Hot Chip is een band die niet echt 'in mijn systeem' zit, en waar ik het dus zelden over heb. Om het goed te maken ditmaal twee groepen waarvoor dat zeker wél geldt. Breton klinkt als een gruizige versie van hun Londense stadgenoten. Ik dacht zelf echter eerst aan Tom …
Ik had zo gehoopt dat Jay Brannan de Nederlander Jan Brentjens in vermomming was. Hoe zou hij anders zo bizar veel als Racoon kunnen klinken? De singer/songwriter komt toch echt uit Houston, en maakt onwaarschijnlijk suffe gitaarpop, van het soort waarmee de Zeeuwen na jaren ploeteren eindelijk hun megahit scoorden. …
Bijna vier jaar geleden irriteerde Eric Chenaux me mateloos met zijn zoekende album Sloppy Ground. Ik kom me er deze week niet toe zetten die plaat opnieuw te draaien. Op Guitar & Voice zoekt Chenaux nog steeds, maar ditmaal nadert hij mijn hart wel. Geen idee waarom, misschien lukt het …
De Subjectivisten bedachten ooit – tot ergernis van degene die het stempeltje opgeplakt kregen – de troll-term 'vet geluid'. Voor het merkwaardige Hooray For Earth zou ik met een kleine aanpassing de definitie 'kolossaal geluid' willen introduceren. Dit New Yorkse project rond multi-instrumentalist Noel Heroux doet in beukende chillwave, als …
Er stond weliswaar een pan zelfgesneden wokgroenten te sissen, maar ik schaamde me toch. Pas toen het nauwelijks versleutelde “So Far To Go” richting keuken schalde merkte ik dat Live Footage geen eigen werk uitvoerde. Tot dat moment leek het duo aan wat stemmige triphop-instrumentals bezig, enigszins verwant aan The …
Collega Stonehead waagde zich onlangs aan een mooie vergelijkende verhandeling over het bandjesklimaat in Nederland en haar buurlanden. Hoewel ik zijn redenering kan volgen wil ik in de battle Nederland – België toch tegenwerpen dat ons beeld van België ietwat vertekend is. Op de Belgische 3FM (StuBru) komen net zo …
Van alle cosmogrammaticaal zwabberende beatproducers is Raleigh Moncrief toch wel de gekste. Ik ben er nog niet uit of de man irritant goed, of enkel irritant is. Hij klinkt hoe dan ook ánders, zelfs in een wave waarin vaagheid het uitgangspunt is. Dat komt vooral doordat Robby Moncrieff heeft gemeend …
Sorry About Your (Remixes) meldt het toffe Engelse label Front & Follow, en dat is ze geraden. Begin vorig jaar vroegen ze ondergetekende om een remix van Yonokiero, en bij inlevering toonde men zich zeer enthousiast. Een release zou in het najaar volgen. En wat belandt er nu op mijn …
'Als het golft, dan golft het goed.' De chillwave-releases blijven aanspoelen, en de waterwereld-metaforen blijven zich daarbij aan me opdringen. Of ze nu Spongebob-cartoonesk zijn (Animal Collective), verzopen (Panda Bear) of bevroren (Neon Indian). Het Brooklynse drietal Young Magic smelt alle genoemde elementen in hun eigen tropisch zwemparadijs samen tot …
Damien Jurado, toch al geen vrolijke Frans, maakte in 2010 met Saint Bartlett zijn ultieme droefsnoeten-plaat. De singer/songwriter deelt ‘r tal van doffe, rake klappen uit, met bijpassend bedompt geluid. Op Maraqopa staan de zaken er echter heel anders voor. Jurado dook de laatste tijd al opvallend vaak in de …
‘Come on motherfucker! Put your clothes on! Come on!’ Van de week heb ik sinds tijden weer eens wat platen van Beck gedraaid. Ik heb het gevoel dat hij toch wat vergeten raakt, en misschien is dat niet eens onterecht. Meer coolness dan inhoud, zoiets. Niobe’s album The Cclose Call …
In iedere recensent zit iets van een prediker én een snob. Zo wil ik eigenlijk dat mijn favoriete band Wild Beasts heel populair wordt; maar tegelijk vind ik het jammer dat Milagres zoveel op ze lijkt. Het maakt de Beasts plots wat minder bijzonder. De bezwaren kunnen echter snel aan …
