Rond deze tijd is de gekte weer toegeslagen rondom lijstjes als de top 2000. Ik ben er niet zo van. Van al die oude grijsgedraaide nummers. Van die afgelikte boterhammen. Als het dan toch moet zet ik liever de Snob 2000 aan via Pinguin Radio, maar meestal draai ik nieuwe …
Dat er al jaarlijstjes verschijnen begin november heb ik nooit helemaal begrepen. Ik snap ook dat je 2020 zo snel mogelijk wilt vergeten, maar het jaar is nog niet voorbij. Zo zou je zomaar Fear van het Finse Onségen Ensemble kunnen missen, dat hier een bijzonder potje progrock voorschotelt zoals …
Het is misschien een beetje kort door de bocht maar er zijn, naar mijn smaak, gewoon te weinig bandjes over die de ongecompliceerde oerkracht van de vroege rock and roll nog meenemen in hun liedjes en performance. De bombast regeert. Begrijp me goed, ik wil niet de boomer uithangen die …
Elk jaar is het weer hetzelfde liedje. Aan het eind van het jaar, wanneer het jaarlijstje gemaakt is en de muzikale balans is opgemaakt, blijven er altijd nog albums over die niet besproken zijn. Je kunt nu eenmaal niet alles luisteren. Gisteren luisterde ik tijdens een wandeling naar een van …
Al vier decennia maken Simone Mansveld en Niels de Wit muziek. De laatste jaren doen ze dat samen (gecompleteerd door Frank Cuup) in het bandje Burghers van wie nu deze mini-lp is uitgebracht. Mini-lp? Ja, acht nummers, 45 toeren, geen noot te veel; een mini-lp dus. De vorige Burghers-plaat, Last …
Christopher Sky had ons nog gewaarschuwd. Weinig is wat het lijkt op dit album van Christopher Sky. Vermoedelijk doelt hij met de titel op de sound van zijn producties. Deze houden steevast het midden tussen akoestisch en elektronisch. Misschien dat zijn elektronische muziek akoestisch bedacht is. Of zit het anders, …
Ondertussen moet ik het Zweedse pg.lost maar eens wat prominenter op mijn vaste lijstje fijne (instrumentale) post-rockbands zetten. Natuurlijk lijkt het op van alles in dat genre, denk met name aan Explosions in the Sky en God is an Astronaut. Maar ook bands als Caspian, Red Sparowes, sleepmakeswaves en This …
Het zal wel door de promotor komen, maar ik waardeer het lef om een album van Oasem naar de burelen van File Under toe te sturen. Ik was over hun debuut-EP nou niet superpositief en om dan een recensie van hun eerste album te vragen: het zou niet mijn keuze …
Er zijn ook dit jaar weer een aantal reïssues uitgekomen waarop extra tracks staan die de liefhebber over de streep moet trekken om het album nog eens of alsnog aan te schaffen. Soms zijn de nieuwe nummers parels, soms snap je waarom het nummer niet op het album stond is …
Eindelijk zou ik Causa Sui zien. Dacht ik. Toen ik in 2019 tijdens het Sonic Whip-festival de grote zaal van Doornroosje inliep, realiseerde ik me vrij snel dat ik me had vergist. Dit was Causa Sui helemaal niet, dit was het Duitse Colour Haze. Ook niet verkeerd, maar die had …
De Italianen van Ronin zijn een stelletje droogkloten. Daarmee doel ik niet zozeer op de tracktitels van hun post-rockplaat (“Sherzo quasi maggiore”), maar vooral op het uitgebeende woestijngeluid. Deze gasten houden van graatmagere gitaren en drums. Wanneer tijdens het slotnummer “Bryson” een heus chorus-pedaal wordt ingedrukt, voelt het als een …
Voor me ligt een prachtig vormgegeven cd-digipack van The Tibbs. De kleuren en opmaak lichten alvast een tip van de sluiter op: het is geïnspireerd op de zestiger/zeventiger jaren. Waar het soms zoeken is op een cd-hoesje naar de uitvoerende en titel, daar is dit hier meteen al duidelijk waar …
