Beatboxen. Ik zie het nut er wel van in als je om één uur 's nachts in South Central Los Angeles met je matties staat te battlen, maar om er nou een hele techno-plaat mee te maken… Toch is dat wat het vijftal van Bauchklang op Akusmatik heeft gedaan. 'All …
Lau Nau heet eigenlijk Laura Naukkarinen, komt uit Helsinki en zingt zoals je dat van een Fins meisje (met mutsje) verwacht. Lief, zachtjes en een beetje depressief. Lange winters doen de de ramen met sneeuwbloemen beslaan. Ze vormen fragiele maar fraaie patronen, net als de piano-akkoorden in opener “Valolle”. Laura …
'My degree is oldschool so you know I'm not new', meldt een rapper bij aanvang van “Neofunk”, en de waarschuwing is zeker op zijn plaats. Is dit een zompige parodie? Je kunt ook té retro zijn. De mc's die bandleider Wouter Wierda om zich heen heeft verzameld lijken rechtstreeks ingevlogen …
De Italianen van Aedi bestookten mijn huiskamer dagenlang met Arabische kreetjes ('lelelele!') woeste drums en dissonante orgels, en toch heeft hun psychedelische rockalbum Ha Ta Ka Pa geen scherpe indruk weten achter te laten. Daarvoor is deze avant-gardistische chaos net te rommelig en wazig. Het is zo'n plaat waarbij je …
Onlangs werd de tiende verjaardag van Mountain Goats' Tallahassee met een coversalbum gevierd, waaraan artiesten als Kimya Dawson en Jeffrey Lewis meewerkten. De mij volslagen onbekende Troy Von Balthazar viel ook al eens zo'n eerbetoon ten deel. Ik vermoed dat de voorman van Chokebore érgens 'big' moet zijn. Misschien in …
Rare jongens die Italianen. Iori's Eyes bewees het een tijdje terug al met een curieuze debuutplaat en Niagara doet er op hun eersteling nog een schepje bovenop. Otto stuitert alle kanten op. Gevoelige snaren, psychedelische samenzang en indrukwekkende beat programming, het drietal lijkt zich op eender welk terrein thuis te …
Een huisgenoot beweerde bij hoog en laag dat voormalig Of Montreal-bandlid Sinkane zijn tweede album opent met een cover van Steve Miller, iets wat ik zelf niet had gemerkt. Het zegt veel over mijn classic rock popquiz-kwaliteiten – ik dacht ooit dat “California Dreamin'” een leuk Beatles-nummer was – maar …
Ik keek onlangs de documentaire Last Days Here, een schokkende maar hartverwarmende film die laat zien hoe sommige muzikanten eeuwig kinderen blijven en hun fans de liefste mensen op aarde blijken. Op de soundtrack wordt de hardrock van Pentagram (om wie de film draait) afgewisseld met smaakvolle elektronische sfeerschetsen, ondere …
Jim Jarmusch is een van de tofste Amerikaanse regisseurs van de laatste decennia. Zijn tien films zijn stuk voor stuk de moeite waard, en vormen tezamen een consistent oeuvre dat in alles onafhankelijkheid uitademt. Een favoriet kiezen is geen sinecure, maar in de context van Jarmusch´ tweede muzikale samenwerking met …
Het hoesje van The Crossing toont een persoon die een vlakte (of is het een bevroren rivier?) oversteekt. Op de voorgrond van het sneeuwlandschap ligt een eenzame dode tak. De setting lijkt eerder een Lynchiaanse gruwelfilm aan te kondigen dan de warmbloedige jukeboxplaatjes die de Menahan Street Band brengt. De …
Als The Twang een Nederlandse band was geweest had 3FM er een nieuwe favoriet bij. Brallerige britpop, op zijn minst vijf jaar te laat om nog te profiteren van Franz Ferdinands succes. Wikipedia heeft het over een baggy revival, maar die zal dan wel heel plaatselijk zijn geweest. The Twang …
Ook op Iswhat's vorige album Big Appetite was al wel duidelijk dat deze mannen geen alledaagse boombap brengen, maar typisch genoeg bleven alleen de toegankelijke hitjes hangen. Ditmaal is het echt wat. In zijn geheel. De veteranen maken het soort nineties-hiphop waarin een prominente dwarsfluit op kan duiken, maar evengoed …
Patrick Wolf besloot in 2012 een eerste keer terug te kijken op zijn inmiddels tien jaar durende (en vijf studio-albums omvattende) carrière. Het voormalige wonderkind veroverde in die jaren een trouwe emo-fanschare, al bleef het grote publiek nog buiten bereik. Zelf vond ik Wolf aanvankelijk wat overschat, maar met The …
Deze recensie zou heel kort kunnen zijn. Information Retrieved is de nieuwe Pinback-plaat. Pinback-platen klinken altijd als Pinback. En aangezien Pinback een fijne band is, kunnen de fans hun portemonnee trekken. Toch komt het duo er dan wel erg makkelijk vanaf. Om positief te beginnen: het is amusant te merken …
De Zürichse Émilie Jeanne-Sophie Welti (artiestennaam Sophie Hunger) doet de dingen in haar eigen tempo. Haar carrière is al vijf albums lang onderweg op het onbekende Zwitserse Two Gentleman-label. Ik kan me niet voorstellen dat er intussen geen aanbiedingen uit de hoek van het grote geld zijn binnengestroomd. Gelooft u …
Afgelopen november zag ik Ken Stringfellow in de Mezz. Ik weet niet of ie stoned was, of dat hij altijd warrig is, maar het concert was even amusant als flierefluitend chaotisch. Zo begon hij met een 'rant' van vijf minuten over zijn nagezonden gitaar. Diezelfde gitaar bleek nog vóór het …
Tweemaal piekfijn gearrangeerde folkpop. Cheek Mountain Thief pakt het daarbij het modernst aan. Mike Lindsay (in het verleden een van de oprichters van Tunng) verhuisde zelfs naar hotspot Reykjavik. Hierbij kunnen we definitief stellen dat de IJsland-sound bestaat, want Linday's reboot-debuutalbum lijkt (ook qua hoesje) sterk op Sin Fang Bous, …
Wie enige info over Tanah Broadcast googlet, belandt al snel op mysterieuze plekken. Zo meldt de site van zanger Ferdy Karto: 'We zijn een initiatief dat zich inzet om presentie te manifesteren. Aanwezig zijn dus.' Het is een van de doelstellingen van het Expressence-collectief, waar Tanah Broadcast een van de, …
Anyway Your Children Will Deny It. Ik herhaal de titel maar, want het is het lolligste aspect aan het nieuwe album van Father Murphy. Ik verwarde de band in eerste instantie met het even obscure United Bible Studies, die hun improvisaties net even wat bezwerender (en vooral melodieuzer) weten te …
Wat mij betreft noemen ze alternative rock gewoon nog steeds collegerock. De Utrechtse jongens van Lost Bear dragen vast vale spijkerbroeken en houthakkershemden, en draaien in hun studentenhonk de hele dag Amerikaanse plaatjes uit de jaren '90. Zou Dogman van King's X erbij zitten? De titeltrack (en opener) van de …
'Ik geloof niet zomaar alles wat de mensen mij vertellen.' Zangerige rapper Che houdt van nadenken. Daardoor maakt hij het zichzelf soms wel moeilijk. Dat begint al in de opener “Bestemming Onbekend” waarin zijn filosofietjes me terug deden denken aan de Insane Clown Posse-meme 'Fucking magnets, how do they work?'. …
Bossen en techno gaan blijkbaar goed samen. Dominik Eulberg putte voor Diorama al inspiratie uit zijn parttime-baantje als boswachter, en ook Gudrun Gut lijkt op de hoes van Wildlife het mysterie in het woud te zoeken. Of is ze iets anders kwijtgeraakt? Haar talent vast niet, want de veterane die …
Italiaanse muzikanten weten via indie-distributiekanalen de laatste jaren West-Europa steeds beter te vinden. Dat leverde in 2012 bijvoorbeeld fijne albums van Iori's Eyes en Don Turbolento op, maar het kan niet altijd feest zijn. Het uit de Abruzzen afkomstige Shijo X heeft een triphoppende concept-plaat over 'de nacht' gemaakt, maar …
Afgezien van Houses gaf Sea + Air mijn favoriete concert van 2012. Daar leek het bij aanvang nog helemaal niet op. Het bloedserieus kijkende Duits-Griekse duo opende met een soort zonnegroet (en een meditatie-gong) om zich vervolgens zwijgend achter de instrumenten te zetten. Mijn ingebakken 'o nee pretentieuze hipsters'-alarm verbrak …
Er zijn genoeg nietszeggende albums die nietszeggende recensies verdienen én krijgen, simpelweg omdat er niet veel over te zeggen valt. Maar I Got You On Tape stelde me voor een probleem. Mijn pen weigerde aanvankelijk, terwijl de band zo slecht niet is en me na een week luisteren nog niet …
