Ooit bedacht Prince dat je zijn liedjes alleen maar mocht draaien in de volgorde die hij bedacht had. Het gevolg was dat het album LoveSexy volgens de cd-speler maar één track kende. Weg was de mogelijkheid om even je favoriete nummer op te zetten, tenzij je ergens had opgeschreven bij hoeveel minuten en seconden het liedje begon – en het liefst niet bijna aan het einde van de cd stond. George Bellas (Mogg/Way, Ring Of Fire, Magellan) heeft iets soortgelijks uitgehaald. Nou ja, niet helemaal, want Step Into The Future staat weliswaar als een enkele track op de cd, maar het ís ook een enkele song. Het effect is echter vergelijkbaar. Deel de song in in delen 1 tot en met 8 of zo en laat de luisteraar zelf beslissen hoe hij het wil beluisteren. Step Into The Future is toch al geen toegankelijk werkje. Het is achtenzeventig minuten gitaarkrachtpatserij met prog- en fusioninvloeden, geheel ingespeeld door Bellas, met uitzondering van het drumwerk van Marco Minnemann. Is dat knap? Zeer. Bovendien schijnt de man bijzondere compositietechnieken gebruikt te hebben op dit album, whatever that may be. Dat neemt niet weg dat album voor mij vooral zware kost is. Ik kan best lange composities aan, evenals hogeschoolgitaarwerk en instrumentale albums. Maar hoe knap ook, na een kwartier begin ik te verlangen naar een song met een totaal ander tempo, een totaal andere sound, een totaal andere opzet. Natuurlijk is het niet vijf kwartier hetzelfde en zitten er stukken tussen waar ik met genoegen naar luister. Maar een cd lang aaneengesloten krachtpatserij trek ik niet, en ik vrees dat dat voor velen geldt.
mij=Lion Music / Bertus