Als je iets kunt, dan moet je er wat mee. En dus gaat de falsetstem van Arthur Adam ook op zijn derde album Pulse lekker de hoogte in. Het lijkt Jeff Buckley wel. Sorry, maar dat is een naam waar je niet omheen kunt. Ondanks dat deze vergelijking onvermijdelijk is, gaat het nou weer te ver om hem als een kloon te zien. Adam heeft het hier wat kleiner gehouden en kiest als begeleiding voor piano en/of gitaar naast de ritmesectie die al naar gelang meer of minder wordt ingezet, zodat het nergens eenvormig dreigt te worden. Er is bovendien hier en daar ruimte voor een explosie (“The Chain Gang Blues”) en daar zou ik zelfs een vergelijking met Muse kunnen maken. Ook al met zo´n zanger die het hoog kan halen. Pulse is echter een album dat er zonder de vergelijkingen ook mag zijn. Het meeste speelde Adam zelf in. Om dan toch als een band te klinken, dat is knap. Wie Adam wel eens live heeft gezien, weet dat zijn stem je aan de grond nagelt. Luister eens naar “Madeline”, dat, mede door het ritme wel enigszins aan Moss doet denkend. Als je dan nog niet om bent, dan weet ik het ook niet meer. Of laat je onderdompelen in de emotie van de titelsong: kippenvel. Ga mee op de reis die “Skin” heet en Adam in al zijn facetten laat horen. Luister naar het rillingopwekkende duet met Julie Scott op “How Much Drama Can We Handle?”. De ster van Adam is rijzende, en dat is goed nieuws. Hij verdient het om op te mogen treden van de kleinste huiskamer tot het indrukwekkendste podium.
mij=The Music Whisperer / Eigen Beheer
4 reacties