfer strooit. Aan de andere kant kun je als het om leftfield-releases beter Tiny Mix Tapes lezen, kijk maar eens naar …
Ondanks het voortreffelijke Acadie wordt nog wel eens vergeten dat de Canadese producer Daniel Lanois óók singer/songwriter is. In elk geval door mij, want ik zat me tijdens het beluisteren van Black Dub doodleuk te verbazen over zijn gitaarkwaliteiten. Black Dub is een nieuwe gelegenheidsformatie, waarvoor Lanois een elftal losjes …
In tegenstelling tot een groot deel van de redactie ben ik nooit zo’n fan geweest van Scandinavische meisjes. Maar nu dacht ik toch echt ook eens beet te hebben! Snowblink maakt superlieve, ijl gezongen folk, en doet me denken aan het noordelijke supertrio My Bubba & Mi. Helaas, gefopt. Snowblink …
Hoewel Neil Diamond in de liner notes voorwendt dat Dreams een persoonlijk, kleinschalig cover-album is, geeft hij daar al toe dat er gaandeweg steeds meer mensen ‘bijkwamen’. Op de afgedrukte foto’s zien we inderdaad gewoon de topdrukte die je verwacht bij een album van deze gladjakker. Strijkers, blazers, audio engineers, …
Niet dat vroeger alles beter was, maar ik dacht dankzij Tree Of Mystery aan al die Lola da Musica-afleveringen die me geraakt hebben. Gorki, Pole, The Bees, Gomez, de lijst is eindeloos. Het interview en vooral de nachtelijke sfeerbeelden van Jazzanova in Berlijn behoorde ook tot de hoogtepunten. Die gasten leken …
Ik zat laatst nog met een maat over Aziaten in de ‘hiphop game’ te filosoferen. We kwamen niet echt ver; DJ Honda, Mike Shinoda van Linkin Park en de Far East Movement, die in recente charts de Black Eyed Peas nadoen. (Een rip-off van een rip-off van een rip-off) En …
Ik zat laatst nog met een maat over Aziaten in de ‘hiphop game’ te filosoferen. We kwamen niet echt ver; DJ Honda, Mike Shinoda van Linkin Park en de Far East Movement, die in recente charts de Black Eyed Peas nadoen. (Een rip-off van een rip-off van een rip-off) En …
De naakte man met de Dionysische grijns (en druiven) op de hoes doet wellicht nog waanzinnige noise verwachten, maar de Chileense IJslander Gustavo Hjindervsson houdt het op zijn debuut-lp toch behoorlijk clean. De synths op deze electro meets luistertechno-plaat tinkelen vanaf ritmeloze opener “Vestfirdir” opgewekt en beleefd, en dat vijfenzeventig …
In de Volkskrant-kunstbijlage staat wekelijks een top 10 van best verkochte cd’s van een zekere ‘alternatieve’ platenketen. Ik knipperde met de ogen, viste de krant later voor de zekerheid nog uit de container, maar daar stond toch echt The Unfazed van Dolorean. Wat is hier gebeurd? Verwarring met Delorean (die op …
‘Blues when I had my first kiss/Blues when I used my fists’. De ondergewaardeerde Duffhuës draait al vele jaren mee in de vlakke Nederlandse popwereld en desondanks is hij er wederom in geslaagd om zijn zoekende ziel nog wat dieper uit te benen. Dit is geen blues volgens de bekende …