OOR-journalist “Timbo” Veerwater heeft er ook op deze site jarenlang voor moeten bikkelen, maar de screamo hardcore van Fucked Up brak vorig jaar eindelijk door, zoals geïllustreerd in File Unders eigen eindlijst. De massa is er klaar voor. Wie weet kan ook het Engelse trio Johnny Foreigner daarvan profiteren, hun …
Mijn linkeroor zit dicht. De ideale situatie om de soundtrack van De Eenzaamheid van de Priemgetallen te bespreken, dunkt me. Wat zat die Italiaanse film vol fysieke en mentale malheur zeg. De flashbacks naar creepy gebeurtenissen uit de jeugd van de twee eenzame hoofdpersonages hadden nog wat, maar de ellende …
‘Selected Tracks From Breathing And Not Breathing’, daar moet uw popscribent het mee doen. Een beetje zuinig van het doorgaans zo sympathieke Jagjaguwar-label. Maar minder vreemd als je bedenkt dat de volledige boxset vier cd’s beslaat. Daarop is (vermoed ik) al het materiaal dat de Supreme Dicks ooit opnamen verzameld. …
‘That’s just it’, constateert Bart Constant (voorheen About) zelf ook een beetje verbaasd, in opener “No North, No South”. De producer, die eerder met o.a. Gram en Voicst werkte, heeft zijn eigen geluid te pakken. Waar op voorganger Bongo (onder de oude artiestennaam) elektronica en vocalen als nagels op krijtbord …
Ongrijpbare bands, de vloek der recensenten. Gardens & Villa is er zo een. Zelfs de merkwaardige groepsnaam lijkt al een hint. Het kostte me een week om hun titelloze debuutalbum een plekje te geven, in zowel hart, oren als pen. De oplossing? Gardens & Villa is echt een groep voor …
Het is misschien wat vreemd om een slowcore-album een overkill aan sloomte (en stilte) te verwijten, maar bij Gem Club ontkom ik er niet aan. Breakers staat vol met gedragen piano-akkoorden, van het type dat Sufjan Stevens ook graag gebruikt. Na elke aanslag lijkt er wel een seconde of twee …
Wat mij betreft had het album Joan best Nico kunnen heten. De mannelijke vocalist van het Parijse Maison Neuve doet me sterk aan Warhols fluwelen muze denken. Hetzelfde zware accent, en een dominant (maar toch wel aantrekkelijk) stemgeluid. Misschien ligt het gewoon aan de dreinrockende begeleiding, want in de paar …
Zoals de titel en de fraaie hoes al suggereren brengt het Noorse Funin op Unsound een ware kluwen van muziek. De volgepropte liedjes zijn niet rommelig te noemen, maar vormen wel een wirwar van expres botsende, om elkaar heen draaiende elementen. De ritmes van de band neigen af en toe …
Björk maakte op haar jongste album Biophilia een wat uitgebluste indruk. Misschien dat alle inspiratie in die vermaledijde app zat. Met veel fiducie ging ik deze ep dus niet in, maar dat bleek volkomen ten onrechte. En ergens is dat wel logisch. Want wat is artrock-collectief Dirty Projectors anders dan …
Klaarblijkelijk kun je zoveel galm op je muziek loslaten dat de liedjes in een put verdwijnen. Shimmering Stars krijgt het voor elkaar op hun warrige album Violent Hearts. Phil Spector zal hun grote voorbeeld zijn, maar met de wat zeurderige indie-vocalen wordt het nooit zo catchy als diens girl groups. …
Vreemd, soms valt het kwartje, bij releases die me eigenlijk zouden moeten bevallen, tóch niet. If By Yes maakt nochtans perfect gearrangeerde Bauereske pop, Sonja van Hamel kan zo meezingen. En dat alles piekfijn geproduceerd, met de luchtige touch van een band als Air, of een live-uitvoering van 4Hero. Dat …
Wim Wenders is een van de beste Europese regisseurs ooit. Er kan niet vaak genoeg worden benadrukt hoe goed zijn jaren ’70-werk is. De man is tevens muziekliefhebber, en bij het grote publiek tegenwoordig misschien nog wel het meest bekend van de Buena Vista Social Club–documentaire. Ook in de liner …
Guilty pleasures, wie heeft ze niet. Van de week kwam toevallig Simply Red‘s “Fairground” weer eens langs, en ik moet toegeven dat ik wel uitkijk naar die nineties-revival. Coldplay greep dit jaar alvast terug naar de eurodance-piano’s. De hier besproken releases zoeken het echter (nog altijd, zou ik willen zeggen) …
