Als het Letse gezelschap al iets duidelijk maakt dan is het dat ik oud word en dat popmuziek in een absolute stroomversnelling is geraakt. Niet dat ik de band niet snap, ik begrijp wie en wat het gezelschap uit Letland aanhaalt. En dat zijn inmiddels godvergeten helden zoals The Kooks …
Sorry, ik val ontzettend snel voor auditieve roadtrips en soundscapes waarbij met heel veel melancholie de slide en reverb hun werk doen en over de schier oneindige prairies razen. Ik liep vroeger al te janken bij Paris, Texas van Ry Cooder en dat heb ik nu nog bij het werk …
De Duitser Christian Rzechak die we kennen van de band Sospetto, heeft een voorliefde voor filmmuziek, pompeuze krautrock, avantgarde en heel foute kermisdeuntjes die niet zouden misstaan in het failliete uitgaansleven van een mijnwerkersstad in de jaren ’80. Wie van digitale bewerkingen houdt met een nasaal neusje, die kan zijn …
Het Haarlemse Bender pakt door op zijn tweede plaat: Broos. Na het voetbalsingletje “Wonder” en de plotselinge nationale aandacht die erop volgde hield ik mijn hart vast voor de carrière van het trio dat inmiddels een kwartet is geworden. Het eerste succes zorgde ervoor dat Bender onder de aandacht kwam …
Alsof de duvel ermee speelt! Telkens als ’n Prince of ’n Rick James overlijdt, dan krijg ik CD’s binnen van artiesten die al jarenlang met funk en elektrofunk bezig zijn. Zo ook de uit North Carolina afkomstige Jamil Rashad die zichzelf Boulevards noemt. Rashad glijdt zo van de funk in …
De in San Diego geboren Tatum Rush groeide op ergens in het bergachtige landschap op de grens tussen Italië en Zwitserland. Wat dat bijdraagt aan het verhaal dat Tatum Rush een soulvolle gladjakker van een singer-songwriter is, dat zullen we waarschijnlijk nooit weten. Maar hee, het is een belangrijke noot …
Ergens heeft mijnheer Buzz Osborne zijn hoogtepunt beleefd met zijn plaat Stoner Witch. Qua timing vulde dicteerde hij een subgenre en en passant wist gaf hij als alternatieveling het signaal af dat je als relatief kleine speler een megacontract in de wacht kon slepen. In alles kun je zeggen dat …
Dat de uit Wales afkomstige Mark Pontin zijn roots heeft in de bluesrock is een solide maar ook een veilige en makkelijke omschrijving. Want, laten we wel wezen, wie ooit een gitaar heeft vastgehouden en iets met rock van doen heeft, die komt bij de blues uit. Pontin put uit …
Diego Martinez zette al in het jaar 2000 Mexico op zijn kop met zijn soundscapes, getingeltangel, loops en samples. Oh sorry, hij maakt ritmische noise vol distortion en zoekt naar aanhaakmomenten uit de hiphop en de punk. Tja, en dat doet Martinez op They Are Killing Us samen met zijn …
Het kan me niet schelen wat Zachary Cole Smith allemaal roept in de pers. Of wat voor een categorische blowaap de man is. Zolang hij met zijn DIIV een perfecte Cure-plaat maakt met dromerige en zoetgevooisde vocalen in plaats van de getergde Robert Smith, heeft hij mijn zegen. Begon Zachary …
Ansatz Der Maschine is het werk van de Belg Mathijs Bertel. Voorheen werkte hij naar eigen zeggen vooral indietronica uit. Nu introduceert hij een breed pallet van echte instrumenten zoals strijkers, blazers, gitaren en een duimpiano. Alsof Tori Amos, Björk, Lykke Li, Lamb en Portishead in de blender zijn gegooid. …
Alweer het derde wapenfeit van David Tomat en Gabriele Ottino onder de naam Niagara. Alleen dit keer zoekt het duo de rafelige duistere randjes op van de alternatieve elektronica, ambient-psychedelica en trippy dance zoals we die kennen van Mount Kimbie. Het Italiaanse duo nam water als thema. Het verklaart meteen …
Als mijn geheugen me niet in de steek laat dan schopte The Posies het in zijn hoogtijdagen tot het Pinkpop-podium. Twee keer zelfs, in 1994 en 1998. Vanuit een oeroude Byrds-traditie zette het tandem Stringfellow/Auer geweldige singles af. Te beginnen met “Dream All Day”. Onbetwist hoogtepunt wat mij betreft was …
