Krijgt u ook zo’n springerig blij gevoel van puntige poprock? Wel, Telstar is de Belgische Caesar, zeg maar, en zou u verdomd prettige onderbuikgevoelens kunnen bezorgen. Op hun eerste album #1 uit 2002, dat ding met het blikjeslipje op de hoes, zongen zij nog “I’m so good, so fucking great, …
Dit album kwam al uit in maart 2004, maar het moet echt even. The Divine Comedy is namelijk de liefste groep uit de godganse Britpop. Galante gastheer Neil Hannon bezingt, zijn orkest begeleidt groots. Veel chansons raken me. “Come Home Billy Bird” gaat over alle schijnbaar zinloze treinreizen naar mijn …
2004 was het dansjaar van Mylo, LCD Soundsystem en C-Mon & Kypski. Ik vind het erg prettig, al die crossover tussen electro, wave, acid, folk en wat dies meer zij. De nieuwe singles van Cassius (“Rock & Roll #1”, bijna R&B) en de Chemical Brothers (het Arabisch aandoende “Galvanize”) zetten …
“Ik houd van rammende gitaren, een muur van geluid, het liefst de stereo op 10 en beuk de ramen eruit, het mag ook subtiele jazz zijn, een goed stuk klassiek, Shostakovich of Keith Jarrett, het is allemaal muziek” Een pluim voor Zwerfhond! De band uit Nijmegen maakt zelf droge leuke …
Je houdt van goeie Britpop. Niet alleen Franz Ferdinand of Supergrass: het ouwe soort met emotie, met glorieuze joelende gitaarriffs, meezingbare killer-refreinen, nauwelijks hoorbare achtergrondkoortjes en die schurkerig bijna-valse zang. Bestaat het nog? Strangelove, Oasis, Spacehog, Suede, Subcircus, het is allemaal overleden of niks meer. Zo ook Mansun. Ik was …
Roni Size en Adam F waren pioniers, ergens in 1997. Opeens bestond er ook een radiovriendelijke kruising tussen mysterieuze jazz, spannende filmmuziek-samples en agressieve breakbeat. U kent hun beider “Brown Paper Bag” en “Circles” vast wel. En Roni knutselde voort: hij maakte een album met gastzangers (In the Mode, 2000), …
Slechts 27 minuten duurt het album Snow Tires. Negen liedjes, bijna allemaal 2 of 3 minuten. En het is lief. Het klinkt als Elliott Smith. Of Solo of Nick Drake, zo u wilt. Soms klinkt het namelijk bijna niet als een groep. Intieme zang over een gitaar, met af en …
Ik heb een onvoorwaardelijke liefde voor Franse house en alle kriebelelectronica die erop lijkt. In principe is het recept simpel. Men neme een simpel verslavend deuntje of een oude killersample, haalt die een paar honderd keer door de vocoder en duwt daar een piepende, knisperende basmelodie onder. Mix dat vervolgens …
