De alliteratie vind ik wat flauw, maar de associaties die Timber Timbre oproept zijn in elk geval volkomen juist. Taylor Kirk heeft een bijzondere stem met een fijnzinnig timbre. Eerder ‘mahony’ dan ‘timber’, dat wel. Tijdens de begintonen van opener “Demon Host” denk ik nog even aan Antony, maar die …
Avant-garde musicus Tyondai Braxton kreeg van jongs af aan al een dieet van moeilijke noten. Vader Anthony is eveneens een veelzijdig componist op de snijvlakken van jazz en klassiek. Zoonlief voegt daar nog pop aan toe, althans, als we z’n groep Battles daaronder mogen scharen. Qua succes in elk geval …
The Very Best. Grappige en verwarrende bandnaam. Winamp’s database schrijft de plaat toe aan diverse artiesten, maar het is toch echt een soort van groep: te weten een samenwerking tussen Esu Mwamwaya, een zanger uit Malawi en het Britse producersduo Radioclit. Deze combo zorgt voor een zeer gevarieerd geluid en …
Je kunt moeilijk beweren dat Björk‘s Drawing Restraint 9 een belangrijke plaat is in ‘t oeuvre van de IJslandse diva, maar klaarblijkelijk heeft de soundtrack toch z’n sporen nagelaten bij de electro-musicus Denis Fedabaille aka Fedaden. Hij opent met twee tracks die dezelfde harp-achtige basis kennen en in het daarvan …
Het leek zo’n veelbelovende combinatie. De veelzijdige Finse electrieker Vladislav Delay met de Schotse (film)componist Craig Armstrong. Ik stelde me melancholische orkestpartijen voor vermengd met glitches en beats, wellicht zou ‘t richting Jon Hopkins gaan. Armstrong doet op vijf van de zeven lange tracks mee, maar hij heeft helaas enkel …
Nadat File Under me recent al liet kennismaken met de rumba en de samba, blijven we ook nu weer in Zuid-Amerikaanse sferen. Wel een stuk minder authentieke, want deze eenmansband van Roberto Carlos Lange resideert in het hippe Brooklyn en gooit zoals al zijn borough-genoten een hele zwik genres in …
Alweer een bandje met de New Jersey-sound, dacht ik in eerste instantie. Is één Gaslight Anthem niet genoeg? Tot ik de schijf eens goed bestudeerde. ‘The Hold Steady‘s Franz Nicolay’. Verrek die heb je ook nog. Franz Nicolay is hun besnorde accordeonist en toetsenist en hij blijkt in zijn uppie …
Bandjes pochen graag dat ze een volstrekt eigen geluid hebben en dus met niemand anders te vergelijken zijn. Ook het label (en platenzaak) Aquarius begint in het bijgevoegde schrijfsel op die wijze de loftrompet te steken over de Italianen van Father Murphy. Voor één keer hebben ze gelijk. Dit lijkt …
Zonnebril op, dikke sigaar in de mond en welgevormde dames om zich heen in de jacuzzi, dat is het beeld dat Márcio Local oproept met zijn zelfverklaarde sambasoul, al schijnt het genre toch echt te bestaan. Welnu, als het al soul is, is ‘t aalgladde. Zijn aangename stem is bij …
Het was dus toch niet zo’n geslaagd testje. Nadat ik overdag deze ep ettelijke malen had gedraaid poogde ik me er ‘s avonds iets van te herinneren. Het eerste wat me te binnen zou schieten zou op een pop-cd toch het meest geslaagde nummer moeten zijn? Nee dus. Ik “hoorde” …
Aurora heeft een fraaie origami-achtige uitklaphoes waarin de luisteraar het schijfje op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Daarmee houdt de originaliteit van deze uitgave meteen op. Dit Zweedse duo heeft de IJsland-sound volledig geabsorbeerd. Opener “Yet This Is My Broken Shield” werd geconcentreerd toe naar een spetterende crescendo-uitbarsting, gedragen door een …
Het is nog altijd wachten op nieuw werk van My Vitriol en Amusement Parks on Fire, en de shoegaze-jongens een beetje kennende zal ‘t ook nog wel even duren. Het Bostonse Constants vult de vacante plek met The Foundation, The Machine, The Ascension. Een albumtitel die terecht nogal proggy klinkt. …