Mensen verbazen zich nog wel eens dat ik van harde muziek hou. Ik zie er ook niet uit als ruige metal-liefhebber. Grappig is dat als ze eenmaal aan het idee gewend zijn, het dan weer moeilijk te geloven is dat ik ook van softe muziek hou, neem neoklassieke pianomuziek bijvoorbeeld. …
Soms is er een album dat precies op het goede moment uitkomt. Des te mooier dat het dan ook nog eens No Better Time heet. Ik heb het over het vierde album van Kacey Johansing uit Los Angeles. Behalve dat ze dus al wat albums op haar naam heeft staan …
The War On Drugs zijn de Franz Ferdinand van het afgelopen decennium geworden, en dat op een heel natuurlijke manier. Per album toegankelijker, grootser, volwassen ontbolsterd. Met de Schotten delen ze een retro-sound. Het is een band voor vaders en zonen. De ouwelui tunen vooral in op de vocalen van …
Toen ik laatst door de foto’s op mijn telefoon scrollde kwam ik tot de treurige ontdekking dat het laatste concert dat ik bezocht op 8 februari van dit jaar was. Bijna tien maanden al zonder live-muziek. Ik verlang er naar. Ik moest denken aan festivals op zonnige dagen toen ik …
This Is Shit. Dat is vragen om problemen! Nu moeten deze drie Franse producers met iets goeds komen. Met ‘du shit’, allicht. Vermoedelijk werd er wel wat gerookt bij het maken van deze lekkere dansplaat. Loop de druggy tracktitels zelf maar een keer na. In de opener (en titeltrack) beginnen …
De bel gaat. Ik open de deur. Er staat een nette man voor de deur met een serieuze blik. “Ik ben van de hondenbelasting. Heeft u een hond?”. Ik stamel van nee, en hij neemt vriendelijk afscheid. Ik had natuurlijk een grapje kunnen maken over de aanwezige katten, maar dat …
Of we alsnog wat aandacht zouden willen geven aan de plaat The True Story of Bananagun van – jawel – Bananagun omdat deze wegens Covid-vertraging niet leverbaar was. Tuurlijk. Eigenlijk zijn we natuurlijk ook verwend. Een scheet wordt aan de andere kant van de aardkloot gelaten en meteen moeten wij …
In 2018 schreef ik een stukje over Another Age, het solodebuut van zanger/gitarist Robert Earl Thomas. Ik omschreef het als een rustpunt waar steeds weer iets nieuws in viel te ontdekken. Thomas is al sinds 2010 actief met Molly Hamilton als Widowspeak. Plum is hun vijfde album maar mijn eerste …
De grootste en gekste free jazz-toeteraar Albert Ayler sprak ooit de wijze woorden: ‘”Trane [John Coltrane] was the father. Pharoah [Sanders] was the son. I was the holy ghost.” Mijn eigenwijze referentiepunt voor het genre is tot op heden altijd de zoon gebleven. Wat dat volgens Freud precies over ondergetekende …
En zo zijn we al weer in november aanbeland in dat in vele opzichten onvergetelijke jaar 2020. Ondanks dat alles anders was bleef er gelukkig wel mooie muziek gemaakt worden en begin ik al na te denken over mijn jaarlijstje. Zoals elk jaar zijn er albums die al een tijd …
Het is al weer twee jaar geleden dat de Catalaanse band Mourn nog optredens gaf op Nederlandse bodem. Helaas zal een herhaling daarvan er om bekende redenen niet van komen op al te korte termijn. De indie-punk van Mourn komt live natuurlijk geweldig tot zijn recht maar de platen liegen …
Het tweede album Undesirable van Becky Warren uit Nashville belandde twee jaar geleden op de valreep op nummer negen in mijn jaarlijst van 2018. De plaat was geïnspireerd door de daklozen van Nashville en vertelde op indringende wijze de verhalen van hen die op wat voor manier dan ook aan …
De beste chocolade komt uit België. En van Belgische bands valt vaak goed chocola te maken. Nordmann uit Gent is zo’n zalige bonbon met verrassende inhoud, ooit ontdekt door de programmering op het Valkhof Festival in 2018 en later nog eens intensiever kunnen bewonderen in de bovenzaal van Luxor Live …
