Ik ben nooit in Oost-Europa geweest, maar ga ervan uit dat de vrolijke zigeunerfilms van Emir Kusturica mij een redelijk betrouwbaar beeld hebben gegeven van hoe de traditionele muziek van die regio klinkt, en, belangrijker: hoe je erop hoort te dansen. Bij dat laatste lijkt het vooral te gaan om …
‘Hardcore fans stelen dingen. Onze podiumpalmboompjes bijvoorbeeld’ In een kleedkamer die zo klein is dat alle aanwezigen uitgebreid kunnen raden naar het merk tandpasta van de anderen spreek ik kort met twee leden van Animal Collective, luttele minuten voor hun optreden in de kleine zaal van Paradiso. Het gaat hier …
Bij het zien van de titel van dit album dacht ik eerst even dat Snobba, de onheilige godin der arrogantie, weer een band had klemgegrepen met haar bloederige klauwen van onverdiende zelfgenoegzaamheid. Maar uit het persbericht blijkt dat het een woordgrapje is: Geoff en Tim van Staff spelen namelijk ook …
Vashti Bunyans vorige album verscheen 35 jaar geleden en in die tijd heeft ze… stilgezeten. Ze is sinds kort echter weer terug in de voorhoede van de folk en – geheel volgens de binnen de muziekindustrie geldende incestregels – vriendjes geworden met haar genregenoten. Zo maakte ze eerder dit jaar …
‘Cowbells are good.’ Omdat we ongeveer dezelfde breedtegraad deelden maar ons niettemin op zo’n negenhonderd kilometer afstand van elkaar bevonden kon het niet anders dan dat één van ons tweeën het betere weer had. Mijn zonnige oktobermiddag won het van haar mistige. Annie versloeg mij echter (na een recordbrekend korte …
Annie is de Noorse popster die, ondanks dan wel dankzij het feit dat haar vorig jaar verschenen debuutalbum Anniemal uit ‘s werelds zoetste kauwgombal gehouwen is, alleen hipsters tot haar fans mag rekenen. Omdat ze ook DJ is mocht ze een bijdrage leveren aan DJ-Kicks, de best lange serie mixalbums …
Ik vind Animal Collective – in elk geval op dit moment – de belangrijkste band ter wereld, en hier is waarom. De band weet je een beeld te geven van waar folk, rock en/of folkrock over dertig jaar in geëvolueerd is zonder dat je je aantekeningen van middelbare-school-natuurkunde van zolder …
Het is niet onwaarschijnlijk dat Adult. de minst klantvriendelijke bandnaam in de geschiedenis van de geluidsgolf heeft. Ten eerste is er de verplichte punt achteraan, die Microsoft Word steeds doet denken dat je een zin hebt afgesloten en daarom voortdurend van de eerstvolgende letter een hoofdletter maakt. Kijk maar: Adult. …
Deze EP is al wat maanden oud, maar er zijn precies duizend redenen om hem alsnog onder de aandacht te brengen. Negenhonderdnegenennegentig daarvan zijn enthousiaste kreten als “woeh!” en “yeah!”; de duizendste is dat er tekens zijn dat de jongens van Lo-Fi-FNK binnenkort ergens tussen redelijk en zeer groot gaan …
Voodoo-EROS is een onlangs door CocoRosie-helft Bianca Casady opgericht label en The Enlightened Family, een compilatie met de ondertitel a collection of rare and secret songs, is het geboortekaartje. Het namedroppen van Bianca Casady in de vorige zin is hier van een niet te ontkennen belang, want van de meeste …
Baxter Dury is een beetje een beteuterde jongen. Dit is het tweede album van de zoon van (al weet ik niet van wie, want ik ben nog best jong) en er hangt nogal een bedrukte sfeer overheen. Ik heb zelf nooit zo gesnapt waar het fenomeen mistroostige muziek haar bestaansrecht …
Raar wezen, daar win je meestal geen prijzen mee. Elke zichzelf respecterende muziekliefhebber houdt wel van een scherp randje in de muziek die hij of zij zijn of haar vrienden opdringt, maar een album van een urologisch gehandicapte schaker die balancerend op een strandbal liedjes jodelt over de gebroken witte …
Als de gronddoelstelling van The Mae Shi zoiets is als “ja, nou, lelijke teringherrie maken vooral”, dan hebben ze die glansrijk weten te behalen met dit glansloze album. Glansloos omdat het inderdaad lelijke teringherrie is, maar, niet onbelangrijk: best leuke lelijke teringherrie. Leuke lelijke teringherrie die zich onderscheidt van vergelijkbare …
Ik zit in een zonnig hotelpark aan de Linnaeusstraat tegenover Bianca Casady, de jongste helft van CocoRosie. De vogels boven ons fluiten wat onsamenhangende deuntjes en ik wissel wat informele informatie met haar uit als haar bestelde consumptie gebracht wordt. Ze – ho eens even. Is dat – is dat …
Oh, wat zullen de leden van Architecture in Helsinki vaak hun instrumenten kwijtraken. En hun portemonnees. Hun sleutels. Broeken. Als je een album als dit aflevert heb je aandachts- en concentratieproblemen waar geen methylfenidaat tegen kan vechten. In Case We Die bevat zoveel wisselingen in stijl, geluiden en tempo dat …
Ik ben van de shufflegeneratie en schaam me er niet voor. De muziekjes die ik bezit, álle muziekjes die ik bezit, luister ik het liefst zo door elkaar mogelijk. Het opvallendste gevolg daarvan is dat het criterium waar een album voor mij aan moet voldoen om hem in zijn geheel …
Een zure Radioheadfan die “my milkshake brings all the boys to the yard, and they’re like, it’s better than yours” onder de douche zingt, dat is iets van deze tijd. De enorme groei van het fenomeen filesharing in de afgelopen jaren heeft het wereldverbeterende gevolg gehad dat geen enkele muziekliefhebber …
Gravy Train!!!! heeft alles dat een band nodig heeft: ze zien er fantastisch uit, lijken levensverrijkende live-shows weg te geven en hebben de mooiste cover-art in de recente geschiedenis op hun naam staan. Ze heten Chunx, Funx, Hunx en Junx (vermoedelijk niet hun echte namen, tenzij ze elkaar ontmoet hebben …
Mu is eng. Ze is wat mij betreft de keizerin van alle onvriendelijke muziek in de wereld. Leden van death metal-bands die zingen over de pussende wonden die ze hebben overgehouden aan het offeren van hun milten aan de duivel: het zijn pasgeboren konijntjes vergeleken met Mu. ‘Welcome to Mu …
Als je Robyn alleen kent van “Show Me Love”, dat gladde popliedje uit Fucking Åmål, dan kan het intro van dit album je een wenkbrauw of twee doen rijzen. Ken je Robyn helemaal niet, dan gaan ze waarschijnlijk alledrie omhoog. Het intro bestaat namelijk uit een opsomming van wat de …
“They brought cheese!” Voor het podium van de bovenzaal in Paradiso, de plek waar we met de tourmanager van Out Hud hebben afgesproken, staat een enorme mensenmassa gebiologeerd te staren naar de dynamische podiumprestatie van The Arcade Fire. “Eh… Kevin?”, murmel ik voor me uit, maar het verwachte effect blijft …
“Ik voel meer affiniteit met Britney Spears dan met Leonard Cohen” Vrijdagavond, direct na zijn akoestische optreden op Motel Mozaïque in TENT, wil Patrick Wolf ons wel in een bovenzaaltje te woord staan. Gekleed in een zwart giletje en alléén een zwart giletje (met, toegegeven, een broek eronder) leren we …
