Tien seconden zijn voorbij, en ik weet weer wat ik in een File Under-pauze gemist heb. Afdalen in de spelonken van de popmuziek. Mompelende folkies sluit uw gitaarkoffers. Rene Hell doet in subtiele elektronische klanklandschappen, die hij dure titels meegeeft, als ”Cello Suite No. 3 en “Chamber Forte”. Laatstgenoemde is …
Met vier albums in de laatste vijf jaar houden de mannen van Blitzen Trapper er een ouderwets werktempo op na; herinnerend aan de gouden tijden van de seventies (roots)rock, die ze zelf ook maken. Hoewel de inzet prijzenswaardig en sympathiek is, moet ik toegeven dat hun platen me tot op …
Tot dit vijfde album had ik nooit meer dan één gedachte aan Fountains of Wayne geschonken. Was dat ten slotte niet gewoon een hitparade-punkpop eendagsvlieg? Zo bezien zal “Stacy’s Mom” de band eerder slecht dan goed hebben gedaan. Best vergelijkbaar met de situatie waarin Nada Surf ooit verkeerde. Ook een …
De Canadese singer/songwriter Graham Van Pelt debuteerde vier jaar geleden verdienstelijk met Five Roses. Een indierock-album dat hem, net als geestverwant Chad Vangaalen datzelfde jaar, een nominatie opleverde voor de Polar Music Prize. Met name “Next Train” is het beluisteren waard, al ergerde ik me daar wel aan een expres …
Als Pitchfork het jaar in lijstjes samenvat blijken er keer op keer nog pakweg 47 indie-bands te bestaan waar ik nog nooit van heb gehoord. Van de schade inhalen komt meestal weinig terecht. Bovendien heb ik altijd het gevoel dat de grote klapper meestal toch komt bij synchroon uitgebrachte releases, …
Kent u het dansje dat Molly Ringwald in The Breakfast Club doet? Misschien wel de beroemdste scène in de eighties-klassieker van John Hughes. Deze houten klaas heeft het niet getest, maar volgens mij kun je die move op Music Sounds Better With You een plaat lang doen. De Zweedse Acid …
De kwalificatie ‘onnederlands goed’, is bekend. Maar kun je ook ‘onbelgisch apart’ zijn? Rekening houdend met het feit dat Belgische bandjes vaak al eigenzinnig zijn? Piano Club (piano’s zijn nauwelijks te bespeuren) stelt me al een week voor raadsels. En dat terwijl de Waalse groep makkelijk meezingbare pop extravaganza maakt. …
Toevallig was ik net begonnen aan het boek Onder Stroom toen ik Via Del Latte opzette. Een passende combinatie, want in Onder Stroom schetst Jacqueline Oskamp de vaderlandse elektronische muziekgeschiedenis, gelukkig zonder dat ze nu heel technisch wordt. Een behoorlijke eye-opener. Dick Raaijmakers en het laboratorium van Philips zijn nog …
Toevallig was ik net begonnen aan het boek Onder Stroom toen ik Via Del Latte opzette. Een passende combinatie, want in Onder Stroom schetst Jacqueline Oskamp de vaderlandse elektronische muziekgeschiedenis, gelukkig zonder dat ze nu heel technisch wordt. Een behoorlijke eye-opener. Dick Raaijmakers en het laboratorium van Philips zijn nog …
Op de vorige plaat van Elysian Fields had ik flink wat moeite om te wennen aan de onwaarschijnlijk slaperige (en vaak wat valse) stem van zangeres Jennifer Charles. En hoe heet het liedje waar Last Night On Earth mee opent? “Sleepover”! Het blijkt verrassend genoeg zowel muzikaal als tekstueel een …
Op de vorige plaat van Elysian Fields had ik flink wat moeite om te wennen aan de onwaarschijnlijk slaperige (en vaak wat valse) stem van zangeres Jennifer Charles. En hoe heet het liedje waar Last Night On Earth mee opent? “Sleepover”! Het blijkt verrassend genoeg zowel muzikaal als tekstueel een …
In de biografie valt te lezen dat leden van Vs. Antelope al meer dan vijftien jaar aan het bikkelen zijn, in een waslijst aan (mij onbekende) bandjes. Wellicht een verklaring waarom ze op dit debuut onder een nieuwe naam toch wat vermoeid klinken. Deze mannen zijn in de nineties blijven …
Soms lijkt het alsof ik voor File Under alleen maar druggy en boozy plaatjes bespreek. Of zou het iets over mijn onderbewustzijn zeggen? Nou ja, op het hoesje van Love Inks’ E.S.P. staat een meisje met een biertje, dus wat moet ik dan denken? Dit verleidelijke damesdrietal uit Austin, Texas …
