Baxter Dury is een beetje een beteuterde jongen. Dit is het tweede album van de zoon van (al weet ik niet van wie, want ik ben nog best jong) en er hangt nogal een bedrukte sfeer overheen. Ik heb zelf nooit zo gesnapt waar het fenomeen mistroostige muziek haar bestaansrecht aan ontleent. Enerzijds snap ik niet waarom sommige artiesten hun ongeneeslijke teleurstelling in het leven openbaar maken en zo het zomerse humeur van nietsvermoedende luisteraars onderuit halen. Anderzijds snap ik niet dat er een markt voor dit soort bedremmelde liedjes is, want die luisteraars zijn dus helemaal niet zo nietsvermoedend als ik hiervoor beweerde. Het openingsnummer van Floorshow heet “Francesca’s Party”, een titel waarvan je zou gaan vermoeden dat het bijbehorende liedje op zijn minst een geluidsregistratie van onophoudelijk lachende mensen en af en toe een vallend bierglas bevat. Maar wat blijkt nu: Francesca kan niet goed zulke feestjes geven. Het is een neerslachtig liedje met een diepe bas, waarop Baxter tegen het einde “No matter how hard you try, you fall from grace” blijft herhalen. De confetti blijft uit, zul je begrijpen. Gedurende de hele plaat is Baxter tweestemmig, maar beide Baxters klinken overal even monotoon, wat samen met de murmelende aard van hun stemmen prima werkt voor de lusteloze sfeer van Floorshow. Dus als je daarvan houdt. Overigens doet de manier waarop de stemmen van Baxter af en toe lijken te verdrinken in de stroop van gitaargalmen me af en toe aan My Bloody Valentine denken. Een beteuterde versie ervan, althans.
mij=Rough Trade / Konkurrent