Het is nauwelijks voor te stellen dat Ben Caplan pas 25 jaar is, afgaande op zijn foto en muziek. De ruig bebaarde Caplan ziet er minstens 20 jaar ouder uit en maakt muziek die je niet van een jonge vent zou verwachten. De Canadees en zijn band, The Casual Smokers, maken een mix van Tom Waits-achtige rootsmuziek, inclusief donkerbruine en rokerige stem, en jazzachtige klezmer- en zigeunermuziek. Een aparte combinatie die het desondanks prima doet en dat komt mede door de gedrevenheid waarmee het gebracht wordt. “Conduit”, “Bang And Break The Drum” en “Stranger” zijn broeierige stampers waarin Caplan gromt en schreeuwt en The Casual Smokers de meest uiteenlopende instrumenten, van klarinet tot banjo, uit de kast hebben getrokken om zoveel mogelijk kabaal te kunnen maken. Kabaal in de goede zin van het woord want ondraaglijk wordt het nergens, het klinkt zelfs erg lekker. Ondanks al dat muzikale geweld klinkt Ben Caplan naar mijn mening nog beter in de wat rustigere songs. In “Drift Apart”, het murder-ballad-achtige “Down To The River” en “Leave Me Longing” laat hij horen dat hij ook mooi kan zingen. Caplan sleept je op In the Time of the Great Remembering door allerlei stijlen en bijbehorende emoties heen, wat de plaat onderscheidt van het gros van andere rootsplaten. Op cd al een hele belevenis, live volgens mij een sensatie.
mij=Cool Buzz / Sonic
4 reacties