Hoewel hij te boek staat als een neo-traditionalist, heeft Eric Bibb de grenzen van de akoestische blues allang overschreden. Meer nog dan een collega als Keb’ Mo laat Bibb horen dat hij een heel palet aan stijlen beheerst. Zeker op Jericho Road, het negentiende studioalbum van zijn ongeveer dertig platen grote catalogus, klinken andere geluiden door. Naast blues zijn het vooral gospel, Caraïbische ritmes en geluiden, en een stevige lik New Orleans-geluid die het palet bepalen. Dat wordt nog versterkt door het gebruikte instrumentarium dat van over de hele wereld gehaald is: van een slide-gitaar, tot blazers, tot iets dat klinkt als een saz. De toon is laid-back en wordt vooral door zijn diepe bassstem en finger-picking gitaarspel gekleurd. Omdat alle dertien tracks even ingehouden klinken en de teksten behoorlijk spiritueel zijn, ligt zweverigheid en (dus) verveling hier en daar op de loer, helemaal omdat de productie van mulit-instrumentalist Glenn Scott warm, maar ook ietwat gelikt is. Als Eric Bibb niet zo’n fantastische gitarist was en niet zo overtuigend zong, zou dat als een groot minpunt tellen. Jericho Road wil ongetwijfeld een spirituele en opwekkende plaat zijn en dat lijkt prima gelukt: ideaal voor de zondagochtend.
mij=Dixiefrog
4 reacties