Wellicht stom maar ik was haast teleurgesteld dat Sing Along To Songs You Don’t Know geen coverplaat is. Múm’s vorige ambitieuze en wat sterkere album leek nog helemaal niet zo lang uit, dus er kon best een tussendoortje vanaf. Zeker met zo’n titel. In werkelijkheid zijn we sinds Go Go …
Gelukkig komen de meeste genres op File Under uitgebreid aan bod. Er zijn echter toch wat ondergeschoven kindjes. Wereldmuziek is er een van, al moet ik daar dan een uitzondering maken voor de grote Gr.Reggea-kenner. Daar doet La Pegatina niet aan, al zijn de felle blazers- en accordeon-accentjes even dansbaar. …
Heeft Tortoise eigenlijk een klassiek album gemaakt, dat bij iedereen in de kast moet staan? De band heeft best ‘n grote naam, maar ik zou ‘t zo niet weten. Ik bezit zelf alleen Standards en die heb ik ook al jaren niet meer gedraaid. In mijn herinnering is ‘t een …
Dit is het album wat Tartufi onlangs had willen of moeten maken. Net als dat duo bestrijkt Chad Benchetrit tal van genres, maar hij doet ‘t op kalme, subtiele en vooral weloverwogen wijze. Misschien helpt ‘t dat ie in zijn eentje is. Years is een album klein van omvang, maar …
De Canadese singer/songwriter Wendy McNeill heeft een interessante biografie, die werkelijk elke mogelijke kunstvorm aandoet. Opgeleid als danseres begon ze pianostukken te schrijven voor haar multimediale performances. Een baantje in een folkclub inspireert haar tegelijkertijd tot gitaarspelen en al snel vliegen de complimenten en prijzen juist uit die hoek om …
‘Oenen’, mopperde ik de eerste paar luisterbeurten. Hoe konden de dames en heren van Templo Diez bedenken om Merced te openen met zo’n zwakke track. De lelijke cheesy vioolpartij in “On Our Way” lijkt meer iets voor de tapdansers van Lord of the Dance en later doet ‘t rommelige duet …
Eindelijk eens een plaatje van het Duitse label Morr waaraan je niet meteen hoort dat ‘t van hen afkomstig is. Geen melancholische folktronica, maar door en door Amerikaanse indiepop. De kwaliteit is wel van ‘t vertrouwde niveau. Telekinesis is het geesteskindje van Michael Benjamin Lerner, begonnen als drummer en opgeleid …
Zelfs in Canada hebben ze middelmatige bandjes. Wat zeg ik, minder dan middelmatige, zoals Hot Panda ons bewijst. Het viertal uit Edmonton schreeuwt enthousiast ‘yeah yeah yeah’ in opener “Cold Hands/Chopped Lips”, maar ze zijn echt de enige en dat is dan nog met afstand het beste nummer. Misschien dat …
Ik zat te peinzen of ik naar aanleiding van dit album nu Regina Spektor’s grote doorbraak moest voorspellen. Het is tenslotte al een tijdje duidelijk dat de Russisch-Amerikaanse zangeres een enorme potentie heeft. De fraaie ballade “Samson” van vorige plaat Begin To Hope was al een radiohitje. Vervolgens werd ik …
Het Amerikaanse Foreign Born gaat, zoals alle goede popbands, als ‘n spons te werk. De liedjes op Person To Person klinken aangenaam bekend. Nog belangrijker is dat ze vrijwel alle tien prima zijn. Enkel tijdens de laatste twee nummers is de schwung er wat uit. Opener “Blood Oranges” heeft het …
Lang, lang geleden, toen ik net de “serieuze” muziek aan ‘t ontdekken was, leende ik een paarse cd van Dinosaur Jr. uit de bieb. God, wat haatte ik die plaat. Achteraf gezien zal ‘t er wel eentje uit de midden-periode van de band zijn geweest. Lompe takkeherrie en dat terwijl …
Even een goedkoop bruggetje inkoppen. Wie de afgelopen tijd ook de Confederation Cup (da’s voetbal) op tv heeft gekeken heeft kennisgemaakt met de beruchte Vuvuzela-toeters. Deze dingen brengen een hoog zoemende drone voort en dat negentig minuten lang. Nu maakt Tartufi geen abstract lawaai; De overheersende vocalen die het duo …
De albumtitel is al een indicatie, voormalig drummer Andy Morten, die in zijn eentje schuilgaat achter deze bandnaam, is een lolbroek. Het eerste nummer heet “Track One”, en de eerste zin luidt ‘I am too sloppy for powerpop, ’cause I never know when to stop!’ En dan te bedenken dat …
