Toen Beck gepresenteerd werd als het nieuwste wonderkind, werd er bij vermeld dat hij honderden liedjes op de plank had liggen, in alle mogelijke genres. Zijn platen zou hij afwisselend bij major Geffen uitbrengen en bij kleine maatschappijtjes naar zijn keuze. Dat gebeurde dan ook keurig. Tussen zijn grote releases – Mellow Gold, Mutations, Odelay, Midnite Vultures en Sea Change – bracht hij via K-records One Foot in the Grave uit, bij Flipside Sterepathetic Soulmanure en op Fingerpaint A Western Harvest Field by Moonlight. Tussen Sea Change en het nu verschenen Guero zat geen nieuwe One Foot in the Grave, maar wel een periode van bijna drie jaar. Wat betekent dat Guero een ‘grote’ CD is en dat klopt. Qua geluid, arrangementen en songstructuren lijkt Guero misschien nog wel het meest op Odelay en dat is niet alleen omdat de Dust Brothers de productie weer deden. We komen dezelfde soort Zuid-Amerikaanse ritmes (“Missing”), country (“Farewell Ride”; een track die nog het meest in de buurt komt van One Foot in the Grave) en tof gitaarwerk (“E-store”) tegen. Dat Guero geen vervolg op Odelay is komt door de sfeer die over de tracks hangt. Was Odelay een zoektocht naar alle moois in de wereld, op Guero klinkt het soms bijna als een ‘been there, done that’. Iets meer van de rauwe klein-label platen ertussen gestopt (a la “Farewell Ride”) en we hadden een nieuw meesterwerk. Nu is het een grootse plaat, maar blijft Odelay zijn grootste majorrelease en houdt One Foot in the Grave de trofee van grootste Beck-plaat all-over.
mij=Geffen / Univeral
Guero [spreek het uit als huero] is idd een plaat van ‘been there,done that’.De tracks klinken allemaal heel ”beckiaans” en vertrouwd.
One foot in the grave is sowieso één van Beck´s beste releases die hij ooit uitbracht.Elke keer als ik de cd opzet,krijg ik het echte akoestische ‘2-meter-sessie’-gevoel.In één woord:GOUD!!