Arctic Monkeys – Humbug

Helemaal stil is het nooit geweest rondom de jonge gasten uit de buurt van Sheffield. Favourite Worst Nightmare is maar ruim twee jaar oud, en ondertussen maakte zanger/gitarist Alex Turner nog een uiterst memorabele uitstapje met Miles Kane van The Rascals. The Last Shadow Puppets werden wel eens “het uitstapje van Alex Turner” genoemd, maar nu Humbug er is, kunnen we stellen dat ook The Age Of The Understatement een product was van de muzikale koerswijziging die door The Arctic Monkeys is ingezet. Kun je het ze dan ook vergeven dat het nooit meer zo rebels klinkt als op de doorbraakhit “When The Sun Goes Down”? Jazeker, want zoals mijn vader het niet in zijn hoofd moet halen om iets “gaaf” of “cool” te noemen, zijn de heren Monkeys inmiddels geen achttienjarige snotapen meer. Bovendien krijg je er iets voor terug, in het geval van mijn vader levenservaring, in het geval van Humbug een (sfeer)voller geluid. Maar ondertussen tonen de Arctic Monkeys aan dat ze met “Crying Lightning” nog feilloos weten hoe ze die kleine haartjes op mijn onderarmen overeind moeten krijgen. Zoals ze ook precies weten welk nummer de eerste single hoort te zijn, en geheel volgens de muziekwet maken ze dat nummer ook de eerste single. En dat vind ik prettig. Verder horen we zeker op de tweede helft van het album een boel melodietjes die erg aan The Last Shadow Puppets doen denken. Maar met “Pretty Visitors” zit daar dan ineens weer een typisch Monkeyaans intro tussen, dat heel vertrouwd klinkt, totdat er in het refrein een vettig Josh Homme-sausje verwerkt blijkt te zitten. De Queens Of The Stone Age-frontman heeft inderdaad mede geproduceerd, zijn studio in de Mojave-woestijn ter beschikking gesteld. En ik wil niet zeggen dat The Arctic Monkeys zelf gewoon waren maar een beetje aan te klooien, maar voor de superstrakke ritmes op bijvoorbeeld “My Propeller” en “Dangerous Animals” houd ik toch meneer Homme mede-verantwoordelijk.

mij=Domino / Munich