Nadat in 2007 de twee eerdere albums van Asobi Seksu met vertraging in deze contreien verschenen, zijn we nu helemaal bij voor de Cruciale Derde en daarmee zouden ze best ‘ns het grote publiek kunnen bereiken. Waar met name hun geniale tweede Citrus kinderlijke zangpartijen combineerde met gitaren op orkaankracht, …
De bandnaam roept bij mij beelden op van een ledenwerfactie, waar vanuit een vrolijk beschilderde touringcar vlaggetjes worden uitgedeeld, en dat is wel ‘t laatste wat bij deze mystieke ambient-muziek past. Al googlend kom ik op de bedoelde associatie: een geheimzinnig legerproject, waarbij het Amerikaanse leger een cirkelvormig vliegtuig ontwikkelde. …
Bands die je wel zou moeten kennen, maar waarvan je nog nooit ook maar één noot hebt gehoord. XTC is er zo een voor mij. Ik dacht even dat daar verandering in zou komen, maar Dog Eared Moonlight verschijnt slechts op het door Andy Partride gerunde Ape Records. Zou me …
De No-Neck Blues Band is een collectief dat uitdaagt, vragen oproept en bezoekjes aan Wikipedia afdwingt. Zelfs voor er muziek geklonken heeft. Wie is bijvoorbeeld Kazimir Malevitsj, waarvan een fraaie mystieke quote de promo vergezelt? Hij blijkt niet de verwachte mysticus, maar een kunstschilder en theoreticus. Abstract natuurlijk, met toppers …
Sin Fang Bous is een vers alias van Sindri Sigfússon, een muzikant die we beter kennen als Seabear. Hij maakte in die hoedanigheid
Hee, daar plopt alweer wat uit de Brooklynse grond. Verscheidene TV On The Radio-leden schijnen hier ook wat mee te maken hebben, maar ik heb ze eerlijk gezegd niet gespot. Telepathe wordt gevormd door twee hippe meiden, die me zowel qua looks als (ietwat zeurderige) vocalen doen denken aan Tegan …
Excentriekeling Kevin Barnes, de oprichter en zanger van Of Montreal, knutselt al ruim een decennium aan zijn hoogt eigenzinnige potpourri van alle mogelijke stijlen die je uiteindelijk toch gewoon indiepop kan noemen. Het succes komt geleidelijk, maar zeker. Zijn laatste twee platen haalden zelfs de Amerikaanse charts, terwijl men toch …
Een in Londen wonende Duitser met een onhandig artiestennaam. Zeker nu ook Liam van de Finn-familie aan ‘t musiceren is geslagen. Deze Finn. heet eigenlijk Patrick Zimmer en is een archaïsch, bijna adellijk uitziende multi-instrumentalist. Zijn (derde) album is sympathiek, lief en bekwaam gearrangeerd, maar overleeft stiekem de openingstrack niet. …
Hoe beroemd zou Grampall Jookbax zijn als ie in Brooklyn had gewoond? Weg met die hippe knuppels van Dear Science, allemaal aan de kant voor deze eenmansband alias wannabe neger, die met Ropechain een minstens zo origineel staaltje genrebending weggeeft. Hiphop, rock, folk, het komt allemaal voorbij. Alsof een al …
Altijd een irritant gevoel. Iemand die je te slim af is. Outsmarted. Angil en zijn begeleidingsband Hiddntracks flikken ‘t hier, met hun al dan niet ironisch bedoelde indiepop. Een boekje vol absurde Joke van Leeuwen-achtige cartoons, waarvan ik de rode draad niet te pakken kreeg. Al bleken het bij nadere …
Er zit een prima label aan de Neuer Pferdermarkt te Hamburg. Affairs Of The Heart bracht ons eerder John Vanderslice en onlangs nog Hayden‘s uiterst fraaie najaarsalbum In Field & Town. Amerikaanse muzikanten die ietwat tussen wal en schip vallen. Ondanks de bemoeienissen van grote labels nooit echt doorgebroken, maar …
1. Songdog – A Wretched Sinner’s Song2. Gorki – Voor Rijpere Jeugd3. Wild Beasts – Limbo, Panto4. Guillemots – Red5. Kathleen Edwards – Asking for Flowers6. Why? – Alopecia7. The Felice Brothers – The Felice Brothers8. Stephen Malkmus & The Jicks – Real Emotional Trash9. Randy Newman – Harps and …
Euros Childs. Klinkt als de verengelste naam van een Griekse charmezanger. Hij komt me ook bekend voor. Zou de man een Neil Diamond-achtige comeback maken op een hip label? Plaat aan. Niets daarvan, dit lijkt me een Zweeds bandje, in de traditie van Herman Dune. Onvast gezongen indiepop, met ‘n …
