Seventiesrock en stoner is wat je voor de kiezen krijgt bij Asylum On The Hill. Een soort kruisbestuiving tussen Karma To Burn, Celestial Season, 7Zuma7, Atomic Bitchwax en QOTSA. Helemaal niet gek als je weet dat de band bestaat uit (ex-)leden van Hermano, Supafuzz en Rosie Rose. Gitaarrock dus, met her en der wat Zappa- en Deep Purple-achtige trekjes. Productioneel helemaal tiptop in orde. Qua songs wat minder. Want hoewel Asylum On The Hill enkele energieke groeidiamantjes op deze cd heeft gezet, wordt de toon bepaald door songs die het ene oor in gaan en het andere oor uit. Dat zijn niet louter songs die blijven hangen en als favoriet de boeken halen. Het zijn ook niet die songs waar een publiek compleet van uit zijn dak gaat. Waarschijnlijk omdat ze een identiteit missen, een herkenbaarheid die bij luisteraars blijft hangen. Draai Asylum On The Hill maar eens op de radio en laat iemand zonder titel of bandnaam bij een platenzaak uitleggen dat hij Asylum On The Hill wil kopen. Waar begin je dan? Dat bandje met die hoes waarop een ram op een kinderfietsje met steunwieltjes staat afgebeeld? Zelfs daarbij helpt Danko Jones’ bijdrage op “Last Ride” niet.
mij=Suburban
4 reacties