Beirut – The Rip Tide

Jaren geleden maakte ik samen met een paar andere muziekliefhebbers elke week een radioprogramma op het lokale station van Groningen. We lieten veel nieuwe muziek horen en dan wilde het nog wel eens voorkomen dat op de valreep de playlist nog een gaatje bevatte. Snel pakte je dan een nieuwe plaat, maar ja: welk nummer? Een collega leerde mij dat het eerste of tweede liedje vaak geschikt is als radiomateriaal; artiesten denken daar blijkbaar over na. Sindsdien ben ik er op blijven letten en het klopt wonderwel. Zeker bij The Rip Tide van Beirut. Opener “A Candle’s Fire” is erg fijn, maar blijft heel erg kort in je hoofd hangen, want direct daarna volgt namelijk het prijsnummer van deze plaat: “Santa Fe” (de woonplaats van Zach Condon, de spil van Beirut). Afwijkend van de norm is trouwens het feit dat het afsluitende “Port Of Call” ook euforiehormonen losweekt. Overigens is dit mijn eerste kennismaking met het werk van Beirut. Dat maakt mij bijkans tot een aberratie, maar het geeft me ook de gelegenheid om volledig onbevooroordeeld deze schijf te recenseren. Het veelvuldige gebruik van blazers maakt deze slechts 33 minuten durende plaat tot een vrolijk muzikaal reisje. Condon haalt veel invloeden uit de Balkan en daarmee zijn er zeker raakvlakken met A Hawk And A Hacksaw. “Goshen” tapt dan weer uit een Jiddisch vaatje en in het enige solonummer “The Peacock” zijn er Phil Ochs invloeden te ontwaren. Beirut wordt vaak in een adem genoemd met Bon Iver. Begrijpelijk, maar wat mij betreft wint meneer Condon het glansrijk van meneer Vernon.

mij=Pompeii / Konkurrent