Objectiviteit is onmogelijk in kunstrecensies, maar soms is ‘t verleidelijk een poging te wagen. Binnen een halve luisterbeurt hoor je ‘t al: Mt. Wilson Repeater’s ongetitelde album overleeft niet zonder context. Als de muzikant hierachter een nobody was en deze collectie als demo had opgestuurd was ie nooit door Chemikal …
Un Dia is een album dat ik graag goed had gevonden. De Argentijnse globetrotter Juana Molina maakt zonder meer eigenzinnige en bijzonder originele muziek. Jammer dat het overheersende gevoel na een week luisteren toch negatief is. Gebrei, of een brij, zijn de woorden waarmee de plaat eenvoudig is samen te …
Het hoesje past prima bij Drawn in Basic. Een kriebelig, chaotisch geheel, met huisjes, boompjes en een lachende kies. Speels en fragmentarisch als de muziek. De titel past trouwens ook, want de nummers zijn kort en schetsmatig, een paar pennenstreken en dan op naar de volgende. De meeste van de …
Italië, het land van opera en de daarvan afgeleide popkwelers, ook het land van de vreemdste MTV, met muziek van eigen bodem die nooit daarbuiten zal geraken. Herself is dat in elk geval wel gelukt en vreemd is dat niet. Gioele Valenti heeft een opvallend Amerikaanse pen, waar hij soepeltjes …
Vroeg of laat wil iedereen een plaatje maken. Zelfs drummers. Butsenzeller is een veertigjarige Antwerpenaar die begon in punkbands en later in de rijke Vlaamse scene onderdak vond bij onder andere Daau en Kapitein Winokio. Ook werkte hij nog met Ford’s Imaginary Inferno, uit de Nederlands grensstreek. Met psychedelische sixtiespop …
Simon Bookish (eigenlijk Leo Chadburn) is net als Nico Muhly een klassiek geschoolde componist, die sterk is beïnvloed door de minimalisten, in zijn geval met name Philip Glass. Waar Muhly nog een redelijk traditionele plaat maakte, gooit Chadburn als een Britse Beck alle hokjes overboord. Hij zingt, hij swingt en …
De (meeste) jongens op het Anticon-label begonnen ooit als rappers, wie weet omdat ze dat stoerder vonden tegenover hun vrienden. Niemand begint met muziek maken om computerprogrammeur te worden, toch? Dat is geen rocksterdroom. Inmiddels zijn ze echter stuk voor stuk langzaam opgeschoven richting elektronische dan wel traditionele muziek en …
De Texaanse broertjes Kadane zijn al heel wat jaren bezig. Eerst in de slowcore-groep Bedhead, door Adem onlangs nog gecoverd, en nu alweer jarenlang in ‘t losvaste collectief The New Year. Mijn eerste associatie met die naam is het Death Cab For Cutie-nummer en zo heel ver weg verwijderd van …
Ik dacht met een maatje van James Holden van doen te hebben, maar dat is de Border Community! Zou me niet verbaasd hebben, de technowhizzkids zijn tenslotte ook fan van minimal music en de levende legenden Philip Glass en Steve Reich. Muhly is een nieuwe, jonge vertegenwoordiger die op hun …
Gelukkig, niet alles wat die Canadezen aanraken wordt geniaal. Sloppy Ground is zo suf dat ik zelfs vergeten was mijn gebruikelijke aantekeningen te maken. Oeps, ehm. Nou ja, Chenaux bespeelt allerlei snaarinstrumenten en zingt met klagerige, trillende Will Oldham-achtige stem zijn folky liedjes. Te lange liedjes. Hij en zijn groep …
De discografie van Tim Kinsella, zanger/gitarist/songschrijver van Joan of Arc is encyclopedisch van proportie. De Chicago-scene is rijk (in figuurlijke zin) en Kinsella maakt ‘r (met zijn broers Nate en Mike) al jaren deel van uit. Dit is niet de plek om ‘t samen te vatten, daarvoor moet u maar …
Ieder land zijn eigen Pien Feith? (Van Neonbelle moet je dan tegenwoordig zeggen) Zweden heeft Audrey, officieel een kwartet, dus de zangeres zal wel gewoon Anna Per Nilsson heten, of zo. Het label TenderVersion heeft het zelf over Low, Björk en Cat Power. Voor die eerste vind ik ‘t geluid …
