Hip als we zijn, zijn we nu eens niet fashionably late, dus arriveren we ruim op tijd om bij de aftrap van het festival aanwezig te zijn. Hanne Hukkelberg is de eerste stop en daar kunnen we rustig beginnen. Het thema van deze editie van Bazar Curieux lijkt ‘Changez!’ want in de meeste gevallen liggen er meer instrumenten en andere apparatuur op het podium dan door de bandleden op één moment bespeeld kunnen worden.
Op een paar acts na, waar slechts één instrument of computer de artiest moet begeleiden. Ook zullen we een paar knappe staaltjes multitasking voorbij zien komen, waar een artiest op hetzelfde moment meer dan één instrument bespeelt. Dat moet dan wel haast een vrouw zijn, en dat is niet altijd het geval, maar het aantal vrouwen op Bazar Curieux trekt de aandacht. Als ik zo eens nadenk, is Syd Matters de enige band die ik heb gezien, waar geen vrouw in speelde.
mij=Door jnnk, Stonehead en George; Foto's George
De Noorse Hanne Hukkelberg doet het met een oude fiets, drie andere bandleden en een breed scala aan instrumenten, waarbij het meest opvallende is dat er geen percussionist aanwezig is. Wel een zingend, fluitend, saxofoon en klokkenspel spelend meisje en een lachende, genietende, banjo, accordeon en toetsenspelende man. Ook is er nog een basgitarist, maar die verdwijnt een beetje achter de witte jurk van Hanne zelf. Dat de band haar naam draagt vind ik opvallend, want de rollen van de drie bandleden zijn minstens zo belangrijk als de tere, zoetgevooisde stem van Hanne zelf. Bij 'Break my body', de cover van de Pixies, lijkt het publiek enthousiaster te worden. Dat is het lot van onbekende bands: speel een cover en de mensen waarderen het. Hannes optreden is mooi, maar niet meer dan dat. Als ze dan ook nog eens – serieus! – begint over het laagland dat Nederland is en dat ze zich afvraagt waar wij naartoe moeten als het regent – Wij klimmen op een berg! Maar die hebben jullie niet! – besluit ik even bij Syd Matters te gaan kijken. Zo veel naïviteit kan ik niet hebben.
Syd Matters: vijf jongens die eruit zien alsof ze uit Frankrijk komen en dat doen ze ook. Een dikke, vette pluim voor de drummer, want die is het allerbeste. De podiumpresentatie van de wat stuntelige jongens is niet echt wat je noemt een retestrakke performance, maar god, wat laten ze ons mooie liedjes horen. Lange nummers, die toewerken na een hoogtepunt, waarin weer de drummer een hoofdrol speelt, om daarna het geluid weer op te laten lossen in een gevoelig einde. Het geroezemoes van de mensen verstomt of wordt simpelweg overstemd. Een diepe sixties-stem, die klinkt als Donovan, zo zegt mijn buurman, en gitaren, toetsen en die verdomd goede drummer. Pop met sympho-invloeden, voornamelijk door de dwarsfluit die eraan te pas komt in het laatste nummer.
Tijd voor iets rauwers. En rauwer zijn ze, de jongetjes en het meisje zijn, van Envelopes. Ik verveel me een beetje. De liedjes hebben soms potentie en toveren zo nu en dan een glimlach op mijn gezicht – soms ook van de knulligheid, sorry lieve jongens en meisje! -, maar ze moeten nog veel leren. Ze zijn ook nog zo klein! Ik wil wel eens of en hoe ze kunnen groeien. Nu kan ik geen ander bijvoeglijk naamwoord verzinnen dan sympathiek en dat is eigenlijk nooit goed.[jnnk]
The Shortwave Set heeft een aardige podiumpresentatie: rechts naast de band staat een sampler, versierd met een grote grammofoonhoorn, waarmee de ingetogen maar bevreemdende popliedjes af en toe van speelsheid voorzien worden. De band is goed, maar nogal tam; langzaam dampt de saaiheid er wat vanaf en word je weggeblazen door een prachtig, bijna anthemisch nummer dat al het slot blijkt te zijn. Toch was het mooi genoeg om me nieuwsgierig naar het album te maken.
