Soms werkt een korte speelduur een band tegen. Het Rotterdamse AC Berkheimer knalt er op het mini-album Equation Of State acht kekke indierockliedjes in vijfentwintig minuten doorheen. Ik heb ze de hele week met smaak gehoord. Keer op keer. En toen was de plaat ineens ‘op’. Een onvermijdelijk effect van …
“From The Morning” van Nick Drake en Harry Nilssons “Everybody’s Talkin” zijn mijn favoriete liedjes ooit. Beide zijn hier relevant. Nilsson schreef zijn grootste hit namelijk niet zelf. Het is een cover van Fred Neil. Ook Beautify Junkyards’ debuut staat vol herinterpretaties. En inderdaad, “From The Morning” staat erop. De …
Toegegeven, het is een Sesamstraat-spelletje voor popnerds, maar welke letter is het best in uw platencollectie vertegenwoordigd? Ook bij u zou dat zomaar eens de ‘b’ kunnen zijn. Het kan toch geen toeval zijn dat het Canadese Braids op Björk, Bloem de Ligny en Bat For Lashes lijkt? En niet …
De net door mij verzonnen Stichting Popcollectieve Propaganda der Doedelzak te Edinburgh heeft haar jaarlijkse award bij deze aan Daughn Gibson gegeven. Helaas kon de Amerikaan het bijbehorende beeldje niet op komen halen. Ademhalingsproblemen. Die werden niet alleen veroorzaakt door het schetteren van de bagpipes in “Mad Ocean”. Een zwaardere …
Er zijn van die bands waar ik de lezer maar mee lastig blijf vallen. The Books is er zo een. Bij elke sample uit talkshow, meditatiecursus of obscure film moet ik aan het New Yorkse duo denken. Ik kon daardoor mijn lol niet op met dit album van Public Service …
Op het concertpodium zie je tegenwoordig door het gezichtshaar de band niet meer. Het wachten is op het moment dat de snorren besluiten de muziek ook wel zonder dragers te kunnen brengen. The Moondoggies scoren een respectabele vier op vijf, en maken het soort folkrock dat je bij het plaatje …
Weblogger en boodschappenlijstjesverzamelaar Clismo reageerde op mijn Dots Will Echo-recensie met de woorden ‘Ik mis een sprankje genialiteit’. Toen ik de plaat laatst nog eens draaide moest ik ‘m gelijk geven. Ik zal me bij de het vergelijkbaar slackerende Hebronix dus inhouden, wat onverlet laat dat ik beide groepen geweldig …
Porcelain Raft intrigeert me al een week. Dat begint al bij de gruizige hoes, waarop we een man achter een elektronische piano zien zitten. Hij wordt omringd door rook, en lijkt vaagjes op regisseur David Lynch. Toepasselijk, want de plaat is geknipt voor oude kerels met make-up, het soort types …
Popmuziek uit een parallel universum, zeggen ze zelf, en All Tiny Creatures klinkt inderdaad behoorlijk far out. Het geluid galmt ouderwets – als een oude Beach Boys-plaat – maar de meeste melodieën hebben eigenlijk weinig van doen met zonnig Californië. Bovendien knorren en borrelen er de hele plaat lang synthesizers, …
In de vermakelijke documentaire Rock The Bells organiseert een hardcore Wu-Tang Clan-fan een festival met als doel de originele line-up van de hiphopgroep bij elkaar te brengen. (Dat kon nog net in 2004…) Het lukt, maar gedurende de hectische dag gaat er van alles mis. Ergens richting showtime komt de …
Hoewel het – zeker bij debuutplaten – niet ongebruikelijk is om het album titelloos te laten, vind ik het toch altijd een gemiste kans. Dangers Of The Sea is best een leuk indiefolk-bandje, maar een echt eigen smoel heeft het viertal (met leden van Saybia en Efterklang) niet. Juist daarin …
Met Pieter “Pidah” Kloos achter de knoppen weet je dat het goed zit in de hardere genres. Hij moet wel de bekendste mastering engineer van Nederland zijn. Met hulp van Kloos zet Monomyth een droog, maar hard geluid neer, passend bij de woestijnzand-associaties van het stonergenre én de mysterieuze Jules …
Liedjes over planeten raken me opvallend vaak. Maïa Vidal opent haar tweede album Spaces met “Space”, een jubelend nummer dat Vidal een plekje in Sufjan Stevens‘ achtergrondkoor zou kunnen opleveren. ‘You and me could start a colony, on planet B.’ Even later stijgen we met een ‘woosh!’ van een synthesizer …
