Als het twee jaar duurt voordat een band na het opnemen van enkele tracks zijn cd uitbrengt, mag het dan ook een jaartje duren voor er een stukkie volgt van die cd? Nee, natuurlijk mag dat niet, maar toch is het gebeurd. In oktober vorig jaar verscheen de EP Neon City van Barbarella en aangezien het nog wel tot volgend jaar duurt voor er een full length in de schappen ligt, geven we deze EP lekker nog wat aandacht. Gewoon omdat het kan. En omdat het moet. Want Nederland mag best weten dat deze Nijmegenaren lekkere vette rock produceren. Voor de volledigheid noemen ze Deep Purple, Black Sabbath en Uriah Heep als hun grootste invloeden, maar het is gewoon dikke stoner die ze produceren met een lichte hardrock gloed. Ze missen nog net dat glimmende hitgevoelige tintje dat Queens Of The Stone Age bijvoorbeeld hebben, maar eigenlijk is dat wel fijn. Melodieus zijn de tracks overigens zeker wel. Maar het draait bij Barbarella vooral om de moddervette riffs en jankende licks van Remco Verweij en Jody Peters en de zompige bass van Joost Reijners. Drummer Peter Onstein steekt er dan misschien een beetje kaal bij af, hij zorgt er wel voor dat de boel goed bij elkaar gehouden wordt. Het zou zo maar kunnen dat hun aanstaande cd het straks in het buitenland ook goed gaat doen, want Freebird Records vond hun oorspronkelijk in eigen beheer opgenomen EP al zo goed dat ze ’em in de VS en Duitsland ook al uitbrachten. Ik kan ze geen ongelijk geven.
Als er niet zoveel metalcore-bandjes waren dan zou ik bijna zeggen dat ik mijn hoed op zou eten als hetzelfde binnenkort niet gaat gebeuren met Kudra Mata. De metalcore die deze vier Tukkers laten horen op EP Legacy Of Persistence beukt namelijk ongenadig hard en strak je speakers uit en kan zich met gemak meten met ‘de groten’. Dat de EP staat als een huis komt naast de vette muziek natuurlijk ook door de niet misselijke namen die de band ingezet heeft. Voor de mix haalden ze Micheil Toenink (Sick Of It All) in huis en het masteren werd gedaan door Göran Finnberg die eerder In Flames en Arch Enemy van een straf eindgeluid voorzag. Vooral de diepe brul van Karel Lenferink komt zo echt als een bulldozer over je heen gewalst, terwijl zijn ‘zang’ als een gierende cirkelzaag probeert beton te zagen in plaats van hout. De andere ‘ster’ in de band is Tijmen Hobbel. Zijn gitaarpartijen zijn geweldig. Hoe hij afwisselend zompig lomp en messcherp en razendsnel is, maar toch constant raak blijft, is razend knap. De basissnelheid van de zes tracks zal de argeloze luisteraar absoluut boven de pet gaan, maar wie zijn metalcore messcherp wil wordt hier op zijn wenken bediend.
mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer