Bat For Lashes / Marissa Nadler

Soms verbaas ik me nog wel eens over de goede smaak bij 3FM. Ik vond het verwonderlijk dat “Daniel“, de nieuwe single van Bat For Lashes veelvuldig langskwam de afgelopen weken. Ik vond “Daniel” met zijn eighties synths en zuchtzang (kruising tussen Fleetwood Mac en Kate Bush) nu niet gelijk een 3FM-nummer. Het deed me deugd. Het zou me ook niet verbazen als we dit nummer ooit eens in een remix van een top-dj terug gaan horen en dat het een nog grotere hit (kaliber Delirium ft Sarah McLachlan in de Ti�sto-mix) wordt dan het nu al is. Het is wel een beetje een vreemde eend in de bijt, deze single. Alhoewel, “Two Planets” met zijn op gewone troms gespeelde tribalachtige ritme er ook wat van kan. En zo laten eigenlijk alle nummers op Bats’ nieuwe cd Two Suns je steeds weer nieuwe verrassende geluiden horen. Zoals het pastorale “Piece of Mind” waarop Nathasha Khan wordt begeleid door een gospelkoor. Ze krijgt ook hulp van enkele bekende andere artiesten zoals Yeasayer en Ben Christophers (die net als Charlotte Hatherley ook deel uit maakt van haar begeleidingsband). Maar de bijzonderste samenwerking is toch wel het afsluitende “The Big Sleep” waarop Khan een afstandelijke dans uitvoert met haar idool Scott Walker. De vrijheid van denken maakt de plaat wel een doolhof voor de luisteraar, maar gelukkig is er altijd de zalvende stem van Khan die je bij de hand neemt en je de weg wijst.
De stem van Marissa Nadler is er ook een die je goed de weg kan wijzen zo dat nodig was. Maar haar nieuwe cd Little Hells is veel minder een doolhof dan Two Suns. Haar plaat begint met “Heartpaper Lover” wel met een soort van evenknie van “Daniel”, maar is al veel toegankelijker. Wel geinig is om de evolutie in haar geluid te horen als je haar cd’s van de afgelopen jaren achter elkaar draait. Het geluid wordt steeds voller en poppier, maar ook meer divers. Het zou wel eens hele wisselende kritieken op kunnen leveren. Ik denk dat haar fans ook bij elke cd weer aan moet wennen, maar vind zelf dat ze hierdoor wel beter klinkt dan op bijvoorbeeld Ballads Of Living And Dying. Het geluid van die plaat ligt mijlenver af van bijvoorbeeld het met percussie doordrenkte spooky “Mary Come Alive”. Maar door haar kenmerkende stem blijft het toch heel erg des Nadler‘s. Het is overigens niet zo dat Nadler de kale akoestische liedjes helemaal achter zich gelaten heeft. Het sobere “Ghosts and Lovers” laat haar ook schitteren als ze alleen begeleid wordt door akoestische gitaar en een spookachtige elektrische. Ook het twangy, maar het simpele “Rosary” met zijn hele fijne achtergrondkoortjes en het vreemd huppelende pianootje in “The Hole Is Wide” met zijn naijlstemmen geeft een mens een weldadig gevoel. Een vrouw die eigenlijk net zoveel aandacht zou verdienen als Bat For Lashes nu krijgt..

mij=Parlophone / EMI & Kemado / Munich