Het was in de trein op een avond terug naar huis een paar zomers terug, dat ik ging begrijpen waarom Bebel Gilberto zo lekker is. Het was bloedje heet geweest die dag en in Paradiso knalde mijn kop zo ongeveer uit elkaar van de hoofdpijn veroorzaakt door de warmte. In de trein was het zomernachtkoel door de openstaande ramen in combinatie met de snelheid van de trein. De frisse bries stopte snel het bonken in mijn hoofd. In de diskman maakte een cdr vol mp3s van acts die ik nog eens wilde beluisteren toeren in random mode. Hierop stond ook Bebel Gilberto’s Tanto Tempo. Ergens bij Hilversum kwam een nummer van dat album voorbij en de trein leek het spontaan op zijn heupen te krijgen door haar zachtzwoele stem en verkwikkende mix van bossanova met elektronica. Het kwartje viel, ik was verkocht, en een cd was snel gekocht. Zo ging dat ook met het titelloze album van vorig jaar. Ik kwam er achter dat er ook een remix-ding was van Tanto Tempo, maar die negeerde ik omdat remixen mij meestal boeien. Maar nu ik Remixed gehoord heb, waarop o.a. The Thievery Corporation en Grant Nelson de tracks van dat titelloze ding van een nieuw jasje aantrekken, moet ik bekennen dat ik waarschijnlijk te voorbarig was met het rechts laten liggen. Deze bewerkingen zijn namelijk zo fraai – soms bijna fraaier dan het origineel – dat ik de komende week eens ga controleren of dat ook geldt voor die eerste remix-ding.
mij=Crammed / Coast To Coast