Best een leuk woordgrapje voor een b-kantjes compilatie. Ik kan er weinig tegenover stellen, want bij de band van Jenny Lewis denk ik nog altijd eerst aan de acteercarrière van de frontvrouw. En hoe leuk Pleasantville ook was, ze verdient beter. Rilo Kiley hield er in 2011 mee op, vier …
Hipster Colleen Green leest wel eens een leerzaam boek – zoals deze foto bewijst – maar ze heeft vooral goed op eighties-plaatjes gestudeerd. Sock It To Me staat vol met het soort massieve baslijnen die doen vermoeden dat Green vroeger verliefd was op Robert Smith of Ian Curtis. Of allebei. …
Hokjesdenken is de acts op het plezierige Luaka Bop-label altijd vreemd. Een simpele omschrijving gaat hier niet volstaan. Zo bouwde het Brooklynse duo Javelin op voorganger No Mas een superblij synthpoppy feestje. Echt een lekker melig (‘You play me like Sudoku!’) album, dat hier nog geregeld zijn rondjes maakt. De …
Waar is Fréderique Spigt eigenlijk gebleven, peinsde ik tijdens het luisteren naar het titelloze debuut van Aidan’s Well. Ik had niet opgelet zeker, want de stoere Rotterdamse zong nog mee op het Koningslied! Frank Veenstra, voorman van Aidan’s Well heeft een bijzonder vrouwelijke stem. Zet er een fijn strijkje onder …
Savoir Adore hengelt op Our Nature naar gemakkelijke liefde, en doet dat zo gewiekst dat de band er nog mee wegkomt ook. Zelden zo’n platte indiepop-plaat gehoord. Deze New Yorkers zijn vast wel eens op vakantie in Zweden geweest. Ze doen met z’n tweeën de Acid House Kings (en Peter, …
Nostalgie is me over het algemeen vreemd, maar ik had de hoogtij-dagen van de lo-fi best mee willen maken. Nu haakte ik pas in toen de analoge hometapers-scene een aflopende zaak was. De computer (en vooral het internet) zou alles anders maken. Ter ere van de Bingo Trappers haalde ik …
Wijdlopig, vaag en een tikkeltje zweverig, zo laten zowel albumtitel als albuminhoud van The Besnard Lakes’ vierde cd zich omschrijven. De Canadezen spelen acht lange liedjes vol etherisch galmende vocalen. Vooral Olga Gareas laat zich daarbij van haar beste kant horen. Haar echtgenoot Jace Lasek zingt ook, maar bij hem …
‘Come on big fat wave, come crashing through.’ Het wordt snel duidelijk dat de surfdudes die zich de Cayuvas noemen uit Californië komen. Zo zonnig als opener “Cayucos” (om het ingewikkeld te maken) tref je het niet vaak. Lekkere Awoo-koortjes en vrolijke Vampire Weekend-gitaren trekken ons kwiek in gang. “High …
Het is al een paar jaar stil rond de fijne Welshe band Super Furry Animals, dus heeft zanger Gruff Rhys tijd voor andere projecten. Praxis Makes Perfect is een tweede resultaat van zijn samenwerking met de Amerikaanse laptopper Boom Bip. Vanuit de producer bezien is het eigenlijk jammer dat Rhys …
Als er ooit een huisband voor het muzikale museum Speelklok te Utrecht heeft bestaan is het Haiku Salut wel. Ik zie een artist in residence-reeks voor me. Band aan de slag met al die stokoude pierementen, speeldoosjes, en zo verder. Voorlopig toert Haiku Salut nog gewoon door hun eigen Engelse …
Aanvankelijk zat ik me kapot te ergeren aan het debuut van de Londense dubsteppers Cloud Boat. Het tweetal kloont James Blake beter dan de slimste embryo splitsende wetenschappers het ooit voor elkaar zouden krijgen. De beats, de diepe bassen, dezelfde emoties, en bovenal, precies dezelfde larmoyant trillende vocalen. Als men …
Soms hangen bepaalde geluiden ‘in de lucht’. Zo neemt het Nederlandse elektronica-duo Distel hier dezelfde duistere afslag als Boards of Canada op Tomorrow’s Harvest. Ook Puur is een mysterieus album, vol onopgeloste logge spanning. Diepe bassen, onverstaanbare stemmetjes en ruisende synths. Nergens is de vergelijking zo duidelijk als in slottrack …
