Er zijn van die albums waar het woordje sympathiek voor gereserveerd is. Ze zijn niet hemelbestormend, klinken niet ultra-hip, zijn niet van voor tot achter met sensationele tracks vol geplempt, maar ruiken naar vakmanschap en degelijkheid. De nieuwe cd van Bart de Win is er zo eentje. Met een stem als die van De Win zul je geen Voice of Holland winnen, maar je zult je publiek er ook niet mee decimeren tot een miniem plukje fijnproevers. De nieuwste geluiden hoef je niet te verwachten op Little World en de belangrijkste liedjesschrijver van zijn generatie zal De Win ook nooit genoemd worden. Dankzij de kwaliteiten van de muzikanten en het spelplezier dat Bart de Win laat horen als pianist en zanger zul je je ook nooit bekocht kunnen voelen. Country, jazz, westcoast-pop en vooral een prettig, eenvoudig en ongestoord liefdesleven, daar gaat het om op deze plaat. Zijn vorige heette The Simple Life en zo had ook Little World kunnen heten. Na twee platen met dergelijke verwante titels heb ik zo’n donkerbruin vermoeden dat voor Bart de Win het ideale leven zich afspeelt in een klein huisje op het platteland, waar onthaasting geen modewoord is en de kroeg de zaterdagavond bepaalt. En verdomd als het niet waar is, luisterend naar deze plaat zou ik er ook bijna naar gaan verlangen. Vooral die kroeg, waar die pianist die lekkere liedjes speelt.
mij=Munich
4 reacties