Ik ben best een liefhebber van instrumentale akoestische gitaarmuziek. Gewoon een man of vrouw met gitaar zonder verdere poespas. Het probleem is echter dat ik er wel een bepaalde innerlijke rust voor moet hebben om er van te kunnen genieten. Helemaal als een snarendanser wat meer van me vraagt en daarboven op ook nog eens stalen snaren bespeelt. Dat had ik dus met Ben Reynolds. Toen ik een paar weken geleden een paar keer zijn cd Two Wings draaide, kon deze cd me totaal niet boeien. Ik verdwaalde in zijn vernuftige spel en irriteerde me zelfs. Bijvoorbeeld aan de ‘oosters’ klinkende tweede laag in “Gravity Never Wins”. Het werkte me op de zenuwen staat op het briefje met aantekeningen dat ik na afloop in het hoesje schoof. Maar nu ik de boel zelf weer wat beter op een rij lijk te hebben en Two Wings weer draai, heb ik totaal geen last van irritatie. Sterker nog, ik geniet nu van de repeterende patronen in het nummer en de manier waarop Reynolds de hoge en late noten om elkaar heen laat dansen. Of wanneer hij in “Revolution” zijn snaren op een manier behandeld waar ze niet voor bedoeld zijn. Voor idyllisch kampvuurgetokkel moet je duidelijk niet bij Reynolds aankloppen. Daarvoor zitten zijn roots veel te diep geworteld in de Britse psych/drone scène waar hij al jaren een graag geziene gast is.
Met Reynolds’ labelgenoten My Education had ik vanaf de eerste luisterbeurt veel minder moeite. Hun post-rock is net als Reynolds’ album compleet instrumentaal, en de zang heb ik geen moment gemist. De acht tracks op Bad Vibrations hebben ook helemaal geen plek voor zang. De instrumenten zelf zorgen voor genoeg ‘zanglijnen’. Het maakt dat de filmische muziek van deze Texanen zo al genoeg gevuld is. Zonder te overdrijven. Fraai is het Explosions in the Sky-achtige “Britches Blanket”. Dat filmische dat hebben bijna alle post-rock-bands. Nou, My Education biedt toch wel meer. Kiest niet per se voor hard-zacht-clichés. Vooral de interactie tussen de violen en gitaren is bij vlagen echt bloedstollend mooi. “Mother May I?” blinkt hier in uit. Maar het mooiste nummer is toch wel het titelnummer. Dat begint ongestructureerd, de gitaren en violen waaieren wat om elkaar heen. Maar langzaam komt de track tot bloei en valt er steeds meer lijn te bekennen. Zonder dat echt helder wordt waar de band naar toe lijkt te willen. Totdat je op een bepaald moment de rust voor je ziet waarin al dit prachtigs op zijn gemakkie plaats heeft. Dan snap je de kern van het nummer en niets meer van de titel. Helaas duurt het maar acht minuten.
mij=Strange Attractors Audio House / Clearspot & Strange Attractors Audio House / Clearspot