Soms lijkt het alsof ik voor File Under alleen maar druggy en boozy plaatjes bespreek. Of zou het iets over mijn onderbewustzijn zeggen? Nou ja, op het hoesje van Love Inks’ E.S.P. staat een meisje met een biertje, dus wat moet ik dan denken? Dit verleidelijke damesdrietal uit Austin, Texas …
Signaleerden mijn collega’s Storm en Besselink recent al navolgers van James Blake en Bon Iver, Bored Man Overboard doet er nog een schepje epigonisme bovenop. Het meest originele aan deze groep is nota bene de woordspelerige bandnaam. Vanaf de eerste seconden klinken deze Zweden (natuurlijk Zweden!) als The National. En …
Sinds men zelfs het klassieke station tot babbelzender heeft omgetoverd luister ik niet zoveel radio meer. Maar net als (bijna) alle Nederlanders heb ik mooie herinneringen aan Radio Tour, en kan ik de jingles (laatste kilometer!) zo meeblèren. Ze zullen ook dit jaar wel weer een Tourartiest (van de dag) …
Handig, zo’n bandnaam. Dan hoef ik het genre alvast niet te omschrijven. Als kwaliteitsoordeel volstaat het echter niet helemaal, daarvoor is Laced te geinig. Deze stekelige plaat verschijnt niet voor niets in Fat Cat’s Splinter Series. Een reeks releases waarmee het label, toch al left-field, nog wat verder de grenzen …
“Recorded by Panda Bear in Lisbon at Interpress 2010” staat ergens diep verstopt in de fraaie, uitklapbare hoes van Tomboy. Aha, dacht ik. Een Panda-tussendoortje. Live opgenomen op tournee door Portugal, zoiets. De eerste luisterbeurten bleef ik (niet al te scherp) in die waan. Panda Bear knutselt met galmende mini-loops, …
Elliot lijkt in de ambitieuze opener van zijn debuut-album hard op weg om de Nederlandse Jamie Woon (of James Blake te worden). Hij zingt zichzelf a cappella toe (‘I am singing this song to ease my mind’) waarna synthetische strijkers invallen. Breekbaar (wiebelig lo-fi opgenomen) en met wat goede wil …
Elliot lijkt in de ambitieuze opener van zijn debuut-album hard op weg om de Nederlandse Jamie Woon (of James Blake te worden). Hij zingt zichzelf a cappella toe (‘I am singing this song to ease my mind’) waarna synthetische strijkers invallen. Breekbaar (wiebelig lo-fi opgenomen) en met wat goede wil …
Langzaamaan komt Nik Freitas in zijn eenmanszeilbootje op de radar van het grotere publiek. Hoop ik. De goedmoedige multi-instrumentalist was al jaren actief toen Conor Oberst hem inlijfde in zijn Mystic Valley Band en het uitstekende Sun Down op z’n eigen label uitbracht. Die plaat werd later in Europa door …
Langzaamaan komt Nik Freitas in zijn eenmanszeilbootje op de radar van het grotere publiek. Hoop ik. De goedmoedige multi-instrumentalist was al jaren actief toen Conor Oberst hem inlijfde in zijn Mystic Valley Band en het uitstekende Sun Down op z’n eigen label uitbracht. Die plaat werd later in Europa door …
Op een voor Oranje tragisch verlopen EK schoot de bonkige spits Wiltord mij in de finale naar een minidisc-speler. Voetbalpooltjes, weet u wel. Die geluidsdrager was ook toen al op zijn retour (was ie ooit een succes eigenlijk?) maar dan nog was het een hip gadget. Dat vond het Amerikaanse …
De mijnen. Gevaarlijk en dús fascinerend. Filmregisseur Bill Morrison heeft er een arty associatieve documentaire over gemaakt, en concentreerde zich op de Engelse mijnindustrie in de jaren tachtig, de tijd dat de Iron Lady de kolenmijnen begon te sluiten. Toevallig zag ik eerder dit jaar Brassed Off, een sentimentele speelfilm …
Randy Newman heeft zich sinds eind jaren ’80 vooral op de filmmuziek geconcentreerd (een familietrekje). Gelukkig verblijdt hij zijn fans af en toe toch nog met een nieuwe pop-release. Nonesuch contracteerde hem een aantal jaren terug, wat één regulier album opleverde (het fraaie Harps and Angels) en een heus songbook, …