Volop doorgroeimogelijkheden voor de komende jaren Het universiteitsterreintje is definitief ingeruild voor het Goffertpark. Het Nijmeegse Fortarock behoort alweer een tijdje tot de grootste metalfeestjes van Nederland en dus besloot festivaldirecteur Robert Korstanje dat ‘t park de ideale locatie zou zijn om twee dagen neer te strijken en hopelijk 20.000 …
White Lies was een tijdje terug de neoromantische popversie op Joy Division. Wat eraan voorafging was de dansbare synthpop van New Order. Bernard Sumner en zijn New Order zette met zijn electrowave in de late jaren tachtig de toon voor heel wat muzikanten zoals Trisomie 21 en The Neon Judgement. …
Big Ups uit New York noemt zichzelf een overtuigde postcore-band. Daar kun je heel veel kanten mee op. Muzikaal dan. Waar ik tot dusver het idee heb dat hardcore gaat om brute kracht en postcore om de intentie van de brute kracht van een sluipmoordenaar, daar kan ik bij Big …
Vroeger noemden we loeiharde beats, ijzeren gitaarpartijen, gedonder en beukende feedback gewoon onderdeel van een industrial-act. Binnen die ontoegankelijke wereld vol geknars en gepiep was meestal geen plaats voor subtiel gemixte elektronica. En al helemaal niet voor hemelse vrouwelijke vocalen. Suuns uit Canada trekt zich geen ruk aan van vooropgestelde …
“Phua Kao”, de openingstrack op II is een bewerking met veel tierelantijnen van Lionel Richie’s “Hello”. Tenenkrommende liftmuziek voor in de winkelcentra van Bangkok. Alsof Hank B. Marvin van The Shadows aan lager wal is geraakt en nu alleen nog maar op Sukumvit Road op een driesnarige luit staat te …
Na de EP In The Air versterkte het Bredase March zich met extra gitarist Erik van Haaren. De band had daarmee zijn punkrockgeluid een extra moddervette gitaarbasis meegegeven. En, dat pakt prima uit op deze eerste volwaardige CD van de drie heren en één dame. March moet het hebben van …
Als je een prettig koppie hebt en je kunt een aardig riedeltje gitaar spelen, dan schop je het als John Mayer best ver. Als je wat serieuzer bent en een hoge haargrens hebt, dan word je weggezet als een parodie op James Taylor. Tja, het zijn de keuzes die in …
In 2012 beschreef ik The Horror van Pop.1280. Echte depressieve noise in de lijn van The Birthday Party en Scratch Acid uit New York. Daar was ik vrij snel achter. Met een hoop echo, ijzeren gitaarriffs, monotone drums en vocalen van Chris Burg die steeds meer op die van Jello …
Op de opener van Awake komt een vraag bij me op: Wat is er toch met Snow Patrol gebeurd? Verder niets, behalve dan dat de Canadese bandleider Nick Vallee inmiddels stukken beter in zijn vel steekt dan een paar jaar geleden. Hun vorige plaat Tragic Care stond in het teken …
En opnieuw staat er een noiserock-kwartet op en stapt zomaar ergens uit de krochten van de punk en garage. Dit tweede wapenfeit van de heren die eerder herrie maakten bij Battleship, The Homosexuals, Prsms, Aa en Rice gaan niet anders te werk dan voorheen. Net als genre-collegae van Destruction Unit, …
En opeens is daar dertig jaar na dato wel een band uit Manchester die weet hoe je funk, gogo, wave en dance met gemak koppelt aan indie. Tony Wilson, oprichter van het befaamde Factory-label probeerde zijn eigen ontdekking A Certain Ratio er doorheen te drukken, maar die band was op …
Ik was laatst een zooi demo’s aan het opruimen. Zeg maar gerust twee vierkante meter cassettebandjes uit de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Daar zat enorm wat crossover tussen. En rock, nog voordat mensen wisten wat metal, grunge of stoner was. Het uit Helsinki afkomstige Burntfield klnkt …
