Toen de naam van mij mijn eerstgeborene uitlekte kreeg ik van een kenner van mijn muziekcollectie gelijk een mailtje: “Gefeliciteerd! Het wordt vast een muzikaal mannetje, want je hebt hem vast vernoemd naar al die muzikale helden van je die ook Ben heten. Wat een aap ben je toch ook.” En verdomd hij had een punt. Het was niet zo overigens, die naam kreeg hij van de man die mij biljarten bij bracht, maar ik heb inderdaad toch wel een boel Ben’s in de cd-kast staan. Ik noem een Ben Kweller, Lee, Folds én Ben Christophers. Zijn debuutplaat My Beautiful Demon alleen al zou een goede reden zijn geweest om je kind naar hem te vernoemen. Wat een prachtplaat was dat. Helaas kwam daarna Spoonface. Tweede albums zijn vaak moeilijk, bij Christophers liep het wel heel erg in de soep. Ik was Christophers dan ook bijna vergeten, maar draaide My Beautiful Demon nog wel vaak. Ben was ons niet vergeten en brengt ons goed nieuws: Hij revancheert zich met The Spaces In Between genadeloos! In eerste instantie geeft deze derde plaat niet gelijk al zijn schoonheden prijs, maar per draaibeurt komen er meer en meer lichtpuntjes totdat de kracht van deze lichtjes je op het laatst bijna pijn gaat doen aan je ogen. Ben kijkt je dan misschien wat hulpeloos en onzeker toe vanaf de hoes, een glimlach was toch wel op zijn plaats geweest. Maar misschien wil hij liever dat je het zelf allemaal ontdekt, ik weet het niet. Dan zou u bovenstaande dus weer snel moeten vergeten, net als zijn tweede plaat en zelf gaan luisteren.
File: Ben Christophers – The Spaces In Between
File Under: Ben er helemaal weg van