Ik moet maar direct bekennen: ik ga het Avishai Cohen Trio onrecht aandoen. Mijn excuses daarvoor; maar ik schuif de schuld helemaal op John Coltrane. Ik heb namelijk net het boek ‘Ascension’ uit, over de zoektocht van Coltrane naar God, over hoe hij dat probeerde te vinden via redelijk traditionele hardbop tot de meest intense freejazz. Natuurlijk ga je tijdens zo’n leestocht ook op zoek naar de bijbehorende soundtrack, dus afgelopen weekend heeft in huize Bas vrijwel alleen maar Coltrane geregend: Impressions, Crescent, Live at Birdland, My Favourite Things, Coltrane, Sun Ship, Interstellar Space. Nou, leuk voor je, zult u zeggen, en dat was het ook. Mooi ook, maar vooral intens en indrukwekkend. Kijk, het punt met Coltrane is dat je met hem de top hebt bereikt; het kan niet beter, het kan niet intenser, het kan niet gevoeliger, het kan niet confronterender. Er kan niets meer bij, zowel lichaam als geest hebben tijd en energie nodig om het te verwerken.
Heeft dit allemaal iets te maken met Avishai Cohen en zijn trio? Muzikaal weinig, hoewel het ook jazz is. Cohen is een Israëlische bassist en componist, en maakt met drummer Mark Guillana en de geweldige pianist Shai Maestro (die pas 21 blijkt te zijn) een prettige, lekker luisterbare en melodieuze vorm van jazz met een voorname rol voor compositie, vreemde maatsoorten en de piano van Shai Maestro. Dat laatste is terecht, echt een superieure pianist met een geweldig melodiegevoel. Alleen, het luistert allemaal wel erg makkelijk weg. Te makkelijk. Een trio met bas, drums en piano heeft over het algemeen ook een erg eenzijdig geluid, en dat is hier niet anders, hoezeer de bandleden hun best ook doen. Daarbij mis ik een blazer, en wil het nergens echt vlammen. Is het dan slecht? Of saai? Helemaal niet; Gently Disturbed is een heel fijn plaatje. Maar het is geen Coltrane, en het bevindt zich qua niveau ook niet in de buurt van Coltrane. Een verloren wedstrijd dus. Ik zei toch al dat ik Avishai en consorten onrecht zou aandoen.
mij=Razdaz / Rough Trade