Single Lock
De social media schreeuwen paniekerig over de extreme kou die ons ineens overkomt. Er wordt zelfs al onheilspellend gesproken over de Siberische beer. Zoals altijd valt het allemaal reuze mee. Ja, op het moment dat ik dit schrijf vriest het buiten en er ligt zelfs sneeuw, maar wat wil je, het is winter. Je kunt ook binnen bij de warme kachel blijven. Wanneer je dan Tuscumbia, het tweede album van Belle Adair opzet, garandeer ik je dat het koufront in één klap verslagen is. Belle Adair, genoemd naar een gezonken schip uit de roman “The Winter Of Our Discontent” van John Steinbeck, komt uit Florence in Alabama. En dat is weer vlakbij het befaamde Muscle Shoals. Het is geen toeval dat de vier bandleden van Belle Adair jarenlang ervaring als sessiemuzikant opdeden in de al even befaamde studio’s aldaar en als begeleiders van onder anderen Donnie Fritts, John Paul White (The Civil Wars) en Dylan LeBlanc. Nu was het echter weer tijd voor hun eigen bandje en onder leiding van producer Tom Schick (Wilco, Real Estate) namen ze Tuscumbia op. En wat een verslavend album is dat zeg. Het doet door de jingle jangle gitaar hier en daar denken aan The Byrds en het stemgeluid van zanger Matt Green heeft in de verte wat weg van George Harrisson. Een flinke sixtiessaus dus, maar gemixt met prachtig meanderende melodieën. Of, anders gezegd, Belle Adair mixt de historie van Muscle Shoals met de melodieën van bands als The Shins van nu. Het geheel is kraakhelder geproduceerd en voelt als, afhankelijk van welk seizoen je er naar luistert, een warme deken, een lichte lentebries of een zwoele zomerwind.
File: Belle Adair – Tuscumbia
File Under: Verwarmend
File Facebook: [Belle Adair op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Belle Adair]