In het algemeen kan ik het wel waarderen dat een band niet de makkelijkste weg kiest. Je kunt immers nog altijd compromissen sluiten. Het New Yorkse Ava Luna is zo’n gezelschap die het je niet makkelijk maakt. Electric Balloon is hun tweede schijf en die gaat alle kanten op. Dan weer moet ik aan Frank Zappa denken, dan weer aan The Talking Heads, maar op andere momenten lijkt er een heks ontsnapt te zijn die het woord wil. Dan weer lijkt er een funky orkest ingehuurd te zijn, dan weer een experimenteel gezelschap als Dirty Projectors en dan weer een soort van Jeff Buckley die je emotioneel bij de hand neemt. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar welke weg ze ook gaan, Ava Luna houdt je echter nooit lang bij de hand. Net als je het denkt te weten, kiezen ze weer een ander spoor wat je soms zelfs in één nummer meermaals een andere kant opstuurt. Dit maakt dat het een moeilijk geheel wordt dat ik dus aan de ene kant kan waarderen, maar waarvan ik nu al weet dat ik dit niet snel op zal zetten.
mij=Western Vinyl/Konkurrent