Mijn lieve oude hi-fi-versterker van zo´n twintig jaar oud heeft het begeven. Zomaar van de een op de andere dag. Het nieuwerwetse ding dat momenteel haar taken tijdelijk waarneemt doet zijn best, maar het leven lijkt sindsdien veranderd. Ook het leven van het uit Norwich afkomstige Bearsuit veranderde drastisch na het opstappen van een aantal leden. De synthesizer mocht een stempel op het geluid gaan drukken en de band schoof qua liedjes op richting de postpunkfunk, waar ik meestal niet vies van ben. Dit had in een kwalitatieve goede mix met uiteraard goede liedjes positief uit kunnen pakken, maar de stemmen van de twee ´zangereressen´ Lisa Horton en Charlene Katuwawala zijn in bijvoorbeeld ″Please Don´t Take Him Back″ zo over de top dat het gekir af en toe lijkt alsof ze ter plekke worden genomen. In een wat rustige variant gaat het dan veel meer richting The Ting Things, maar dan met een lekker rauw geluid. Dat de zangpartij van Joe Naylor – ook geen uitzonderlijk talent – veel te ver naar voren in het geluid gezet is, is niet verstandig. Moest File Under Jnnk nog in positieve zin om voorganger Oh:io lachen, The Phantom Forest is veel te geforceerd. Alsof ze wat te bewijzen hebben of per se door willen breken. Daar kan ik dus niet vrolijk van worden. Vooral niet omdat het songmateriaal niet het grootste euvel is. Op een liedje als ″Ghost Of The Black Hole″ dat ingetogen wordt gebracht, laat Bearsuit horen dat er ook in hun nieuwe wereld genoeg kansen liggen.
mij=Fortuna Pop! / Munich
4 reacties