Bag Raiders – Bag Raiders

Laat ik eens met de minpunten beginnen. Dit is de debuutplaat van de Australische dj’s Chris Stracey en Jack Glass, vol met typische blije electropop waarmee je ook in de H&M doodgegooid wordt, en anders wel op MTV Brand New, op de hippere feestjes of achterin Vice Magazine als Marten niet de pretentie had om daar ook elke maand nog wat grappigs over hiphop- en rockplaten te roepen. En het verschijnt bij een platenlabel dat praktisch alléén maar van die shit uitbrengt. Kortom, je zou je kunnen afvragen waarom de Bag Raiders wél in mijn jaarlijst terechtgekomen zijn en Pacific, Yeasayer, Monarchy, The Presets, Midnight Juggernauts, Goldfish, Fujiya & Miyagi, Hot Chip, Freezepop, Seymour Bits, Mr Moustache, Performance, Goose, Breakbot, Aeroplane, Robyn, Hurts, Sia, Kylie Minogue, Shinichi Osawa, To My Boy, Knobsticker, Crystal Castles, Siriusmo, Midnight Magic, Kele, Welle Erdball, de Crystal Fighters, Scissor Sisters, Strange Talk en al die Kitsuné-bandjes niet. Welnu, het antwoord bevindt zich in buslijn 88, die mij het hele afgelopen jaar op en neer reed van station Ede-Wageningen naar mijn (vorige) werk in Wageningen. Op mijn mp3-speler bleken de Bag Raiders de perfecte snackhouse voor korte busritjes, en hun album verenigt daarin het meest consistent alle goede dingen van al dat soort artiesten. De piano van “Castles in the Air” doet me denken aan het fijne “Somebody Real” van Bit Machine uit 1994 (jeugdsentiment!), “Gone Away” knip ik zelfs onder het vriespunt nog met mijn vingers mee, “Way Back Home” is net zo’n fijne spacehit als de Midnight Juggernauts ze maken, “Not Over” is stiekem net zo’n knaller als Kele’s “Tenderoni” en “Golden Wings” kraakt nog funkiër dan Simian Mobile Disco het ooit bedacht heeft. Check dat! Het is heerlijk onbezorgd en makkelijk. Laten we stiekem hopen dat ze nooit een tweede album hoeven te maken.

mij=Modular