Oei, dat is een pijnlijke misser. Op het moment dat je dit leest zit het concert dat Ludovico Einaudi gaf in Nederland er al lang en breed op. In mijn agenda had ik 14 november genoteerd, maar toen ik het voor de zekerheid nog even nazocht bleek het 10 november te zijn. En dat was gisteren. Da’s jammer voor u, maar vooral ook voor mij, want ik had Ludovico Einaudi graag zien en horen spelen in het Amsterdamse Muziekgebouw aan ‘t IJ. Door de bizarre drukte van de afgelopen weken was het er bij ingeschoten hier eerder al een vette tip uit te delen. Zo’n tip was zeker wel gerechtvaardigd geweest. Einaudi’s laatste plaat Divenire – die overigens al uit 2006 stamt, maar in het kader van de concerten in de Benelux een extra push krijgt – is namelijk van grote klasse. Ik snap ook niet zo goed waarom ik de plaat van deze Italiaan bij zijn oorspronkelijke release niet getraceerd heb. Toentertijd was ik ook al gefascineerd door artiesten as Sylvain Chauveau en Max Richter. Het zal wel mijn eeuwige onrust zijn om altijd maar door te gaan met grasduinen en hink-stap-springen door alle genres en me nooit eens uitgebreid te verdiepen in een genre. Dan was ik volgens mij al lang over Einaudi gestruikeld. Zijn pianospel ligt namelijk zo ongeveer recht om de hoek bij de door mij zeer gewaardeerde Chauveau en Richter, al is Einaudi’s muziek wel wat speelser en wat meer ‘normaal klassiek’ dan dat van deze twee. Maar Einaudi laat in dat normale klassieke wel ruimte het gebruik van pianoloops en voor improvisatie. Op die manier slaat hij op succesvolle wijze een brug tussen sobere pop en minimal klassiek. Doodzonde, dat ik het niet live heb kunnen ervaren.
mij=Ponderosa / Bang!
Je hebt ‘t perfect verwoord Storm! Maar als je zo gek van Divenire bent heb je weinig gemist tijdens het optreden. Hier speelde hij alleen en zonder zijn strijkers en dat klonk toch wat leeg. Ondanks dat was het wel erg mooi, zoals zijn vorige albums I Giorni en Le Onde.