Een ep van nog geen veertig minuten verdelen over twee schijven, is dat geen milieuvervuiling? Zach Condon heeft er een acceptabele reden voor. Hij komt gewaagd uit de hoek en trekt zijn invloeden uit elkaar. March of the Zapotec is gevuld met hoempapa en Holland met synthpop. Helaas, lef pakt niet altijd goed uit, want vooral op eerstgenoemde gaat hij onderuit. Hij is géén Goran Bregović, zijn grote voorbeeld, die de beroemde soundtrack van Underground schreef. Erger, zijn arrangeerkunsten schieten ook tekort vergeleken met meer poppy “concurrenten” als Andrew Bird of Sufjan Stevens. De hier aanwezige blaasmuziek is alleen interessant als hij toch maar weer een zanglijn en beat toevoegt. Wel geslaagd is de kleine knik naar Burt Bacharach in “On A Bayonet”. Hoor het koper schetteren! Hoewel de tweede ep minder origineel is, is ie tegelijk ook veel beter. Op dit jeugdwerk heeft Condon wat synthesizers in zijn laptop geladen en er enkele schetsjes mee gemaakt. Ze vormen een prachtig contrast met z’n zalvende stem. We spotten wederom een klein eerbetoon, als de toetsen in “Venice” op de Boards of Canada-toer gaan. Daar keren ook de blazers terug, wat perfect werkt. Ik vind dat tekenend. Beirut’s muziek gaat om de combinatie van elementen, die afzonderlijk misschien weinig voorstellen, maar samen des te meer. Denk ook aan de bekende anekdote dat Condon een mandoline kocht en er twee (!) akkoorden op leerde, om er vervolgens een liedje rond te bouwen. “The Concubine” is om voorgaande reden verreweg het beste liedje van de dubbel-ep. Hier zijn accordeon, blazers, synths én een lollige speelgoedpiano aanwezig. De stoffig slepende beat maakt ‘t helemaal af. Hij kan het echt wel! “No Dice” eindigt dan in stijl: op dubieuze wijze. Mijn Beirut-minnende huisgenote veerde op. ‘Dit ken ik!’. Een half uur later bleek het een cheesy dance-bewerking van “Sunday Smile”, een liedje uit zijn vorige album.
mij=Pompeii / Forte / Konkurrent