Door de te korte set van Shortwave Set (ja, echt) is Lederhosen Lucil de enige act tussen 22:30 en 23:00. Daardoor loopt de kelder bomvol en past de beveiliging een 1 in, 1 uit-beleid toe. En ja, Lederhosen Lucil is net zo fout als de naam doet bevroeden: de band bestaat uit een puntmuts, twee dikke blonde vlechten en een nep-Duits karikatuurmeisje daar dan onder, want eigenlijk is ze Canadees. Ohja, en vergeet haar keyboard ook niet, want alleen de 'zang' is live. Nee, muzikaal gaat dit he-le-maal nergens over. Maar hilarische tijdvulling is het wel. Lucil draagt een nummer op aan de Pet Shop Boys, nodigt een bezoeker uit om iets te zingen en die krijgt de hele zaal mee met Grauzone's “Eisbar”. Maar ja, dat kende Lucil weer niet…
De grootste naam van de avond is het zestal The Go! Team, dat aantreedt in de grote zaal met twee drumstellen, zangeres Ninja die bijna ontploft van enthousiasme en een behoorlijke hoeveelheid hits. “Panther Dash”, “The Power Is On”, de setlist is een reeks van overvolle, musical-achtige, enorm catchy nummers, waarin allerlei onwaarschijnlijke instrumenten de hoofdrol hebben. Sommige zijn dan ook niet live, maar dat deert niet: de vonk komt over, de zaal danst en zwaait tot achterop het balkon. Lastig voor de geluidstechnici is het wel: in opener “Panther Dash” staan de gitaren nog te luid en in “Get It Together” blijkt de mooie groene blokfluit nauwelijks te horen. Maar ach. We krijgen ook nieuw songmateriaal: The Go! Team speelt “een nummer van de nieuwe versie van Thunder Lighting Strike”, dat inderdaad perfect op de plaat past, maar ook een lekker, volledig nieuw nummer dat minutenlang steeds meer spanning opbouwt en dan pardoes ophoudt. Al met al is het een prima feestje. Dit was echt leuk; hopelijk keert The Go! Team nog vaak terug in Nederland.[SH]
Dat The Go! Team met leuke muziek, maar vooral met “Put your hands in the air”, “Everybody in the house say 'yeah yeah'” en meer van dat soort ongein, de zaal meekrijgt, daar ben ik gevoelig voor, maar voor mij is het moment daar om in de kelder vooraan bij het podium te gaan staan wachten op het begin van The Chap. Dit optreden is briljant. Het briljantste in tijden. Als het goede van de cd in het kwadraat! Met heel veel uitroeptekens!!! Opvallend is dat het meisje de instellingen van haar keyboard en mengpaneeltje in een boekje op moet zoeken, maar dat is niet aan de muziek te horen. Sterker nog, het zou mij niets verbazen als de Duitser, de Griek, het meisje en de drummer – mooie boektitel trouwens! – het zelf ook enorm naar hun zin hadden. Ging het publiek bij The Go! Team eindelijk los, hier lijkt het publiek zich bewust van een bijzonder optreden. Er wordt gedanst, gefloten en hard geklapt. What's going on here? Dat idee. Misschien dat Martha Wainwright ook een toegift heeft gegeven, maar The Chap is in elk geval de eerste band die teruggeroepen wordt. En het mag! Daarna loopt het storm bij de plaatverkoop. Het zou me niets verbazen deze band de komende tijd nog eens terug te zien in Nederland. En dit is een tip![jnnk]
Natuurlijk ben ik te vroeg bij Martha. Míjn Martha. Ik wil geen minuut missen van de vrouw die mijn huis al wekenlang vult met haar hese stem. Ze is nog aan het soundchecken, iets dat best lastig is in een volle zaal. Want ik was niet de enige die vroeg wilde zijn. Wacht eens even, zo bedenk ik me. Misschien denken ze allemaal wel dat ze mijn Martha is, bedenk ik me. En richt een vuile blik op de jongen die naast me zit. Helaas is hij niet onder de indruk en blijft hij gewoon zitten waar hij zit. Dan staat ze opeens voor me en vergeet ik die kneus naast me. Een uur lang zingt ze haar liedjes. De rillingen lopen over mijn rug als ze met haar verstilde liedjes fluisterend de zaal tot een zwijgen brengt. Onkuise gedachten kruipen in mijn hoofd als ze uithaalt en haar begeleider gepassioneerd de toetsen beroert. Dan is het opeensafgelopen, of nee, toch niet helemaal. Want onderweg naar buiten steel ik haar setlist. Zodat ik nu thuis ook mijn eigen stukje Martha heb. Ha! [George]
Tegen enen begint Jackson And His Computer Band, een nieuw fenomeen uit Parijs, in de theaterzaal aan zijn tweede live-optreden ooit. Eerder op de avond vertrouwt hij me toe dat hij nogal nerveus is, en bang om mensen teleur te stellen: omdat de tracks van zijn album te moeilijk zijn voor de dansvloer, heeft hij daags tevoren een heel andere set met het programma Ableton Live op zijn PowerBook voorbereid, waar hij eigenlijk niet helemaal tevreden over is. En dus zijn er in de theaterzaal maar een handvol samples van het sensationele Smash te horen, maar houdt Jackson wel de zaal vol en belangrijker – krijgt hij zeker de helft aan het dansen. Tegen het einde van de set laat hij de vierkwartsmaat los en wordt het muzikaal pas echt spannend. Het optreden was vast niet ieders kopje thee, maar niettemin absoluut gedurfd en veelbelovend, en juist Bazar Curieux heeft het perfecte publiek voor deze artiest.[SH]
Na The Chap, het missen van Martha en flarden van die gekke Jackson ben ik eigenlijk wel klaar, al ben ik benieuwd naar Freeform Five, live dan. Het wachten daarop duurt wat lang en ik probeer me te vermaken bij Arsenal. Dat lukt niet, hoewel het de rest van de zaal wel lukt. Ik vind het een vreemd bandje, dat zeker muziek kan maken, maar het voor mij absoluut niet doet. Ik ben vooral verbaasd dat het het voor zo veel mensen wel doet. En ik druip af, redetwistend met mezelf of ik nu gek ben of de rest van de wereld. Wachten wil ik dan ook niet meer, omdat me nog een lange autorit wacht. In het café, waar we allemaal weer bij elkaar komen, is de stemming prima en loop je zomaar een boel muzikanten tegen het lijf. Dat is de charme van een groots festival met kleine namen. De verwondering is niet alleen bij publiek aanwezig, maar ook bij de artiesten zelf. En dat is leuk. Toch, op een paar uitzonderingen na, is gisteren het kleine broertje, of zusje, daar wil ik vanaf zijn, helaas ook echt het kleine broertje gebleken. Maar er hoeft maar een ontdekking van de grootte van The Chap bij te zitten en de avond is goed. De avond was goed.[jnnk]
De podiumpresentatie van Syd Matters was juist geweldig! Het was echt ontzettend grappig om naar ze te kijken, juist omdat ze een beetje slungelachtig zijn.