Ik ging nog maar eens een keer voor de spiegel staan. Ik probeerde mezelf in te beelden hoe dat het mij zou staan. Een geitenwollen sik. Een dikke hoornen bril. Een strakke zijscheiding in mijn haar. De obligate houten pijp nonchalant in de mondhoek. Zou dat nou echt iets voor …
Ik heb weer een hoop geleerd. Dat Dorothy Gale eigenlijk helemaal niet zo’n lief meiske maar een pretentieus anarchistisch punkertje was. En die yellow-brick-road, dat was dus gewoon de Route ’66 waarover ze in een afgetrapt bloembeschilderd busje samen met haar bonte verzameling muzikanten door de Verenigde Staten van Amerika …
Ja, geef het maar gewoon toe hoor! Het is helemaal geen schande of zo. Je weet wel, toen je in dat bioscoopzaaltje zat met dat idiote roodgroene brilletje op kon je de verleiding ook niet weerstaan. Je wist dat je voor de gek werd gehouden maar toch maakte je hand, …
Ze had het even niet door. Nog voordat ik mezelf voor had kunnen stellen was ik met Laura Veirs en haar kompanen in gesprek geraakt over het Dévics T-shirtje dat ik aan had. Dus stond ik er gewoon bij toen haar roadmanager haar vertelde dat ze een interview moest doen …
We grapten wat over onze vooroordelen. Rottende lijken en skeletjes. Bloedrode druipletters of van die letters met scherpe punten. Titels die meer weg hebben van de index van een medische encyclopedie dan van een tracklisting. Flauw eigenlijk. En een beetje te makkelijk ook. Maar het had dan ook niet veel …
Als klein ukkie zag ik het niet. De draadjes. De handpoppen. Dat het gewoon allemaal werd gedaan met een blauw scherm. Mijn eigen fantasie, daar kon geen Computer Generated Image tegenop. Als ik ze nu bekijk moet ik er vaak om lachen. Ik zie die magie niet meer. En waar …
De steile wand beklimmer kijkt nog een keertje omhoog en twijfelt. El Capitan maakt ‘m klein en nietig. Toch zal hij moeten overwinnen. Hij is vastberaden. Als hij eenmaal die top bereikt heeft zal de wereld heel even van hem zijn. De euforie. Dat deze indrukwekkende rotsformatie in het Amerikaanse …
Het gevoel van een kater zonder de dag ervoor ook maar één druppel alcohol te hebben aangeraakt. Een duf hoofd vol watten. Door samengeknepen ogen ziet de wereld er ineens heel anders uit. Schimmen lopen aan mijn raam voorbij. Geluiden die rondom mij ontwaken. In de verte een sirene. Hoeveel …
Ik vermoed dat ik niet de enige zal zijn die bij de combinatie sciencefiction, synthipop en Duitsland meteen aan de jaren tachtig nummer één hit “Codo” van D.Ö.F. moet denken. Met dat nummer in mijn hoofd begon ik dus aan de ruimtereis die het Duitse zangeresje RYA ons voorschotelt op …
Zal ik eens met u delen wat ik een slecht idee vind? Een recensie volproppen met allerhande overbodige feitjes en weetjes. Dat zanger X voor plaat Y producer Z inhuurde die in zijn vrije tijd naast het spelen in band A – waarin we overigens ook gitarist B tegenkomen – …
Kijk daar is Sivert! Sivert, de grote Noorse zanger met de stem die dieper gaat dan het allerdiepste fjordenmeer. Waarop sta je te wachten Sivert? “Ik wacht op mijn vriendjes, we gaan er weer eens eventjes tussenuit. Hoewel ik me in m’n eentje ook best goed kan vermaken, kijk ik …
Laten we eerlijk zijn: Sarah redt het niet zonder Gert. Maar ook al zou ze de samenwerking met haar broer Gert weer oppakken, dan vrees ik dat ze gewoon weer vlot op de reeds ingeslagen doodlopende weg zouden zitten. Toch wil ik u eens vragen om met mij een kronkelend …
Als ik de kleedkamer van het futuristisch aandoende poppodium van Breda, de Mezz, binnenstap, hangen Chris Ballew (tweesnarige bas/zang) en Jason Finn (drums) onderuitgezakt op de bank die op een plek staat waar normaal gesproken de douches zouden moeten zijn. Van het drietal ontbreekt Dave Dederer (driesnarige gitaar) en later …
Enkele dagen geleden was mijn uitzicht nog voorzien van een laagje sneeuw. Het alles bedekkende wit geeft een soort visuele rust. Felgekleurde objecten trekken niet langer de aandacht. Wat rest is slechts de vorm. Het voelt alsof je staat te kijken naar een grofkorrelige overbelichte zwart-wit foto. Dit heeft ook …
Om zo nu en dan wat stoom af te blazen en mijn adrenalinestroom te kanaliseren leef ik me af en toe uit op een joypad. In mijn Commodore 64 jeugd was het nog een simpele joystick. De Arcade, want die lag zo lekker in de hand en had één grote …
24 uur in Parijs. Dat klinkt een beetje als één van die supergoedkope steden-trips van Peter Langhout. Een pakketje Nederlandse toeristen wordt in een bus geladen. Zit zichzelf een dubbele hernia in de economy-class stoelen. Wordt in Parijs losgelaten alwaar men de Eiffeltoren beklimt en, nadat men de prijzen in …
Er zit een vreemdeling in mijn huis. Hij hangt hier nu al een paar dagen rond en rijdt soms een stukje mee in mijn auto. Iedere ochtend groeten wij elkander maar toch blijft de vreemdeling een vreemde voor mij. Hij probeert wel wat contact met mij te leggen hoor. Zo …
Op straat loopt een man met een bord in zijn hand. ‘Het Einde is Nabij’ staat erop. In inmiddels bijna vervaagde, nauwelijks leesbare letters. Zo lang is het einde dus al nabij. Hij klampt onschuldige voorbijgangers aan, vertelt hen over ‘hoe het zal gebeuren’ en vraagt ‘hoe we zo blind …
Mijn vrouw zegt dat ik me niet continu hoeft te verontschuldigen. Collega’s, vrienden en vage kenissen ook. Want wat is het geval: al sinds dag één dat ik Where Circles Begin van Monta in mijn bezit heb, loop ik te pas en te onpas “I’m Sorry” te zingen. Prachtig nummer …
Overal in mijn huis slingeren lijstjes rond. Tussen stapels oude jaargangen Oor. Nauwelijks leesbare vervaagde potloodkriebels in vergeelde schriftjes. Een achter de CD-kast gevallen post-it waarvan de plakrand is verworden tot een vieze streep stof. Jaarlijstjes. Lijstjes met mooie liedjes. Gedroomde compilaties. En natuurlijk de lijstjes met artiesten die ik …
“VERSE GROENTE! VERS FRUIT! VERSE GROENTE! VERS FRUIT!” “Zo, marktkoopman, u schreeuwt wel heel erg enthousiast. Wat is de reden?” “Ach, meneer, ik heb zelden zulk een hoge kwaliteit mogen aanbieden voor zo een lage prijs.” “Ik zie wat u bedoelt; deze groenten en fruit zien er inderdaad erg smakelijk …
Je hebt van die namen in de muziekwereld die je regelmatig overal zie opduiken. En dat heb ik het niet over van die sessiemuzikanten die een arrangementje instuderen, hun instrument inpluggen, hun ding doen en vervolgens hun bankafschriften gaan nakijken. Nee ik heb het over de nomadische muzikanten die rondtrekken …
Rustig trek ik nog een baantje. Ik ben niet zo’n waterrat maar door de aangename temperatuur van het water in dit tropisch zwemparadijs is het hier aangenaam verpozen. Aan de andere kant van de betonnen rand bevindt zich een kleine poel met ijskoud water. Ik hef mezelf uit het dampend …
Daniel kijkt nog eens uit het raam naar de leegte waar ooit de reusachtige wolkenkrabbers gebroederlijk naast elkaar als twee kapitalistische fallussymbolen de skyline van zijn stad verrijkte. De klap kwam hard aan. Zijn leven als zwarte homoseksueel in Amerika was sinds de dag waarop de wereld stopte en geschokt …
Het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat ik, als ik oud ben, zal gaan overwinteren in Spanje. Ergens aan de Costa van Benidorm tussen de zilvergrijze watergolfjes. Mij niet gezien. Het is natuurlijk wel een beetje kort door de bocht van mij. Over Spanje beginnen en dan meteen Benidorm als referentiekader …
