Na zeven jaar pauze zijn de Backyard Babies weer terug. Toch een van de aanjagers van de Zweedse sleazescene. Smakelijke riffs, up-tempo en pret per strekkende meter waren we van ze gewend, dus de pauze viel niet mee. Four By Four wordt geen comebackalbum genoemd, maar er is wel wat veranderd. Waar je volgens mij bij sleaze meteen – en als eerste – hoort te denken aan Guns N’Roses, heb ik hier vooral associaties met Oasis en Cheap Trick. Oasis door de zang van Nicke Borg en Cheap Trick door de productie. Die is namelijk nogal braafjes. Sleaze moet vooral nog maar net in de hand gehouden energie uitstralen, en dat is precies wat er hier ontbreekt. Het begint nog aardig met “Th1rt3en Or Nothing”, maar het navolgende “I’m On My Way To Save Your Rock’n Roll” spreekt zichzelf volkomen tegen. Ballad “Bloody Tears” doet eerder aan REO Speedwagon met wat ruigere zang denken dan aan Guns N’Roses. Natuurlijk, een titel als “Never Finish Anythi” is lollig en het is een van de geducht doorstomende tracks, maar het hangt van de clichés aan elkaar. Aan het eind is er nog een oplevinkje met “Wasted Years” en het countryrockachtige begin van afsluiter “Walls”, dat uiteindelijk het prijsnummer blijkt. Het kan echter niet voorkomen dat je het grootste deel van het album het gevoel hebt dat de Backyard Babies beter kunnen – en vooral energieker. Sterker nog: dat hebben ze al verschillende keren bewezen. Dat zeven jaar pauze blijkbaar geen album vol goede songs oplevert valt al helemaal tegen. Misschien dat het materiaal live wel de benodigde energie meekrijgt, maar op Four By Four is dat helaas grotendeels mislukt.
mij=Gain/Sony