Een concept-album over de bijslaap, het meisje voor de namiddag, de buitenvrouw. Elodie Frégé maakte het niet alleen, ze neemt ook de rol van dat karakter voor haar rekening. Nu schijnt het zo zijn, ik lees dat soort bladen namelijk ook niet altijd, dat Elodie hier haar affaire met Benjamin Biolay bezingt. De laatste is de plaatsvervanger van Serge Gainsbourg op aarde, een Franse zanger, liedjesschrijver, producer en acteur die naast een indrukwekkend eigen oeuvre ook heel wat kerfjes in zijn bedrand heeft staan. Het fijne weet ik er ook niet van, feit is wel dat Biolay het vorige (tweede) album van Frégé produceerde en nu in naam ontbreekt, maar zijn stempel is voelbaar. In de sensuele arrangementen vol dramatische pianoaanslagen, dikke baslijnen en zwaarmoedige strijkers, in de intieme manier van zuchtzingen, in de teksten. Elodie won ooit een Franse tv-talentenjacht, maakte een beetje flauwe debuutplaat maar werd onder leiding van Biolay omgetoverd tot een smachtende sirene. Haar hart lijkt gebroken, maar god, wat kan ze er mooi over zingen.
Elizabeth Maistre, kortweg Babet, is de uitgelaten anti-these van Elodie. De zangeres, violiste en pianiste verdient haar baguettes in de fenomenale rockgroep Dionysos maar mag nu voor de tweede keer haar zonnige solozijde laten zien. Nou ja, solo, ze krijgt vocale hulp van de gruizige held Arthur Higelin, van haar Dionysos-vrienden en van haar broer. De liedjes gaan over ruimtehondje Laika, over de liefde, over gekke dromen en over winkelen in London. Noem haar gerust een blije, niet-godsdienstige Tori Amos. De liedjes zijn ingekleurd met strijkers en piano natuurlijk en die heerlijke meisjesstem van Babet. Die Engelstalige uitstapjes hadden van mij niet gehoeven, dan wordt de verbeeldingskracht gelijk afgeplat.
mij=Universal & V2
2 reacties